Να πάμε στα δικαστήρια, να δούμε ποιός χρωστάει σε ποιόν...

Γράφει ο Στέλιος Αρσενίου

Στα μέσα του 2011, καλοκαίρι, με τα κρουαζιερόπλοια να πηγαινοέρχονται, τον κόσμο να ετοιμάζεται για διακοπές, ο Καραγκιόζης είχε άλλα να σκεφτεί.

Άνεργος ο ίδιος, άνεργη και η Αγλαΐα, τα κολλητήρια σε ηλικία για σπουδές, αλλά στεγνό το σύμπαν.

Η παράγκα ήθελε κι αυτή κάποιες επισκευαστικές εργασίες, αλλά μπορούσε να περιμένει.

Το στομάχι προηγείται.

Και ο Καραγκιόζης στόμα είχε, αλλά στομάχι δεν είχε.

Ευτυχώς υπήρχε η τράπεζα της αγάπης.

Μιά μερίδα φαγητό, δεν έλυνε τα προβλήματα όλα, του επέτρεπε όμως να ζεί. Τον ίδιο και τη φαμίλια.

Τρόϊκα, Δ.Ν.Τ. Ε.Ε. με σαγώνια καρχαρία, έκαναν βόλτες μέρα - νύχτα γύρω από την παράγκα.

Από δω, από κει, επιστρατεύοντας όλες τις διπλωματικές του ικανότητες, μιά μέρα, ο Καραγκιόζης κάλεσε τους πιστωτές του να διαπραγματευτούν.

Τα παζάρια έγιναν στην πλατεία του χωριού, κάτω από ένα πλατάνι, που φύτεψε πολλά χρόνια πριν, όταν ήταν αντιδήμαρχος πρασίνου.

Την εποχή εκείνη, έπεισε και τους ομογενείς της Αμερικής να συμβάλλουν με χρήματα, να πρασινίσει η περιοχή της Μάνδρας.

- Θέλω να ζήσω, να χαρώ, να παίξω στο τσάμπιονς - λίγκ, να τινάξω το σεντόνι, να τρέξω στους ολυμπιακούς αγώνες, να τραγουδήσω στο διαγωνισμό της Γιουροβίζιον, να φορέσω ρούχα Αρμάνι, να παρελάσω σημαιοφόρος με τη σημαία του Δήμου Αβδήρων, να οδηγήσω φερράρι, ξεκίνησε ο Καραγκιόζης.

Αντέτειναν οι πιστωτές και ο διάλογος συνεχίστηκε.

- Μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις, φτάνει να μας δώσεις αυτά που μας χρωστάς. Να σταματήσεις να ζητάς και κάθε μέρα δανεικά.

- Δεν σας χρωστάω τίποτα. Μπαμπέσικα μου τη φέρατε και με χρεώσατε.

- Εμείς σε βάλαμε να κάνεις ολυμπιακούς αγώνες;

- Να σας δώσω όλα μου τα χρυσά μετάλλια, να ξοφλήσω. Και τις συνταγές του Τζέκου.

- Να μας δώσεις τα καλλυντικά της Αγλαΐας, την προίκα όλη από το γάμο σας και την παράγκα, με την κρεββατοκάμαρά σας.

- Αυτό δεν γίνεται. Να σας δώσω την Ελληνική Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία και όλες τις παράγκες που έστησε.

- Να μας δώσεις την Ακρόπολη των Αθηνών, το σμαραγδένιο νησί τη Ρόδο, την Επίδαυρο, τους Δελφούς.

- Τί λέτε ορέ θεομπαίχτες. Δεν σας φτάνουν όλα τα κλεμμένα που γεμίσατε τα μουσεία σας και μαζεύετε του κόσμου τα λεφτά; Απορώ μαζί σας, πως τόσα χρόνια εσείς κλέβετε, εγώ χρωστάω, εσείς με ρημάξατε, εμένα κράζουν. Εσείς είστε οι τζαναμπέτηδες, εμένα τρέχουν στα δικαστήρια. Αλήθεια πώς τα καταφέρνετε κοτζάμ Ευρωπαίοι να ξεσπιτώνετε τους πάντες και τα πάντα και στο τέλος να είναι και όλα δικά σας.

- Είμαστε διπλωμάτες.

- Τα μυαλά σας και μιά λίρα. Λήσταρχοι είσαστε. Λαιστρυγόνες.

- Καραγκιόζη δώσε τη χώρα να τελειώνουμε. Η υπομονή μας εξαντλήθηκε.

- Ανάθεμά σας πιστωτές και μυριανάθεμά σας. Ούτε οξυγόνο να ανασάνω δεν μου αφήσατε.

- Καραγκιόζη, θα το μετανοιώσεις.

- Όξω. Όξω. Όξω. Ο βρεγμένος το νερό δεν το φοβάται, ούτε ο καμμένος τη φωτιά. Ούτε και εγώ τα χρέη και τις μουτσούνες σας. Να πάμε στα δικαστήρια, να δούμε ποιός χρωστάει σε ποιόν. Εγώ σε σας ή εσείς σε μένα.

Κάπως έτσι είχε ο διάλογος του Καραγκιόζη με τους πιστωτές του.

Τα περισσότερα θα τα μάθουμε στο δικαστήριο της Χάγης, από όπου βγήκε η έκφραση: άγιασε η γάτα μας, που έτρωγε τους ποντικούς...!