Οι πιέσεις τους, όμως, ήταν διστακτικές και διακριτικές για τρεις, κυρίως, λόγους:
Πρώτο, διότι Βερολίνο και Παρίσι την τριετία 2006–2008 παραβίαζαν συστηματικά το... Σύμφωνο Σταθερότητας.
Δεύτερο, διότι είχαν σχηματίσει την πεποίθηση ότι ο κ. Κ. Καραμανλής δεν είναι ευεπίφορος σε πιέσεις. Και,
Τρίτο, διότι έβλεπαν ότι προσπαθεί να περάσει κάποιες τομές στο Εργασιακό, στο Ασφαλιστικό, στο Εκπαιδευτικό και σε άλλους τομείς.
Από το 2007 και ύστερα – και μετά τις εκλογές της οριακής πλειοψηφίας, αλλά και μετά την αλλαγή της στάσης των ΗΠΑ απέναντι στην κυβέρνηση Καραμανλή, – οι χώρες της Ευρωζώνης και ειδικά ο «Γαλλογερμανικός Άξονας» άρχισαν να αντιλαμβάνονται ότι στην Ελλάδα υπάρχει και πολιτικό πρόβλημα, που επιδεινώνει το δημοσιονομικό.
Από το 2008 μάλιστα, με δεδομένη την οριακή πλειοψηφία (της μιας ψήφου) και δεδομένη τη σύγκρουση της κυβέρνησης Καραμανλή με τις ΗΠΑ στο Βουκουρέστι, οι Ευρωπαίοι ανέμεναν, πια, και πρόωρες εκλογές στην Ελλάδα και πολιτική ανατροπή και την έλευση του φιλοαμερικανού Μεσσία.
Τον οποίο «Μεσσία» και γνώριζαν από τη θητεία του στο υπουργείο Εξωτερικών και που σύντομα αντελήφθησαν την ενδοτικότητά του, την ανυπαρξία σχεδίου για την κρίση και τις παλινωδίες του. Και συνειδητοποίησαν από τους πρώτους μήνες της πρωθυπουργίας του ότι είναι ευκαιρία να διασφαλίσουν τα «δανεικά» τους, – υπερθερματίζοντας σε όσα έλεγε για επικείμενη χρεοκοπία, για «γκρεμούς» και «βουλιάγματα».
Ετσι, προκειμένου οι κυβερνήσεις των Ευρωπαίων (και όχι μόνο) Τραπεζιτών να διασφαλίσουν τα δανεικά και τα κέρδη τους στην Ελλάδα, δέχτηκαν την παρουσία του ΔΝΤ στην Ευρωζώνη, – αφού η νέα ελληνική κυβέρνηση θα είχε, καταφανώς, και τη στήριξη της Ουάσιγκτον.
Αλλωστε, ήταν γνωστές στους Ευρωπαίους (ηγέτες και Τραπεζίτες) και οι επαφές και οι προσυνεννοήσεις του κ. Γ. Παπανδρέου (πριν και μετά τη νίκη του) με τον επικεφαλής του ΔΝΤ κ. Ντομινίκ Στρος – Καν. Και δέχτηκαν μάλλον με ανακούφιση την παρουσία και εμπλοκή του Ταμείου στην Ευρωζώνη, – με δεδομένη, μάλιστα, την πρόθεση των Βρυξελλών να εξασφαλίσουν τις απαιτήσεις τους από την Ελλάδα.
Όλα αυτά ανατρέπουν τα παραμύθια του παπανδρεϊσμού για «Τιτανικούς», για «επικείμενο χάος», για «μια χώρα στο χείλος της χρεοκοπίας», για τα «περίστροφα στο τραπέζι», – ακόμη και για τις προεκλογικές συλλογιστικές του ότι «μια υπερχρεωμένη χώρα, σαν την Ελλάδα, χάνει μέρος των κυριαρχικών δικαιωμάτων της».
Το χάος το έφερε συνειδητά ο ίδιος, προκειμένου να ανατρέψει πρώτα τους νέους προσανατολισμούς της χώρας και ύστερα να τη θέσει υπό κατοχή, ώστε να μείνει εσαεί όμηρος στις ευρωατλαντικές δομές, – χωρίς «ανοίγματα» και χωρίς «πολιτικές όλων των αζιμουθίων»!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου