Τα κόλπα και τα παιχνίδια με τους θεσμούς, δεν πείθουν πλέον.!

Γράφει ο Χρήστος Θεοχαράτος

Ωδινεν όρος, βεβαίως, αλλά δεν έτεκε ούτε μυν. Ετεκε ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό! Οσοι, άρα, είχαν επενδύσει το τελευταίο διήμερο σ’ αυτή τη γέννα, δικαιούνται να αισθάνονται (και να είναι) δυστυχείς.
Περί της Διάσκεψης του Συμβουλίου των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ο λόγος, – η οποία Διάσκεψη δεν υπήρξε ένα μεμονωμένο γεγονός, αλλά ο τελευταίος κρίκος μιας αλυσίδας εντυπωσιακών κινήσεων, με στόχο, φυσικά, να τρομάξει τους νοικοκυραίους και να κλειστούν στη Μάντρα του Μνημονίου.
Προηγήθηκε μπαράζ δηλώσεων και συνεντεύξεων και δημοσιευμάτων και σπερμολογιών τόσο από τα ιμπεριαλιστικά ευρωπαϊκά κέτρα, όσο και από τις συνήθεις κυβερνητικές πηγές, π.χ.: οι διαρροές ότι ο πρωθυπουργός προβληματίζεται με το δημοψήφισμα, η παράλληλη αναφορά του προέδρου του ΣΕΒ, οι καταλυτικές αναφορές του υπουργού Οικονομικών ότι τον Ιούλιο μεθοδεύουν την εκδίωξή μας από την Ευρωζώνη, οι κατά μόνας συναντήσεις του πρωθυπουργού με έναν έκαστο πολιτικό Αρχηγό, οι παρόλες της Δαμανάκη (ή συναινούμε ή μας αποβάλλουν!), νέος καταιγισμός δηλώσεων ανά τας Ευρώπας από Ευρωπαίους και, τελικά, κερασάκι στην τούρτα, η Διάσκεψη των Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας.
Οταν, όμως, χρησιμοποιούνται άτυποι μεν αλλά κορυφαίοι θεσμοί προκειμένου να ικανοποιήσουν τις επικοινωνιακές ανάγκες της κυβέρνησης (και του κόμματος που τη στηρίζει) και όχι την ουσιαστική επίτευξη εθνικών και πολιτικών στόχων, – είναι φυσικό να γελοιοποιείται και ο θεσμός και οι φορείς της πολιτικής και πολιτειακής εξουσίας.
Αλλωστε, η Διάσκεψη των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας δεν υπήρξε αίτημα των κομμάτων. Υπήρξε πρωτοβουλία – κοινή πρωτοβουλία – του πρωθυπουργού και του Προέδρου. Και όφειλαν εκείνοι να προσέλθουν στη Διάσκεψη με εναλλακτικές προτάσεις και λύσεις στα ντοσιέ τους, προκειμένου να αναζητηθεί κοινός τόπος.
Η όλη μεθόδευση του εγχειρήματος, όμως, υπογραμμίζει ότι οι εμπνευστές του δεν απέβλεπαν στην επίτευξη ενός μίνιμουμ συναίνεσης και ενός πνεύματος αμοιβαίων υποχωρήσεων και συνδιαλλαγής, αλλά στον επηρεασμό της κοινής γνώμης, προκειμένου να μη διευρύνει τις διαμαρτυρίες της και προκειμένου να φοβηθεί μήπως με τις κινητοποιήσεις όλα γίνονται χειρότερα.
Κυρίως, όμως, η όλη μεθόδευση είχε ως στόχο, αφ’ ενός μεν να συκοφαντήσει την Αριστερά ότι δεν διαθέτει ρεαλιστική και εφαρμόσιμη πρόταση και αφ’ ετέρου να υπογραμμίσει την ανευθυνότητα του Αρχηγού της Μείζονος Αντιπολίτευσης, ότι «βάζει την καρέκλα του πάνω από τα συμφέροντα της Ελλάδας».
Ευτυχώς, όμως, δεν τους πιστεύει κανείς, πια. Το δείχνει πεντακάθαρα ο κόσμος που βγαίνει, παρά την κακοκαιρία και τις βροχές, στους δρόμους και στις πλατείες να εκφράσει την αποστροφή του στο Μνημόνιο και σε όλες τις άλλες αντιλαϊκές, αντιδημοκρατικές και υπόφαιες κυβερνητικές αποφάσεις.
Η κυβέρνηση, ευτυχώς, είναι μόνη. Κι όταν λέμε μόνη, εννοούμε ότι έχασε ακόμη και τους φανατικότερους οπαδούς της!