Στον "αέρα" το "πόθεν έσχες"

Πέρασαν 47 και πλέον χρόνια από τότε που η κυβέρνηση Γεωργίου Παπανδρέου (του Πρεσβυτέρου) θεσμοθέτησε τον νόμο «περί προστασίας της τιμής του πολιτικού κόσμου». Τον οποίο ο ίδιος ο τότε πρωθυπουργός, προκειμένου να διευκολύνει τις εφημερίδες, αποκάλεσε νόμο περί του «πόθεν έσχες», ώστε οι σχετικοί... τίτλοι να είναι πελώριοι.
Ο νόμος εκείνος αποτέλεσε το πρώτο βήμα, διότι ναι μεν υποχρέωνε τους βουλευτές να δηλώνουν τα περιουσιακά τους στοιχεία, αλλά δεν υπήρχε μηχανισμός ο οποίος να παρακολουθεί και να ερευνά την πραγματική προέλευση ενός εκάστου περιουσιακού στοιχείου, αλλά και την κίνηση των περιουσιακών στοιχείων κάθε πολιτικού από την ώρα που έμπαινε στην πολιτική και ύστερα – και για κάθε χρόνο.
Δεύτερο και αποφασιστικό βήμα δεν έγινε ποτέ. Τόσο οι 5 προχουντικές κυβερνήσεις (Νόβα, Τσιριμώκου, Στεφανόπουλου, Παρασκευόπουλου και Κανελλόπουλου), όσο και οι 15 μεταχουντικές (Εθνικής Ενότητας, 2 Καραμανλή, Ράλλη, 3 Α. Παπανδρέου, Τζαννετάκη, Ζολώτα, Μητσοτάκη, 2 Σημίτη, 2 Καραμανλή και Γ. Παπανδρέου), εκατό και πλέον φορές υποσχέθηκαν να συμπληρώσουν τον νόμο του 1964, αλλά και τις εκατό το απέφυγαν.
Τώρα, πια, προκειμένου να γίνει ένα λυσιτελές δεύτερο βήμα για τον έλεγχο των πραγματικών περιουσιακών στοιχείων των δημοσίων προσώπων, χρειάζεται ένας πολυάνθρωπος και εξειδικευμένος μηχανισμός, ο οποίος να στηρίζεται και σε κοινοβουλευτικές και σε δικαστικές εγγυήσεις, και ο οποίος να δύναται να επεκτείνει τις έρευνές του και πέραν των συνόρων. 

Και αυτό, διότι: 

1. Οι Εξωχώριες Εταιρείες οργιάζουν σε όλες τις συντεταγμένες του πλανήτη και έχουν βρει τρόπους να θολώνουν τους… «δρόμους του χρήματος».
2. Οι «φορολογικοί παράδεισοι» ξημερώνουν σαν μανιτάρια και στις πέντε ηπείρους, όπου η μυστικότητα και το απόρρητο δύσκολα παραβιάζονται.
3. Η διαπλοκή της πολιτικής με την οικονομική εξουσία παρέχει τεράστιες δυνατότητες σε οποιοδήποτε δημόσιο πρόσωπο επιθυμεί και να αποκτήσει και να αποκρύψει περιουσιακά του στοιχεία και δη χρήματα.
4. Οι διαδικασίες εντοπισμού κρυφών περιουσιακών στοιχείων και η απόδειξη του έκνομου χαρακτήρα τους είναι τόσο χρονοβόρες, ώστε εγκλήματα που διαπράχθηκαν το 1997 (όρα και υπόθεση Ζίμενς), σήμερα, 14 χρόνια μετά, να βρίσκονται στο στάδιο της ανάκρισης.

Παρά ταύτα, ο Μηχανισμός ο οποίος με τους ελέγχους του θα προστατεύει την τιμή του πολιτικού κόσμου είναι απολύτως αναγκαίο να στηθεί. Και αδιάφθοροι βουλευτές υπάρχουν και αδιάφθοροι δικαστές υπάρχουν και αδιάφθοροι ειδικοί, που γνωρίζουν «τους δρόμους του χρήματος» υπάρχουν.
Το μόνο που δεν φαίνεται να υπάρχει είναι η πολιτική βούληση να στηθεί ο Μηχανισμός. Και όση προθυμία υπήρξε μέχρι σήμερα, ήταν… κουβεντιαστή.
Ας καταθέσει λοιπόν η Αριστερά μια σχετική πρόταση νόμου στη Βουλή. Θα είναι η Λυδία Λίθος, στην οποία θα κριθεί η γνησιότητα των προθέσεων κομμάτων και βουλευτών! Αν μη τι άλλο, είναι ευκαιρία για… ξεγύμνωμα!

Χρήστος Θεοχαράτος