Οσο κι αν ηχεί παράδοξα αυτή η πεποίθηση αναλυτών και προσωπικών φίλων τού τέως πρωθυπουργού και όσο κι αν το γάντζωμά του από την αρχηγία τού ΠΑΣΟΚ φαντάζει περίεργο για την οικογενειακή και πολιτική παράδοση των...Παπανδρέου, αποτελεί τη μόνη λογική, ρεαλιστική και εφικτή λύση.
Λογική, διότι η ενδεχόμενη εμμονή του κ. Γ. Παπανδρέου να παραμείνει στην αρχηγία, ενέχει τον κίνδυνο να διασπαστεί το κόμμα και η διάσπασή του δεν είναι χρήσιμη ούτε για τον ίδιο, ούτε για το κόμμα του, ούτε για την αστική τάξη της χώρας, ούτε για τους "κατοχικούς εταίρους" σε Ευρώπη και Ηνωμένες Πολιτείες.
Ρεαλιστική, διότι με ενωμένο το κόμμα, με συνοχή στα στελέχη του, με ξεκάθαρο απολογισμό των πεπραγμένων του και με σαφές πρόγραμμα, σύντομα θα ανακτήσει τις δυνάμεις του, σύντομα θα ξαναδιεισδύσει στην ελληνική κοινωνία (με την πολύ κοντή μνήμη) και, κάποια στιγμή, οι Παπανδρέου θα κληθούν και πάλι να προσφέρουν το ελκυστικό τους όνομα, είτε για μια νέα νίκη είτε για να αναλάβουν κάποιον διεθνή Οργανισμό. Και, άρα, το "χαρτί της συνδιαλλαγής" με τη Νέα Τάξη, δεν πρόκειται να το κάψουν. Και,
Εφικτή, διότι: Αν κατέβει ο κ. Γ. Παπανδρέου ως υποψήφιος πρωθυπουργός στις εκλογές -ακόμη και αν δεν διασπαστεί το ΠΑΣΟΚ- θα υποστεί πανωλεθρία, ειδικά από τους δικούς του. Αν το κίνημα κατέβει στις εκλογές με άλλον αρχηγό και με άλλον υποψήφιο πρωθυπουργό, θα έχει ως αποτέλεσμα και την πανωλεθρία και το χάος και τη μετεκλογική διάσπαση. Και, αν το ΠΑΣΟΚ αναδείξει νέο αρχηγό, ο οποίος θα είναι ο υποψήφιος πρωθυπουργός και ενωμένο θα παραμείνει και την ήττα θα μετριάσει.
Ολα αυτά, βεβαίως, αναφορικά με τα πρόσωπα. Αναφορικά με τον κ. Γ. Παπανδρέου.
Τα πρόσωπα, όμως, είναι το έλασσον. Το μείζον είναι οι πολιτικές. Πρώτα με τον απολογισμό και με την έντιμη κριτική και αυτοκριτική. Και ύστερα, με τα προγράμματα. Και, άρα, με τη φυσιογνωμία του κινήματος. Χωρίς γενικότητες και αοριστίες και με πεντακάθαρες θέσεις πάνω σε όλα τα προβλήματα της χώρας. Χωρίς πατριωτικές κορώνες, με τις οποίες βαρέθηκαν οι πολίτες και τους προκαλούν ναυτία, αλλά και χωρίς υποχωρήσεις. Προέχει η αξιοπρέπεια - εθνική και πολιτική. Και ο αυτοσεβασμός.
Σε σχέση με αυτά, φυσικά, ο τραυματισμός του ΠΑΣΟΚ είναι μεγάλος. Και χρειάζεται ένα δημόσιο πολιτικό χαρακίρι, προκειμένου να πείσει (και το κόμμα και ένα έκαστο από τα στελέχη του) γιατί ακολούθησε και στήριξε τις πολιτικές του αρχηγού του και γιατί οι "153" της Κοινοβουλευτικής Ομάδας επέμεναν να τις στηρίζουν με την ψήφο τους - ενώ γνώριζαν ότι ήταν ολέθριες.
Πρόκειται, ομολογουμένως, για μια δύσκολη πορεία προς τον ελληνικό λαό, η οποία και χρόνο απαιτεί και ειλικρίνεια και, κυρίως, ΑΛΗΘΕΙΑ - με όλα της τα γράμματα μεγάλα και κεφαλαία.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου