Του Νίκου Κοτζιά Το Spiegel δημοσίευσε πρώτο την είδηση ότι στο Λουξεμβούργο γινόταν ειδική συνεδρίαση Ευρωπαίων υπουργών Οικονομικών για το «ελληνικό πρόβλημα». Υποστήριξε, δε, ότι το αντικείμενο της συνάντησης ήταν η έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, κάτι που η κυβέρνηση χαρακτήρισε ως πρόκληση. Άλλοι κύκλοι το χαρακτήρισαν ως επιδίωξη εκείνων που επένδυσαν σε ασφάλιστρα κινδύνου ή πίεσης επί της ελληνικής κυβέρνησης προκειμένου να αποδεχτεί την αναδιάρθρωση του χρέους, έστω και σε βάρος των συμφερόντων ορισμένων τραπεζιτών που με πάθος υπερασπίζεται.
Το πραγματικό πρόβλημα, όμως, είναι άλλο: Το τι γίνεται στις συνεδριάσεις του Ecofin ή τμήματός του το γνωρίζουν πολύ καλά η ΕΕ, τα κράτη-μέλη που συμμετέχουν, κατά προέκταση οι κυβερνήσεις της Γερμανίας και της Ελλάδας. Στην πραγματικότητα, από αληθή ή μη δημοσιεύματα περιοδικών μεγάλης εμβέλειας, όπως είναι το Spiegel και η ιστοσελίδα του, κινδυνεύουν τα αφτιά των απληροφόρητων. Εκείνων που δεν γνωρίζουν τα πραγματικά γεγονότα. Που βιώνουν στο σκοτάδι του φόβου και της ανασφάλειας το τι θα γίνει αύριο. Πρόκειται για τη μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, που ζει στο σκοτάδι ως προς το τι πραγματικά γίνεται και ποιος διαπραγματεύεται «υπόγεια» τι. Αυτοί είναι οι ευαίσθητοι δέκτες μηνυμάτων, όπως εκείνου του Spiegel online. Οι δικές τους αντιδράσεις –όπως απόσυρση καταθέσεων από τις τράπεζες– που θα καθοδηγούνταν από φόβους και ανασφάλειες μπορούν να επιτείνουν πλευρές του «ελληνικού προβλήματος». Μόνο που για έναν τέτοιο κίνδυνο οι ευθύνες είναι πρωτίστως της κυβέρνησης.
Η κυβέρνηση έχει διπλή ευθύνη για το γεγονός ότι μπορεί να σωρευτούν μέσα από τέτοια δημοσιεύματα νέα προβλήματα και κίνδυνοι για τη χώρα. Η πρώτη ευθύνη της είναι ότι καλλιέργησε στους πολίτες εξαρχής, αφότου ανέλαβε το «πηδάλιο» της χώρας, κλίμα ανασφάλειας και φόβου. Κλίμα το οποίο θεώρησε απαραίτητο προκειμένου να προωθήσει, χωρίς πολλές αντιστάσεις, την πολιτική παράδοσης της χώρας στο Μνημόνιο και στις δυνάμεις που εξυπηρετεί, δηλαδή, το Κόμμα του Μνημονίου και της Πλεονεξίας. Η πολιτική της δεν ήταν ούτε μία στιγμή ενεργητική και αισιόδοξη. Ήταν πολιτική γραμμή ηττοπάθειας, της «άποψης» ότι δεν μπορούμε να διαπραγματευτούμε και της πρόκλησης ότι «αν θέλετε να χάσετε το μισθό σας, ζητήστε να φύγει η τρόικα».
Η δεύτερη, άμεση ευθύνη της προέκυψε από την υποβάθμιση της δημοκρατίας στη χώρα. Η κυβέρνηση, προκειμένου να κάνει πολιτική, παρακάμπτει τα δημοκρατικά όργανα και αποτρέπει τον ουσιαστικό δημόσιο διάλογο. Αφενός η Βουλή δεν είναι ενήμερη, όπως εξάλλου και το Υπουργικό Συμβούλιο, ως προς το τι πράττει η κυβέρνηση σε θεμελιακά ζητήματα, όπως εκείνα του χρέους και των ελληνοτουρκικών σχέσεων, ιδιαίτερα ως προς την ΑΟΖ. Αφετέρου, κατηγόρησε τον οποιονδήποτε άνοιξε το θέμα της αναδιάρθρωσης, όπως τον πρώην πρωθυπουργό Κ. Σημίτη, ότι θέτουν άκαιρα ζητήματα. Ότι δεν ωφελεί και πολύ να συζητά η χώρα δημόσια και δημοκρατικά τα πιο θεμελιακά και υπαρξιακά ζητήματά της. Με τον αυταρχισμό της προσπάθησε να παρεμποδίσει την υπεύθυνη ενημέρωση της ελληνικής κοινωνίας. Με τον τρόπο αυτό νόμιζε ότι θα απέτρεπε την ανάπτυξη των αντιστάσεών της. Αυτό που εντέλει πέτυχε ήταν ότι ο λαός, ανενημέρωτος και χωρίς επάρκεια εικόνας του τι γίνεται, τείνει να πιστέψει καθετί που έρχεται από έγκυρα, σε πρώτη ματιά, χείλη του εξωτερικού, αλλά και όποια αληθοφανή σενάρια του πλασάρουν. Με τον τρόπο αυτό, εντέλει, αντί ο αυταρχισμός της κυβέρνησης –κάτι αναμενόμενο εξάλλου– να οδηγεί σε κατευνασμό της κοινωνίας, όπως ανοήτως πίστεψε, οδήγησε μεγάλο μέρος της κοινωνίας στο φόβο και στην ανασφάλεια. Δύο θεμέλια για μελλοντικούς πανικούς που θα επιφέρουν πιθανά πολλαπλά περισσότερα δεινά από εκείνα που υποτίθεται ότι θα απέτρεπαν οι ανοησίες της κυβέρνησης...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου