Και όταν η στήλη μεταχειρίζεται τη λέξη «αλλαγή» σίγουρα δεν αξιώνει από το Κίνημα να τεθεί στην υπηρεσία του Λαού και να γυρίσει πλάτη στην πλουτοκρατία. Αξιώνει τα δυνατά και όχι τα αδύνατα. Αξιώνει τα εύκολα και όχι τα δυσχερή. Αξιώνει δηλαδή:
Να εννοήσει την κρισιμότητα των περιστάσεων, να αντιληφθεί ότι δεν δύναται να λέει... συνεχώς ψέματα, να συνειδητοποιήσει ότι ταπείνωσε με τα καμώματά του την Ελλάδα και τους Έλληνες, να προχωρήσει με γενναιότητα στην αυτοκριτική του, να έχει δρομολογήσει καθαρές λύσεις, να καταβάλει μια προσπάθεια για αλλαγή, όχι πορείας αλλά σελίδας, να καταδείξει ότι βρίσκεται μέσα στην ελληνική κοινωνία και κατανοεί τα προβλήματά της.
Αγέρωχος ο Αρχηγός, αγέρωχοι οι πρωτοκλασάτοι, αγέρωχα τα στελέχη αρκέστηκαν σε ένα ατελείωτο μπλα, μπλα, μπλα, σε μια άναρχη και ατελεύτητη ασημαντολογία, δεν πήραν καμιά απόφαση, δεν έδειξαν σημεία ότι κατανοούν την κατάσταση και άφησαν όλες τις εκκρεμότητες ανέγγιχτες και αιωρούμενες πάνω από την κυβέρνηση και τη χώρα.
Φάνηκαν, δηλαδή, κατώτεροι των περιστάσεων, κατώτεροι της εμπιστοσύνης του Λαού (6 φορές τους έδωσε νίκη με αυτοδυναμία), κατώτεροι των 3.000.000 και πλέον πολιτών που τους τιμούσαν με την ψήφο τους, ακόμη – ακόμη κατώτεροι και του εαυτού τους, αφού παλιότερα έπαιρναν και καμιά σωστή απόφαση...
Όσοι, λοιπόν, τους άκουσαν και που τους ψήφιζαν τόσα χρόνια, θυμήθηκαν το περιώνυμο απόφθεγμα του κ. Θ. Πάγκαλου «όλοι μαζί τα φάγαμε» και το προσάρμοσαν ελαφρά στο κλίμα:
– Μπορεί να μην τα φάγαμε όλοι μαζί, αλλά σας στηρίζαμε με την ψήφο μας επί 30 χρόνια και σας βοηθήσαμε στο έγκλημά σας εναντίον της χώρας. Και από αυτή την άποψη, αν δεν υπήρξαμε όλοι συνδαιτυμόνες σας, υπήρξαμε συνένοχοί σας!
Και όσοι, επιπλέον, δεν σκέπτονται με κομματικά κριτήρια αλλά με πολιτικά είχαν την ευκαιρία (με αφορμή την άγονη Σύνοδο του Εθνικού Συμβουλίου) να δουν γενικότερα τις δυσπλασίες του Πολιτικού Συστήματος, – η ολέθρια λειτουργία του οποίου έχει δημιουργήσει τεράστια προβλήματα παντού: στο Κοινοβούλιο, στη Δικαιοσύνη, στη Δημόσια Διοίκηση, στην Οικονομία, στην Κοινωνία, – αφήνοντας την επίλυση όλων των προβλημάτων στην καλή προαίρεση των αρχηγικών κομμάτων.
Αυτή δε η στρέβλωση είναι καταστρεπτική. Ο Αρχηγός του κόμματος (και πρωθυπουργός) είναι Μονάρχης. Δημιουργεί γύρω του αυλή και αποφασίζει έξω από τα θεσμοθετημένα Όργανα – περιφρονώντας Βουλή, Κόμμα, Υπουργικά Συμβούλια και Κυβερνητικές Επιτροπές.
Και αποφασίζει με «κριτήρια παρέας»!
Έτσι, ένα ολόκληρο ΠΑΣΟΚ, ένας κομματικός μηχανισμός ολόκληρος, υποχρεώθηκε να ακούσει τα φληναφήματα του Αρχηγού, χωρίς να μπορεί να τον στείλει στο σπίτι του. Και αυτό ενδιαφέρει τη χώρα και όχι μόνο το Κίνημα!
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου