...Δε θα σε σατιρίσω όπως συνηθίζω, θα προσπαθήσω να στα πω όμως έξω από τα δόντια και όπως είναι τα πράγματα. Βέβαια αμφιβάλλω αν θα καταλάβεις, αλλά θα κάνω μια προσπάθεια…Αλήθεια ξέρεις πως είναι να ανησυχεί κάποιος για το αν θα έχει αύριο φαγητό; Έχεις νιώσει ποτέ αυτή την ανησυχία; Όχι, και το ξέρω, αλλά φαντάσου το λίγο. Ξέρεις εμείς οι άνεργοι δεν έχουμε την πολυτέλεια να έχουμε άλλου είδους ανησυχίες, παρά μόνο αυτή! Λες ωραία λόγια… Σε παραδέχομαι! Όμως σε μένα τι θα είχες να πεις; Ξέρεις κάτι; Μόλις έγινα 25 και δεν ελπίζω σε τίποτα! Δεν πιστεύω πως η ζωή είναι όμορφη και είμαι από κείνα τα άνεργα παιδιά που πάσχουν από βαθιά κατάθλιψη. Πες μου σε τι να πιστέψω, όταν η εργασία είναι άπιαστο όνειρο; Όταν δεν υπάρχει ούτε μία πιθανότητα στις 100 να βρω δουλειά και να ζήσω μια κανονική ζωή, χωρίς να μου λείπουν τα βασικά; Ξέρεις τι είναι φόβος ; Ανά πάσα στιγμή μπορεί να βρεθώ στο δρόμο. Ξέρεις τι είναι αυτό; Ξέρεις πως είναι να ζεις με 40 ευρώ την εβδομάδα από το χαρτζιλίκι που στέλνουν οι γονείς σου; Ξέρεις πως είναι να μην έχεις να πληρώσεις τους λογαριασμούς σου; Ευτυχώς τα αντικαταθλιπτικά τα δίνει δωρεάν το ΙΚΑ (ακόμη…), αλλιώς δε θα την πάλευα!
Και είμαι μόλις 25! Κανονικά θα έπρεπε να κάνω όνειρα και να μου δίνονται ευκαιρίες να προσφέρω σ’ αυτόν τον τόπο… Αλήθεια νιώθεις κάτι για όλα αυτά ή είσαι ρομπότ; Τι θα απαντούσες σε μένα και σε όσους είναι στη δική μου τη θέση; Θα μου μιλούσες με τον ίδιο ξύλινο λόγο; Θα μπορούσες μια φορά να είσαι αληθινός;
Μη μας σκοτώσεις. Κάνε κάτι για να μη μας σκοτώσεις! Σκορπίζεις γύρω θάνατο και όχι ζωή. Άλλαξε! Δες τα πιο ανθρώπινα… Και στις δικές σου φλέβες κυλάει αίμα!
Θα τα ξαναπούμε!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου