H κηδεία του είχε την σφραγίδα της Συμπαντικής ειρωνείας, καθότι το πρόγραμμα... γυρισμάτων της τελευταίας ταινίας για ένα καραβάνι μεταναστών, προέβλεπε για χθες «συμβολική κηδεία» του ήρωά της. Η κηδεία του μάζεψε πλήθος καλλιτεχνικού κόσμου, αλλά κανέναν πολιτικό.
Για τον πατριωτικό και εθνικιστικό χώρο, ο Αγγελόπουλος η Τεό, όπως τον φώναζαν οι δικοί του, υπήρξε το σύμβολο της μεταπολιτευτικής κυριαρχίας της Αριστεράς στον χώρο των Τεχνών. Όμως από την άλλη, ο Αγγελόπουλος υπήρξε ένας μάστορας της τέχνης του μοντάζ, που έκανε ακόμα και δεξιούς σκηνοθέτες, όπως ο Ταρκόφσκι και ο Κουροσάβα να υποκλίνονται μπροστά του. Οι ταινίες του χαρακτηριζόταν από αργά, ατελείωτα, αλλά και ποιητικά πλάνα, που οφειλόταν στον Γιώργο Αρβανίτη, τον διευθυντή φωτογραφίας και «άλτερ έγκο» του διάσημου σκηνοθέτη. Πολλοί έβλεπαν σε αυτό μια σοπενχαουερική εξαφάνιση της θέλησης και από αυτήν την άποψη μας ενδιαφέρει.
Υπήρξε ο σκηνοθέτης που έκανε διάσημο σε όλον τον κόσμο το σύγχρονο ελληνικό σινεμά, κερδίζοντας Χρυσούς Φοίνικες, αλλά και το Οικουμενικό Βραβείο της Καθολικής Εκκλησίας για το «Η Αιωνιότητα και Μια Μέρα».
Βέβαια έχουμε τις αντιρρήσεις μας για το κατά πόσο αυτά τα μουντά πλάνα χωρίς τον μεσογειακό ήλιο η ή μπρεκτική αποστασιοποίηση είναι μέρος της ελληνικής κουλτούρας και όχι μιας βορειοευρωπαϊκής. Αλλά όλα αυτά ήταν μέρος μιας καλλιτεχνικής ολοκληρωμένης άποψης που μπορεί να μην συμφωνούμε μαζί της ιδεολογικά, αλλά έδειχναν έναν ολοκληρωμένο σκηνοθέτη με όραμα και τελειομανή. Ενός δημιουργικού έργου που δεν το εκτιμούσαμε και πολύ όσο ζούσε, αλλά αρχίσαμε να το κάνουμε όταν άρχισαν να βγαίνουν όλες αυτές οι «δηθενιές» τύπου «Κυνόδοντα» και «Άττενμπεργκ». Με πρόσφατο τον χαμό του, θεωρούμε ότι είναι άκαιρο να το κρίνουμε αρνητικά η θετικά.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου