Αλλωστε, όπου και να στρέψεις το βλέμμα και όσα κι αν ακούσεις με προσοχή, έχεις την αίσθηση ότι γύρω σου ξετυλίγονται καταστάσεις...
και φαινόμενα τα οποία οδηγούν σε ιστορικές γέννες και τα οποία τίποτε απολύτως δεν μπορεί να συγκαλύψει ή να αποκρύψει.
Κάποια παραδείγματα:
Πρώτο: Η κυβέρνηση εξορκίζει τις πρόωρες εκλογές και τις θεωρεί καταστροφικές. Ολοι, όμως, για εκλογές συζητούν: Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, τα συνδικάτα, τα ΜΜΕ, οι απλοί πολίτες - ακόμη και μέλη της κυβέρνησης, ακόμη και στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και εκπρόσωποι του Ιερατείου.
Δεύτερο: Οι ξένες πρεσβείες στην Αθήνα προσπαθούν, μέσα από αυτό το χάος, να προσεγγίσουν πολιτικούς από πολλές χώρες, να συζητήσουν μαζί τους, να πάρουν γνώμες, να δουν αν υπάρχουν διάδοχες καταστάσεις, να αντιληφθούν γιατί τα κόμματα και τα Συνδικάτα ζητούν εκλογές και να σφυγμομετρήσουν ανθρώπους που έχουν κοινωνική εμβέλεια και κύρος.
Τρίτο: Οι τριβές στο εσωτερικό του κυβερνώντος κόμματος, οι αποσκιρτήσεις συνδικαλιστικών στελεχών και κομματικών παραγόντων, αλλά και η ενδεχόμενη ανυπακοή μελών της Κοινοβουλευτικής Ομάδας -γεγονός που μπορεί να ανατρέψει την κυβέρνηση- ανησυχεί όχι μόνο την κυβέρνηση αλλά και τους εδώ εκπροσώπους της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τους ξένους ανταποκριτές, οι οποίοι προσπαθούν να αποδελτιώσουν τα γεγονότα και τις ροπές του λαού.
Τέταρτο: Με αφορμή την κατάρρευση των εταιρειών του Ομίλου Λαυρεντιάδη, γενικότερη είναι η πεποίθηση των ειδικών στα επιχειρηματικά, ότι, εκτός από τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, έρχεται και η σειρά των μεγάλων και αναφέρονται στις επιχειρήσεις "Πετζετάκις", "ΣΕΚΑΠ", "Filkeram - Johnson", στη φαρμακοβιομηχανία "Alapis" κ.λπ. κ.λπ. -ως προανακρούσματα βαθύτερης κρίσης.
Πέμπτο: Η σθεναρή αντίσταση των συνδικάτων, η αποδιάρθρωση της δημόσιας διοίκησης, η επίμονη αίσθηση ότι το κράτος μόνο τυπικά υπάρχει και όχι ουσιαστικά, η Καλκουτοποίηση της Αθήνας από το σκουπιδομάνι, η σιγανή, αλλά σταθερή στροφή των πιο φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ, τα οποία χωρίς να εντάσσονται πουθενά, εγκαταλείπουν την κυβέρνηση, και της ασκούν όλο και αυστηρότερη κριτική κ.λπ., κ.λπ…
Ολα αυτά και άλλα πολλά είναι αρχές ωδίνων.
Διότι, αν μη τι άλλο, υπογραμμίζουν και την αδυναμία των πολιτών να πληρώνουν τα νέα βάρη (αφού δεν μπορούν, ήδη να πληρώσουν τα παλιά) αλλά και την αδυναμία ή την έλλειψη βούλησης από την κυβέρνηση να εγκαταλείψει τα επικοινωνιακά και να πατάξει την φοροδιαφυγή!
Άρα, όλα κρέμονται από μια κλωστή. Και επειδή μια χώρα δεν μπορεί να κρέμεται συνεχώς από μία κλωστή, τη λύση θα τη δώσει ο λαός - αντικαθιστώντας μια κυβέρνηση κατώτερη των περιστάσεων!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου