Εξουσία και πλατείες...

«Το όλον ΠΑΣΟΚ» είναι και πάλι εδώ. Ολες οι τάσεις, όλες οι «φυλές», όλα τα «καπετανάτα» - οι «προεδρικοί», οι «εκσυγχρονιστές», οι «Αριστεροί», οι «μετριοπαθείς» - και, μάλιστα, τώρα χωρίς «κηπουρούς», χωρίς «αμφισβητίες» και χωρίς «βαρίδια».
Αν «το όλον ΠΑΣΟΚ» κατορθώσει, όχι ν’ αλλάξει την οικονομική πολιτική που από κοινού με την Τρόικα ασκεί (αυτό είναι πέρα και από τις δυνάμεις και από τις προθέσεις του), αλλά να βελτιώσει, έστω, τους όρους του Μνημονίου και του Μεσοπρόθεσμου Προγράμματος, θα παρατείνει τον βίο της τρίτης κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου.
Αν δεν κατορθώσει να βελτιώσει τους όρους των Δανειστικών Συμβάσεων και χρονικά και δομικά, τότε η χώρα (ή μάλλον η άρχουσα τάξη της χώρας και οι ξένοι προστάτες της) βαδίζει με μαθηματική ακρίβεια για τη… Μεγάλη Συμμαχία, - δηλαδή, για τη συγκυβέρνηση των δυο μεγάλων κομμάτων. Των οποίων οι διαφορές, άλλωστε, είναι στις… ποσοστώσεις και όχι ουσιαστικές και ποιοτικές.
Στο κάτω – κάτω, ακόμη και αν ζημιώνονται οι προσωπικές στρατηγικές των ηγεσιών των δυο κομμάτων εξουσίας, η εγχώρια και διεθνής Νέα Τάξη θα τις υποχρεώσει σε συνεννόηση και σύμπραξη, διότι το μείζον αγαθό είναι ταξικό και όχι προσωπικό.
Κατά μείζονα λόγο, που ένας νέος παράγοντας μπήκε δυναμικά στη δημόσια ζωή μας: Οι «πλατείες»! 

• Οι οποίες αμφισβητούν μαζικά και ηχηρά το υπάρχον πολιτικό σύστημα…
• Οι οποίες διατρανώνουν ειρηνικά την ανυποχώρητη απόφασή τους να συνεχίσουν μέχρι τη νίκη…
• Οι οποίες ξανασπέρνουν στην κοινωνία τα προγονικά φύτρα της άμεσης δημοκρατίας…
• Οι οποίες από τα τέλη Μαΐου μέχρι σήμερα λειτουργούν σαν λαϊκά κοινοβούλια… Και,
• Οι οποίες, ακόμη δεν έχουν παρουσιάσει σημάδια κόπωσης ή απογοήτευσης.

Ο παράγοντας «πλατείες» μέχρι σήμερα δεν είναι ομοιογενής, δεν είναι καν μορφοποιημένος. Είναι πλήθη ετερόκλητα από εργάτες, αγρότες, συνταξιούχους, υπαλλήλους, μικρομεσαίους, απολυμένους, ανέργους, νέους και νέες, μεσήλικες και παρήλικες, μικροαστούς και μεσοαστούς, που διαμαρτύρονται για τις τρομακτικές ευθύνες των πολιτικών, για τα χάλια της οικονομίας, για το γεγονός ότι ο Λαός καλείται να πληρώνει και πάλι για αμαρτίες που άλλοι διέπραξαν κ.λπ. κ.λπ.
Οι «πλατείες» έχουν διάχυτους στόχους, διάχυτη ιδεολογία, ασαφές πρόγραμμα, ασαφή χρονοδιαγράμματα. Μέχρι τώρα, φυσικά. Διότι, από τώρα, κάτι άρχισε να μορφοποιείται. Και μάλιστα προς δύο κατευθύνσεις.
Η πρώτη κατεύθυνση είναι αυτή που ανίχνευσαν οι δημοσκόποι: Ότι το 44% των πολιτών που βρίσκονται στις «πλατείες» ή που είναι υπέρ των «πλατειών» επιθυμούν να μετατραπεί η διαμαρτυρία τους σε πολιτικό κίνημα.
Και η δεύτερη κατεύθυνση είναι εκείνοι που φοβούνται τα δύο μεγάλα κόμματα: Μήπως οι διαμαρτυρόμενοι βγάλουν από τα σπλάχνα τους ηγεσία, ή μήπως κάποιο κόμμα δώσει στέγη πολιτική στους διαμαρτυρόμενους. 

Χρήστος Θεοχαράτος