Είναι η Ανεργία, βλάκα!

Του Άγη Βερούτη
Όταν ο άνθρωπος στερείται το ακρογωνιαίο για την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, δικαίωμα της εργασίας, η κοινωνία οδεύει για εκτροχιασμό. Όταν το δικαίωμα αυτό το στερείται σκοπίμως, προκειμένου να λάβει αυξημένα προνόμια μια κάστα ανθρώπων -η παρασιτοκρατία-, τότε η κοινωνία οδεύει προς έκρηξη και απαξίωση της ανθρώπινης...υπόστασης!
Η “επίσημη” ανεργία του Αυγούστου, στο ζενίθ της ελληνικής τουριστικής κίνησης, έφτασε στο 16,8% κατά την ΕΛΣΤΑΤ, ενώ η Eurostat την υπολογίζει στο 17,6%.
Επίσημη είναι η υποτιθέμενη ανεργία, που δεν περιλαμβάνει όσους δεν δικαιούνται επίδομα ανεργίας, όπως όποιον πρωτομπαίνει στην αγορά εργασίας μετά τις σπουδές, όπως εκατοντάδες χιλιάδες ελεύθερους επαγγελματίες που έχουν βάλει λουκέτο, όπως χρόνια άνεργους της οικοδομής που δεν κουνιέται τίποτε πια, και κάνουν 2 μεροκάματα το μήνα. Σε αυτούς αν προσθέσουμε τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες με μικρομάγαζα και εταιρίες ως 10-15 άτομα, που με την ύφεση δεν έχουν χρήματα όχι μόνο να πληρώσουν τις αποζημιώσεις, αλλά ούτε και τις οφειλές τους προς το δημόσιο προκειμένου να διακόψουν και γραφειοκρατικά τη δραστηριότητά τους, τότε οι αριθμοί ξεφεύγουν.
Η “αν-επίσημη ανεργία” προσεγγίζει το αστρονομικό νούμερο των 1.200.000 ανέργων Ελλήνων ήδη, ενώ το μήνα που πέρασε χάθηκαν άλλες 87.000 θέσεις εργασίας, και υπολείπονται να χαθούν ακόμη 150.000 θέσεις εργασίας αν δεν αλλάξει κάτι ως το τέλος της χρονιάς.
Αν και πολλούς θα βόλευε να μένουμε με την εντύπωση πως η ύφεση της οικονομίας μας ευθύνεται για την ανεργία -και τελεία εκεί- σήμερα θα τους στεναχωρήσω.
Φυσικά και η ύφεση οδηγεί σε μείωση των θέσεων εργασίας, αλλά η ύφεση οφείλεται στη βάναυση αφαίρεση πόρων από την ιδιωτική οικονομία, με υπερφορολόγηση, γραφειοκρατία, και διαφθορά των δημοσίων λειτουργών. Το κόστος αυτού σε ανθρώπινες ζωές είναι οι 1600 αυτοκτονίες Ελλήνων τα τελευταία 3 χρόνια.
Ξέρουμε ότι η εξαθλίωση και ο αποδεκατισμός των θέσεων εργασίας του ιδιωτικού τομέα έγινε σκοπίμως από τους πολιτικούς.
Αφενός η πρόσληψη ορδών ψηφοφόρων από τα δύο κόμματα εξουσίας εκτόξευσε το κόστος της μισθοδοσίας του κράτους, αφετέρου η απόδοση συντάξεων σε ανθρώπους που δεν θα έπρεπε να συντηρούνται δημοσία δαπάνη (αυτό σημαίνει να παίρνουν σύνταξη όταν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων τους έχουν ήδη κατακλέψει προηγούμενες κυβερνήσεις από το 1981 και εδώ -ή απλά δεν δικαιούνται να λαμβάνουν σύνταξη) απομύζησαν την ελληνική οικονομία από τους φορολογικούς πόρους που θα έπρεπε να επενδύονται στην ανάπτυξη της οικονομίας, αλλά αντί αυτού δίδονται ως αμοιβή για ψήφους.
Οι λόγοι που το σημερινό χρέος της χώρας μας είναι ασήκωτο και το έλλειμα αδύνατον να συμμαζευτεί, μπορούν να συνοψιστούν σε λιγότερες από δέκα αιτίες:

1. Διεύρυνση “ευρύτερου δημοσίου τομέα” με κρατικοποίηση ζημιογόνων επιχειρήσεων: 250.000-300.000 μη παραγωγικοί δημόσιοι υπάλληλοι - €2-3 δισ.
2. Υπερβολικά υψηλοί μισθοί στο δημόσιο, πολλαπλάσιοι από την ιδιωτική οικονομία (€5-10 δισ). 
3. Υπεράριθμοι που δεν προσφέρουν τίποτε: διόγκωση του “στενού δημοσίου τομέα” από 250.000 το 1981 σε 900.000 υπαλλήλους σήμερα (μη πουν κάποιοι ότι είναι 768.000 μόνον, διότι οι μισοί δήμοι και καμία δημοτική ΑΕ δεν έστειλαν καν στοιχεία, και ίσως περισσότεροι από 230.000 δεν απογράφηκαν).
4. Υπερβολικά ευνοϊκές συνθήκες συνταξιοδότησης από το δημόσιο - 15ετίες, σαραντάρηδες και πενηντάρηδες συνταξιούχοι, συντάξεις ανύπανδρων θυγατέρων, κλπ - €1-2 δισ.
5. Λαθροσυντάξεις σε πάνω από 450.000 μη πραγματικούς δικαιούχους: 100.000 συνταξιοδοτούμενοι νεκροί στο ΙΚΑ, 250.000 ψευδοαναπηρικές στο ΙΚΑ, και 100.000 αντίστοιχες τουλάχιστον στον ΟΓΑ (συν όλα τα άλλα ταμεία) - €3-4 δισ.
6. Τρελές υπερτιμολογήσεις στο ΕΣΥ.
7. Ανεξέλεγκτη συνταγογράφηση χωρίς μηχανογράφηση.
8. Κλειστά επαγγέλματα που κοστίζουν ως -17% του ΑΕΠ σε ανάπτυξη κατά τον ΙΟΒΕ.

Μετά δυο χρόνια υποτιθέμενης μείωσης μισθών του δημοσίου, και μη αναπλήρωσης εξερχόμενων από την υπηρεσία, το κρατικό μισθολογικό κόστος παραμένει κατ’ ουσίαν αμετάβλητο! Μάλλον: 

• δεν έγινε καμία μείωση, μας κοροϊδεύουν,
• προσέλαβαν τόσους παραπάνω όσα χρήματα μείωσαν στους προηγούμενους, μας κοροϊδεύουν, 
• οι μειώσεις αντιλογίστηκαν με πλαστές υπερωρίες, μαζικές αλλαγές μισθολογικής κλίμακας, και μπόνους, μας κοροϊδεύουν, 
• όλα τα παραπάνω, μας κοροϊδεύουν ασύστολα.

Όταν ξεκίνησε η ύφεση, και έπρεπε η κυβέρνηση να κατεβάσει το ΦΠΑ στο 15% για να επανέλθει η οικονομία (όπως έκανε η Βρετανία), να ρίξει τους συντελεστές φορολόγησης για να φέρει καινούριες επενδύσεις (όπως η Ιρλανδία και οι ΗΠΑ), και να πιάσει τη φοροδιαφυγή μέσω transfer pricing και transfer trading (όπως η Δανία του βορρά), οι δικοί μας πολιτικοί νάνοι το έριξαν στην υπερφορολόγηση. Σαν δηλαδή να πάσχει κάποιος από αναιμία, και ο γιατρός να του κάνει θεραπεία με αφαίμαξη!!
Ω ναι! Εν γνώσει τους κατέστρεψαν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας για να μην πειράξουν τα κομματικά τους πελατάκια.
Με 50% ανεργία στους νέους κάτω των 30 ετών, και 33% στις γυναίκες συνολικά, και με προοπτική πρώιμης συνταξιοδότησης 30.000 “εφέδρων” του δημοσίου, είναι άνευ εκπλήξεως που η δημοτικότητα των δυο δημοσιοϋπαλληλικών κομμάτων έχει άθροισμα το 1/3 των Ελλήνων. Περίπου όσοι και οι κομματικοί τους πελάτες.
Ακόμα και τώρα, στην ύστατη ώρα, είναι σημαντικό να γίνουν κινήσεις για να σταματήσει το σπιράλ του θανάτου της ανεργίας:

1. Με τη μείωση των φόρων και χαρατσιών που κλείνουν τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις την μια μετά την άλλη.
2. Με τη θέσπιση μιας ευέλικτης ασφάλισης για τους άνεργους ώστε να μπορέσει να πάρει το ρίσκο να τους προσλάβει ο μικρομεσαίος.
3. Με τη μείωση των παράλογα υψηλών ασφαλιστικών εισφορών όπου ένα μεροκάματο των €50 στην οικοδομή έχει ένσημο €70 τη μέρα.
4. Με την απλοποίηση της νομοθεσίας ώστε ο Έλληνας να μην μπλέκεται στα γρανάζια της γραφειοκρατίας αντί να δουλεύει.
5. Με το άνοιγμα όλων των κλειστών επαγγελμάτων για να ανασάνει η αγορά από το κόστος τους.
6. Με την πάταξη του παραεμπορίου.
7. Με αντίστοιχη σημαντική μείωση των δημοσίων δαπανών πιθανότατα με κατάργηση ολόκληρων τομέων του δημοσίου που είναι παντελώς άχρηστοι.

Έτσι θα καταλάβει ο Έλληνας ότι δεν θα συνεχίσει να είναι θύμα της παρασιτοκρατίας, και θα ελαφρύνει το βάρος που αδυνατεί να σηκώσει πλέον.
Αλλιώς, προβλέπω, ότι μαύρη εκλογική μαρμάγκα θα φάει τους γελοίους πολιτικούς μας στις επερχόμενες εκλογές. Ως τότε όμως μπορεί η ανεργία να έχει επιφέρει την έκρηξη που όλοι φοβόμαστε.
Δεν είναι δυνατόν σε μια συστημική κρίση της ελληνικής οικονομίας, ο ιδιωτικός τομέας να μετράει ήδη 1.200.000 ανέργους, ενόσω ο δημόσιος τομέας που προξένησε αυτή την κρίση να σφυρίζει αμέριμνος, με σημερινό άθροισμα απολύσεων λόγω κρίσης σταθερά μηδενικό!
Αυτή η μοιρασιά είναι, όπως λέμε στο χωριό μου, “non viable”.