Καλά, δεν βλέπουν ότι δεν τους βγαίνει η παρτίδα;

Αν έμπαινε χθες κάποιος σε ειδησεογραφική ιστοσελίδα για να δει τους κύριους τίτλους, θα εισέπραττε μόνο ανησυχία για το οικονομικό μέλλον της χώρας. 

Προσέξτε: «Νέο κάλεσμα Παπανδρέου προς τις ηγεσίες της ΕΕ για λήψη ‘ιστορικών αποφάσεων’», «Και η ελάχιστη συναίνεση ενισχύει τη θέση της Ελλάδας στο εξωτερικό, λέει ο Ευ. Βενιζέλος», «Προς έκτακτη Σύνοδο Κορυφής για την κρίση χρέους στην Ευρωζώνη», «Έκκληση του Όλι Ρεν να βρεθεί ‘σύντομα’ λύση στην κρίση χρέους», «Αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους με ‘κούρεμα’ 30%, προτείνει ο επικεφαλής της Commerzbank» (in.gr).

Αν αυτά εκπέμπουν «αισιοδοξία», τότε τι να πούμε! 
Είναι σαφές ότι η κυβέρνηση και η ΕΕ, δεν μας τα λένε καθόλου καλά. Κοινώς, μας παραμυθιάζουν. Αν τα πράγματα οδεύουν προς τη σωστή κατεύθυνση, όπως λένε, γιατί όλη αυτή η ανησυχία και η κινητικότητα; Γιατί τα συνεχή σούρτα-φέρτα από πρωτεύουσα σε πρωτεύουσα; Γιατί οι προειδοποιήσεις και οι εισηγήσεις για «αναδιάρθρωση» και «κούρεμα»;

Γιατί οι απανωτές συναντήσεις των μεγαλόσχημων, γιατί οι εκκλήσεις, γιατί η αναζήτηση πολιτικής «συναίνεσης» δια μέσω της ορθολογιστικής μεγαλομανίας των όσων μας έφεραν ως εδώ, οι οποίοι ακόμα νομίζουν ότι μπορούν να ελέγξουν την κρίση; Πλέον, μετά από όλα αυτά, μπορούμε κάλλιστα όχι μόνο να δηλώσουμε, αλλά και να διακηρύξουμε, ότι η κυβέρνηση της Αθήνας αλλά και η ευρωπαϊκή γραφειοκρατία, μας δουλεύουν!

Το πρόβλημα των γραφειοκρατών, των τεχνοκρατών και λοιπών κατηγοριών ατόμων με ορθολογιστική αντίληψη και νοοτροπία, είναι ότι νομίζουν πως μπορούν να διαχειρίζονται τα πάντα και φυσικά και να διαμορφώνουν και να διαχειρίζονται κατά το δοκούν το επικοινωνιακό περιβάλλον. Έτσι νομίζουν, όντως.
Έχουν «εμπιστοσύνη» στους μηχανισμούς τους και δεν αποδέχονται την ήττα εύκολα. Δεν αντιλαμβάνονται βέβαια πολλές φορές, ότι στη ζωή, υπάρχει πάντα και το ενδεχόμενο της αποτυχίας. Αισθάνονται, ως κλασικοί ορθολογιστές, «θεοί». Όσον αφορά στους φιλελεύθερους, αυτό είναι κατανοητό. Αλλά, για τους χριστιανοδημοκράτες και τους συντηρητικούς όμως, όχι.

Φυσικά, όταν κάτι δεν πάει καλά, οι τύποι των Βρυξελλών αλλά και οι συνοδοιπόροι τους στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αδυνατούν να κρύψουν την ανησυχία τους. Και ως άνθρωποι, θέλουν δεν θέλουν, το δείχνουν. Και μπορεί αυτό να μην αποτυπώνεται στο πρόσωπό τους, αλλά αποτυπώνεται στη συμπεριφορά και στις εκδηλώσεις τους και δη, ποικιλοτρόπως.
Ή στις απανωτές δηλώσεις για κάτι, ή στις απανωτές συναντήσεις και μάλιστα εν μέσω θέρους. Κάποιοι φοβούνται πολύ το μέλλον, φοβούνται τις συνέπειες της κρίσης, που απειλεί τα προνόμιά τους και «ροκανίζει» την αποδοχή και νομιμοποίησή τους. Και έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται το διακύβευμα…

Όμως, παλιά τους τέχνη κόσκινο. Αντί να κατεβούν στους ευρωπαϊκούς λαούς, να συνομιλήσουν μαζί τους, να ζυμωθούν με τα προβλήματα, τις αιτιάσεις και τις προσδοκίες, προσπαθούν να απευθυνθούν στον κόσμο μέσω των media, σε μια εμφανή όσο και θνησιγενή απόπειρα χειραγώγησης της κοινής γνώμης.

Δεν θα πάνε όμως έτσι μακριά. Η ευρωπαϊκή (όπως και η αμερικανική) οικονομία καταρρέει και μαζί της καταρρέουν και οι «νέοι τρόποι». Και αυτό, καμία «επικοινωνία» δεν μπορεί να το «μαζέψει». Η επανάσταση και η επιστροφή στους παλαιούς τρόπους, βρίσκονται προ των πυλών. 

Καλό θα ήταν κάποιος να το πει αυτό στους χαρτογιακάδες των Βρυξελλών…

Νίκος Χιδίρογλου