Οκτώβρης με τα όλα του! Με άδειες δεξαμενές από πετρέλαιο. Με άδειες τσέπες από ευρουλάκια. Με άδεια τα μυαλά των κυβερνώντων από ιδέες... Με μηδενικές θερμοκρασίες τη νύχτα αλλά και χαρούμενες λιακάδες την ημέρα.
Ε, μ’ αυτά και μ’ αυτά πλησιάζουμε και στην επέτειο του ΟΧΙ. Όπου σίγουρα ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θάχει να...
πει λίγα συγκινητικά λόγια, όπως επίσης και οι αρχηγοί των κομμάτων. Όλα καλά κι όλα ωραία. Να γίνουν και οι παρελάσεις, να την ...ξεπετάξουμε τέλος πάντων τη γιορτή, να ξεμπερδεύουμε!
Γιατί θα μου πεις; Τι νόημα έχει πια που το ’40 οι Έλληνες έφτασαν μέχρι το Τεπελένι; Γιατί να τα σκαλίζουμε και να τα θυμόμαστε; Έτσι κι αλλιώς οι Γερμανοί ξαναγύρισαν χειρότεροι από ποτέ. Κι αφού μας ξεφτίλισαν οικονομικά τώρα βάζουν χέρι και σε θέματα που αφορούν την εθνική μας υπόσταση. Ποιος να τους σταματήσει; Ο τσολιάς; Μα στον τσολιά ρίχνουμε μολότωφ στο Σύνταγμα να καεί!!!
Τετάρτη 19 Οκτώβρη και τα κανάλια μετέδωσαν τις γνώριμες από καιρό εικόνες... Μολότωφ, δακρυγόνα, πλιάτσικο στο κέντρο της Αθήνας. Και οι ταλαίπωροι εύζωνες να φυγαδεύονται κακήν-κακώς για να μην τους κάψουν ζωντανούς. Ποιοί; οι ...βρυκόλακες, οι «μπαχαλάκηδες». Ναι τους βγάλαμε και χαϊδευτικό παρατσούκλι... ανώδυνο, δηλαδή τίποτα το σοβαρό, μερικά παιδιά με κουκούλες που όποτε γουστάρουν τα κάνουν μπάχαλο και ξεθυμαίνουν. Έτσι απλά. Πότε δρουν; Όποτε τα συνδικάτα οργανώνουν πορείες διαμαρτυρίας.
Το ίδιο έγινε και προχτές. Χιλιάδες κόσμος βγήκε στο δρόμο για να διαμαρτυρηθεί ειρηνικά. Ένας κόσμος όμως, που μένει απαθής απέναντι στους βρυκόλακες. Τους επιτρέπει να παρεισφρύουν στις πορείες, να καταστρέφουν, να κλέβουν και να καίνε ανθρώπους ζωντανούς, όπως έγινε στην τράπεζα της «Μαρφίν».
Τι δικαιώματα διεκδικείς, όταν δεν μπορείς να προστατέψεις την πόλη σου; Όταν δεν υπερασπίζεσαι τα ιερά και τα όσια, όπως είναι το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη; Δεν δέχομαι ότι αυτή είναι δουλειά μόνο των ΜΑΤατζήδων. Οι μεγάλες ειρηνικές διαδηλώσεις δεν χρειάζονται «μπαμπούλα». Χρειάζονται σωστή περιφρούρηση και αυστηρή έως πολύ σκληρή αντιμετώπιση όλων εκείνων που επιδιώκουν το χάος και την αρπαχτή.
Η βία που ασκούν οι ...βρυκόλακες με τις κουκούλες έχει θεριέψει με την ανοχή της Ελληνικής κοινωνίας. Οι ατέλειωτες ζημιές που προκαλούν βαρύνουν την τσέπη του φορολογούμενου πολίτη.
Αν ο κάθε αυτοαποκαλούμενος αντιεξουσιαστής γουστάρει να καίει την Ελληνική σημαία και τον Άγνωστο στρατιώτη, οφείλουμε ως Έλληνες, να τον «φιλοδωρήσουμε» τουλάχιστον με μια κλωτσιά στα οπίσθιά του. Οφείλουμε ως πολίτες να τους βγάλουμε τις κουκούλες, να φανούν επιτέλους τα πρόσωπα. Τι στο καλό! Πολεμήσαμε το ’40 δυο αυτοκρατορίες! Και δεν μπορεί, αυτός ο ίδιος λαός, να απομονώσει μια χούφτα τσογλάνια;
Πόσο συγκλονιστική ήταν αυτή η εικόνα προχτές. Ένα τηλεοπτικό πλάνο, που έδειχνε το μεγαλύτερο πολιτιστικό μνημείο του πλανήτη, τον Παρθενώνα, να προβάλει αγέρωχα μέσα από τους καπνούς και τον ορυμαγδό!
Αχ, καϋμένε Κώστα Κουκίδη. Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς – όπως θάλεγε κι ο Χρόνης Μίσιος.
Ο Κωνσταντίνος Κουκίδης ήταν εύζωνας, ποντιακής καταγωγής. Το ξημέρωμα της 27ης Απριλίου του 1941 τον βρήκε φρουρό της Ελληνικής σημαίας στην Ακρόπολη, στη θέση «Καλλιθέα».
Η είδηση ότι «οι Γερμανοί εισέρχονται εις την πόλιν των Αθηνών» είχε διαδοθεί παντού. Οι δρόμοι ήταν έρημοι και τα σπίτια ερμητικά κλειστά. Στον ιερό βράχο δεν υπήρχε ψυχή, εκτός από τον Κουκίδη.
Η εμπροσθοφυλακή της 6ης ορεινής μεραρχίας μπήκε στην Αθήνα στις 8.10. Αμέσως Γερμανοί αξιωματικοί έσπευσαν στην Ακρόπολη προκειμένου να υποστείλουν την Ελληνική σημαία και να υψώσουν τη σβάστικα.
Ο Κωνσταντίνος Κουκίδης, όταν τους είδε να πλησιάζουν, υπέστειλε τη σημαία, τυλίχτηκε με την γαλανόλευκη κι αφέθηκε να γλυστρήσει στο γκρεμό από ύψος 60 μέτρων. Δεν ακούστηκε κιχ!
Ένα παιδί μόνο 11 χρονών, ο Κυριάκος Γιαννακόπουλος, που τριγυρνούσε στα σοκάκια της Πλάκας, για να πουλήσει τσιγάρα, είδε τον εύζωνα να πέφτει με την σημαία! Τον είδε ακόμα κι ένας διερχόμενος παγοπώλης, ο οποίος έσπευσε να ενημερώσει τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών κ. Χρύσανθο. Ο Αρχιεπίσκοπος, αφού διεσταύρωσε την πληροφορία, την καταχώρησε στο ημερολόγιό του την 27ην Απριλίου 1941.
Η θυσία του Κουκίδη συγκλόνισε ακόμη και τους στρατιώτες και τους επικεφαλής του γερμανικού αποσπάσματος. Φαίνεται πως δεν κράτησαν το στόμα τους κλειστό. Λίγο καιρό αργότερα η είδηση δημοσιεύτηκε στην DAILY MAIL με τίτλο: «A Greek carries his flag to the death». Ένας Έλληνας φέρει την σημαία του ως τον θάνατο.
Η θυσία του Έλληνα στρατιώτη έγινε αιτία, να εκδοθεί διαταγή από τον Γερμανό φρούραρχο, να υψώνεται στην Ακρόπολη και η Ελληνική σημαία δίπλα στη Γερμανική. Ο αείμνηστος Απόστολος Σάντας (ο οποίος μαζί με τον Μανώλη Γλέζο κατέβασαν αργότερα την γερμανική σημαία από την Ακρόπολη) ομολόγησε, ότι αυτός και ο Γλέζος, είχαν παραδειγματιστεί από την θυσία του Κων/νου Κουκίδη. Με τον Σάντα συνηγορούσε και η μαρτυρία του τ. Υπουργού Γεωργίου Μαγκάκη, τότε κατοίκου της Πλάκας.
Αντίθετα ο Γλέζος – σαν γνήσιο τέκνο του αριστερού κατεστημένου – επιμένει εγωιστικά να αρνείται τη θυσία του Κουκίδη.
Τα τελευταία χρόνια, χάριν των προσπαθειών διαφόρων σωματείων όπως ο «Σύλλογος Εφέδρων Ευζώνων», η «Πανελλήνια Ένωση Ποντίων Αξιωματικών, Αλέξανδρος Υψηλάντης» κ.λ.π. τελείται μνημόσυνο στις 7 Μαΐου στον Άγιο Νικόλαο Ραγκαδά κάτω από την Ακρόπολη και καταθέτονται στεφάνια στον τόπο της αυτοθυσίας.
Της ΤΖΕΝΝΥΣ Π. ΣΑΜΑΛΕΚΑ
To γεγονός της αποκαθήλωσης της γερμανικής σημαίας από τον Γλέζο και Σιάντα από την Ακρόπολη κατά την περίοδο της κατοχής εντάσσεται μάλλον στο πάνθεο της μυθοπλασίας της αριστεράς. Υπάρχουν πολλά ερωτηματικά εάν πραγματικά συνέβη το γεγονός. Καταρχάς, η Βέρμαχτ με την γνωστή στρατιωτική ακρίβεια που την χαρακτήριζε υπέστειλε την σημαία της από όλα τα σημεία στα οποία ήταν ανηρτημένη αμέσως μετά την δύση του ηλίου. Η σημαία μετά την υποστολή ετοποθετούτο στο Γερμανικό φυλάκιο που ευρίσκετο στο σημείο που σήμερα εκδίδονται τα εισιτήρια . Δεύτερον, σε καμία εφημερίδα της κατοχής δεν κατεγράφη το γεγονός, η δημοσιεύθηκε η επικήρυξη των δραστών. Τρίτον, την υποτιθέμενη ημερομηνία του γεγονότος, υπήρχε σελήνη πολλών ημερών και συνεπώς ο βράχος εφωτίζετο επαρκώς. Η αριστερή μυθοπλασία δημιουργήθηκε στην περίοδο της εαμοκρατίας στην Ελλάδα, δηλαδή από τον Σεπτέμβρη του 1944 μέχρι τον Φεβρουάριο του 1945 για ευνόητους λόγους. Σε συνεντεύξεις τους οι πρωταγωνιστές αναφέρονται στο ότι μετέβησαν στην Γεννάδιο Βιβλιοθήκη και αναζήτησαν με την βοήθεια παλαιών χαρτών μία μυστική δίοδο σκαλισμένη στον βράχο της Ακροπόλεως. Πώς είναι δυνατόν δύο δεκαεξάχρονα παιδιά να πραγματοποιήσουν επιστημονική έρευνα σε μία ειδική βιβλιοθήκη, να τους χορηγηθούν πολύτιμοι Βενετσιάνικοι η Τούρκικοι χάρτες, οι οποίοι με φειδώ χορηγούνται ακόμα και σε ειδικούς ερευνητές κατόπιν ειδικής άδειας; Εάν υπήρχε δίοδος ανόδου, η αριστερά δεν θα την είχε κάνει μνημείο προσκυνήματος; Οι πιστεύοντας αυτούς τους μύθους ας μας αναπαραστήσουν τουλάχιστον το γεγονός!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑγαπητέ κ. Kimon...
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεχθείτε τα συγχαρητήριά μου για το άψογο σχόλιό σας.
gianniotis