Γιατί Πρόεδρε; Γιατί Αντώνη;

Για τον Λεωνίδα Κύρκο έγραψαν τόσα πολλά τόσοι πολλοί, που πραγματικά πιστεύω ότι δεν έχει μείνει τίποτα ανείπωτο. Για τη συναρπαστική πορεία του στην πολιτική, για τις φυλακίσεις, τις εξορίες, τις συγκρούσεις, τους αγώνες για τη Δημοκρατία και την ευρωπαϊκή προοπτική της Αριστεράς και της Ελλάδας, για τα μικρά και μεγάλα λάθη του…

Επιτρέψτε μου, λοιπόν, να περιοριστώ σε κάτι ελάχιστο. Κάτι που με έκανε να σκεφτώ δυο και τρεις φορές. Δεν είδα στην κηδεία του ιστορικού ηγέτη της ανανεωτικής Αριστεράς ούτε τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ούτε τον αρχηγό της μείζονος αντιπολίτευσης. Ο Κάρολος Παπούλιας και ο Αντώνης Σαμαράς είχαν, προφανώς, σημαντικότερα πράγματα να κάνουν απ’ το να βρεθούν στο ξόδι του Λεωνίδα! Για την Αλέκα Παπαρήγα δεν το συζητώ καν -εκεί υπάρχουν άλλα ζητήματα.

Στον Παπούλια και τον Σαμαρά, όμως, στέκομαι. Και αναρωτιέμαι: δεν άξιζε την ελάχιστη τιμή της παρουσίας τους ένας άνθρωπος που συμβόλισε, όσο λίγοι, τις προσπάθειες για πολιτική συναίνεση και εθνική συνεννόηση; Αντιλαμβάνονται τι μηνύματα έστειλαν σε μια εποχή που η χώρα χειμάζεται και έχει ανάγκη, όσο ποτέ, τη σύμπλευση των πολιτικών δυνάμεων -υπό τη σκέπη του Προέδρου της Δημοκρατίας- για να βγει από τη δίνη της χρεοκοπίας;

Πιστεύω βαθιά ότι η Ελλάδα πρώτα έφτασε στο χείλος της πολιτικής και ηθικής πτώχευσης και μετά βρέθηκε ένα βήμα πριν από τη στάση πληρωμών στην οικονομία. Πιστεύω, ακόμη, ότι η διαχείριση των συμβόλων αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της ίδιας της πολιτικής. Και λέω ότι στην περίπτωση του Κύρκου η πολιτική και οι πολιτικοί πήραν κάτω απ’ τη βάση.

Αλλά τι πάω και σκέφτομαι τώρα, όταν στην κηδεία του Αναστάση Πεπονή δεν πήγε κανείς; Ούτε καν ο πρωθυπουργός…

Χρήστος Παναγιωτόπουλος