Η ολέθρια πορεία του κυβερνώντος "κινήματος"

Του Βασ. Α. Κόκκινου

Το κυβερνών κόμμα ηύξησε εγκληματικώς το δημόσιο χρέος. Το 1981 αυτό ανερχόταν σε 672 δις δραχμές ή 197 εκατομμύρια ευρώ, που αντιστοιχούσαν στο 32% του ΑΕΠ. Υπό την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ το δημόσιο χρέος έφθασε το 1984 στο 50% του ΑΕΠ και το 1987 στο 65% τούτου.
Oταν ο τότε διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος κ. Χαλκιάς και οι αείμνηστοι Ξενοφών Ζολώτας και Άγγελος Αγγελόπουλος είπαν ότι το χρέος αυξάνει επικινδύνως και πρέπει να αναδιαρθρωθεί, ο κ. Σημίτης, ως υπουργός Οικονομικών, απήντησε πως η καλύτερη λύση είναι η προσφυγή σε νέα δάνεια για την ικανοποίηση των πιστωτών μας. Τώρα που η χώρα ετέθη υπό το ΔΝΤ, ο κ. Σημίτης είναι υπέρ της αναδιαρθρώσεως των χρεών μας.
Η Ελλάδα με κυβέρνηση του κ. Σημίτη, πριν  καλύψει τις προϋποθέσεις εισόδου της στην ευρωζώνη, επέτυχε να γίνει δεκτή εις αυτήν προώρως, με το γνωστό «μπαλαμούτι» της Αμερικανικής Τραπέζης Goldman Sacks. Οι Έλληνες με την προσδοκία να επιτευχθεί η «σύγκλιση» της οικονομίας της πατρίδος μας προς αυτές της ευρωζώνης, υποτάχθηκαν αδιαμαρτύρητα σε όλους τους περιορισμούς της αγροτικής παραγωγής τους, που επέβαλε η Ε.Ε. Εγκατέλειψαν καλλιέργειες που ευδοκιμούσαν, με αποτέλεσμα τη μείωση της αγροτικής παραγωγής τους και τον εθισμό των αγροτών στην επιδίωξη των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων.
Εξάλλου η παράλειψη της κυβερνήσεως Σημίτη να ελέγξει τις τιμές βασικών βιοτικών αγαθών, κατά την πρώτη κυκλοφορία του ευρώ, είχε ως συνέπεια την υπερτίμηση πολλών προϊόντων και τη ραγδαία αύξηση του κόστους ζωής. Περαιτέρω η ανάληψη των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004, επεβάρυνε δυσβάστακτα τη χώρα, δια της υπερκοστολογήσεως πολλών ολυμπιακών έργων, η εκτέλεση των οποίων είχε παραμεληθεί και καθυστερήσει.
Πολλά έργα είχαν κόστος υπερδιπλάσιο του πραγματικού. Η επισήμανση της ανάγκης να ελεγχθούν ένα προς ένα τα έργα των Ολυμπιακών Αγώνων, προς εξακρίβωση εκείνων τα οποία υπερχρεώθηκαν, ουδένα συνεκίνησε. Οι εργολάβοι είχαν φροντίσει να γίνουν και ιδιοκτήτες ΜΜΕ. Όχι βεβαίως για την καλυτέρα ενημέρωση των Ελλήνων, αλλά για την αποτελεσματικότερη προστασία των συμφερόντων τους.
Eκτοτε είναι γνωστό ότι οι δημοσιογράφοι που αμείβονται για όσα γράφουν και λέγουν μάλλον φυτοζωούν. Αντιθέτως ζουν πλουσιοπαρόχως εκείνοι που αμείβονται για όσα δεν λέγουν και δεν γράφουν. Φυσική συνέπεια της παραδοξότητος αυτής είναι η δια της σιωπής κάλυψη της σπατάλης και διασπαθίσεως του δημοσίου χρήματος, προς όφελος των κατασκευαστών και των συνεργών τους στα περισσότερα ΜΜΕ.
Η Κίνα με τεράστιο ΑΕΠ παρέλειψε έργα εντυπωσιασμού, όπως αυτό του «Καλατράβα» που επιβάρυνε υπερμέτρως το δημόσιο, χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα. Η υπερχρεωμένη Ελλάδα εδαπάνησε για περιττά έργα βιτρίνας τεράστια ποσά που τελικώς δεν απέφεραν εις αυτήν ουδέν όφελος.
Η εξέλιξη του δημοσίου χρέους επιβαρύνθηκε από τα υπερβολικά τοκοχρεωλύσια των δανείων των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ. Το 2003 είχε ανέλθει στο 118% του ΑΕΠ, το 2004 στο 119% του ΑΕΠ, το 2006 στο 108%, το 2007 στο 105%, το 2009 στο 113%, το 2010 έφθασε 135%, σήμερα δε έχει υπερβεί το 140%.
Η σημερινή κυβέρνηση αντί να μειώσει, αυξάνει το δημόσιο χρέος. Έπληξε τους αδυνάτους. Μείωσε μισθούς και συντάξεις. Δεν περιόρισε τις δαπάνες των ΔΕΚΟ, με την αποκρατικοποίηση αυτών, αλλά διετήρησε τα προνομιακά μισθολόγια των ευνοουμένων συνδικαλιστών της. Επιβάλλει παρανόμως νέα εισφορά και νέες φορολογικές επιβαρύνσεις, με τον κ. Παπακωνσταντίνου, παραμένοντα στη θέση του, αν και είχε δηλώσει, ότι αν επιβάλλει νέα μέτρα θα παραιτηθεί!
Ενώ μετά την υπογραφή του μνημονίου μας έλεγε ότι η οικονομία ανακάμπτει, αυξάνονται οι εισαγωγές και φαίνεται φως στο τούνελ, που θα μας οδηγήσει συντόμως στις αγορές, τώρα μας απειλεί  πως αν δεν υπογραφεί το Μνημόνιο 2, ώστε να μας δοθεί η 5η δόση του δανείου, η χώρα θα πτωχεύσει και δεν θα έχει χρήματα για τους μισθούς και τις συντάξεις του Ιουλίου τρέχοντος έτους.
Οι δεινοπαθούντες Eλληνες ανέμεναν από την κυβέρνηση να δώσει το παράδειγμα περικοπής κάθε σπατάλης. Να μειώσει τον αριθμό των βουλευτών σε 200. Να μειώσει τους μισθούς των προνομιούχων ΔΕΚΟ και την αντιμισθία του προέδρου της Δημοκρατίας, που είναι μεγαλυτέρα εκείνης του κ. Ομπάμα.
Το πλήθος των συγκεντρωθέντων πολιτών στο Σύνταγμα το βράδυ της Τετάρτης (25-5-2011), αποδεικνύει, ότι οι σκεπτόμενοι Έλληνες έχουν αυξηθεί σημαντικά και αποφάσισαν να αντιδράσουν στον οικονομικό εξανδραποδισμό του λαού μας από μία κυβέρνηση που παραπαίει και αντιφάσκει. Μεταξύ των συνθημάτων που κυριαρχούσαν ήταν και το ερώτημα: Αν υπάρχει Δημοκρατία στην Ελλάδα, γιατί δεν μας ρωτούσαν αν θέλαμε να υπογραφεί το μνημόνιο, προ της υπογραφής του;
Η δήλωση της κ. Δαμανάκη, περί του ότι εκπρόσωποι των κρατών-μελών της Ευρωζώνης συζητούν την αποπομπή της Ελλάδος από αυτή, διαψευσθείσα από τον Όλι Ρεν, δημιουργεί εύλογα ερωτηματικά. Διότι εάν ήτο αληθής, το θέμα έπρεπε να συζητηθεί μόνον με τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Οικονομικών, χωρίς να γίνει αντικείμενο σχολίων όλων των ΜΜΕ. Η δημοσιότητα που δόθηκε στη δήλωση αυτή, γεννά εύλογη υποψία ότι στόχος της ήταν και πάλι να πανικοβληθούν οι Έλληνες και να εξαναγκαστούν οι πολιτικοί αρχηγοί να συμφωνήσουν με τις κυβερνητικές θέσεις.
Αξιόλογη ήταν η ομιλία του προέδρου των ΗΠΑ κ. Ομπάμα κατά την κοινή συνεδρίαση Βουλής και Γερουσίας του Βρετανικού Κοινοβουλίου. Μεταξύ άλλων επέκρινε και εκείνους που υποστηρίζουν ότι η ηγεσία της ανθρωπότητος θα περιέλθει στις αναδυόμενες οικονομικώς χώρες και υποτιμούν τον ηγετικό ρόλο των Ευρωπαίων και των ΗΠΑ.
Πράγματι αν οι Ηνωμένες Πολιτείες βοηθούσαν ειλικρινώς τους Ευρωπαίους και διευκόλυναν αυτούς να ολοκληρώσουν την πολιτική τους ένωση, η ισχύς των ΗΠΑ θα ήταν αδιαμφισβήτητη. Διότι η Ευρώπη εκ παραδόσεως είναι φίλη και σύμμαχος των ΗΠΑ. Όμως οι Αμερικανοί ενώ ζητούν από τους Ευρωπαίους συνεργασία, ενεργούν ως υπερδύναμη, καταφρονούσα τα συμφέροντα της Ευρώπης.
Η Ε.Ε. ήταν ήδη σε πορεία πολιτικής ενώσεως όταν επενέβησαν οι Αμερικανοί και αξίωσαν την ένταξη εις αυτήν των χωρών του ανατολικού μπλόκ, για να καταστεί ανέφικτη η συνεννόηση μεταξύ των Ευρωπαίων και η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, όπως είχαν αυτή οραματισθεί οι εμπνευσμένοι Ευρωπαίοι ηγέτες Ντε Γκώλ και Αντενάουερ.
Αν οι Αμερικανοί ήθελαν πράγματι την ανάπτυξη της Ευρώπης και την πολιτική της ένωση, δεν θα έπρεπε να διατηρούν αυτή την ανισότητα μεταξύ ευρώ και δολαρίου, που ευνοεί τις εξαγωγές των Αμερικανικών προϊόντων εις βάρος των ευρωπαϊκών. Και ακόμη δεν θα έπρεπε να παρεμποδίζουν την εξασφάλιση πηγών ενεργείας σε ορισμένες οικονομικώς αδύναμες χώρες, όπως είναι η Ελλάδα.