φιλόλογος-συγγραφέας
Όχι πια άλλη φορολογία, όχι περικοπές στις κύριες και στις επικουρικές συντάξεις" διεμήνυσε εγκαταλείποντας –προσωρινά– τη χώρα μας η γνωστή τρόϊκα. Έστω και καθυστερημένα οι στυγνοί αυτοί τεχνοκράτες, που μας επέβαλαν ως τοποτηρητές και ουσιαστικούς ρυθμιστές των εθνικών μας –όχι μόνο των οικονομικών– ...
θεμάτων οι δανειστές μας, αντιλήφθηκαν ότι ο Ελληνικός Λαός στη μεγάλη του πλειοψηφία έχει υπερβεί τα όρια της αντοχής και δεν μπορεί πια να ανταποκριθεί στα απάνθρωπα μέτρα τους. Πήρε το μήνυμα ο αρμόδιος επί των οικονομικών υπουργός και ακαδημαϊκός δάσκαλος και με έκδηλη τη θλίψη του για όσα μέχρι σήμερα συνέβησαν δήλωσε ότι “νιώθω εξουθενωμένος και παραμένω σ’ αυτή τη θέση από εθνικό καθήκον”. Και λίγο αργότερα διευκρίνισε ότι η “εξουθένωσή” του οφείλεται στο γεγονός ότι “συμπάσχει με τον πάσχοντα Ελληνικό Λαό” επιδιώκοντας τη “σωτηρία” του. Συμφώνησε τελικά ότι πρέπει να προχωρήσουμε σε “διαρθρωτικές αλλαγές” για να πετύχουμε το στόχο μας.
Βαρέθηκα απ’ το 1974 μέχρι σήμερα, να ακούω για “αλλαγές και για μεταρρυθμίσεις” που θα πήγαιναν τον τόπο μπροστά. Και τελικά από ανικανότητα, ιδιοτέλεια ή σκοπιμότητα, αυτό το δύσμοιρο τόπο τον οδήγησαν σε χρεοκοπία.
Και τώρα μας προσφέρουν το νέο φρούτο τους με το βαρύγδουπο τίτλο “διαρθρωτικές αλλαγές”.
Και κάθε σκεφτόμενος πολίτης διερωτάται:
Ποιος θα τις κάνει αυτές τις “διαρθρωτικές αλλαγές”; Μα αυτοί που επιδιώκουν σήμερα “διαρθρωτικά” να αλλάξουν τα πράγματα, είναι οι ίδιοι που επί 37 ολόκληρα χρόνια, ό,τι προσπάθησαν να αλλάξουν, το άλλαξαν προς το χειρότερο γι’ αυτό οδήγησαν τη χώρα στο κατάντημα στο οποίο βρίσκεται σήμερα.
Η χώρα σήμερα χρειάζεται “διαρθρωτικές αλλαγές” που έχουν σαν στόχο να αλλάξουν το σύστημα. Δεν είναι όμως αυτός ο στόχος τους· αυτοί δεν ενδιαφέρονται να αλλάξουν το σύστημα· ενδιαφέρονται απλώς να διαιωνίσουν αυτό το σύστημα για να είναι σε θέση, με την εναλλαγή στην εξουσία, να το εκμεταλλεύονται. Δεν είναι συνεπώς σε θέση να προχωρήσουν σε αλλαγές ουσιαστικές που θα “διαρθρώσουν” δηλαδή θα εντάξουν όλα τα επί μέρους στοιχεία στο σύνολο, ώστε αυτό να αποβεί προς όφελος του κοινωνικού συνόλου και όχι προς όφελος δικό τους·
Αυτές οι “διαρθρωτικές αλλαγές”, πρέπει να γίνουν και μάλιστα χωρίς χρονοτριβή. Δεν μπορούν να γίνουν όμως από αυτούς που δεν μπορούν ή δε θέλουν να τις κάνουν. Ποιες είναι αυτές; Αυτές τις ξέρει όλος ο κόσμος. Και είναι, για μια χρεοκοπημένη χώρα, πολύ απλές.
• Η πρώτη διαρθρωτική “αλλαγή” έχει σχέση με τα πολιτικά κόμματα. Όπως εμφανίστηκαν, όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης και όπως δρουν μέχρι σήμερα, δεν έχουν καμιά σχέση με αυτό που προβλέπει το Σύνταγμα και αποβλέπει στην ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος. Έχουν περισσότερη σχέση με την εικόνα που δίνει στα πολιτικά κόμματα της εποχής του ο Ροΐδης, με τον περίφημο ορισμό τους:
“Κόμμα εστί – λέει ο Ροΐδης – ομάς ειδότων ν’ αναγιγνώσκωσι και ν’ ανορθογραφώσι, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν’ αναβιβάσωσιν αυτόν διά παντός μέσου εις την έδραν του πρωθυπουργού, ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να εργάζωνται”.
Από την παραπάνω τακτική που αναφέρει ο Ροΐδης, και η οποία δε διαφέρει αισθητά με αυτά που συμβαίνουν σήμερα προέρχονται όλα τα δεινά, για τα οποία ευθύνονται τα πολιτικά κόμματα. Και το χειρότερο απ’ όλα: Από αυτά τα δεινά, στα οποία έχουν καταδικάσει το Λαό, δε φαίνεται να έχουν συνετισθεί: Εξακολουθούν να εισπράττουν, σε περίοδο φτώχιας, υπέρογκα ποσά από το δημόσιο, ποσά τα οποία ξοδεύουν οι αρχηγοί τους και το περιβάλλον τους για πολυδάπανα και άσκοπα ταξίδια και για προκλητικές δαπάνες.
Εξακολουθούν να είναι κόμματα αρχηγικά, χωρίς καμιά δημοκρατική συγκρότηση, με αποτέλεσμα το Πολίτευμα της χώρας να μετατρέπεται από Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, θεμέλιο της οποίας είναι, κατά το Σύνταγμα, “η Λαϊκή Κυριαρχία”, σε κομματικούς μηχανισμούς, όπου κυβερνάει ο ένας και οι υπόλοιποι δουλοπρεπώς υπακούνε. Έτσι δεν είναι παράξενο το γεγονός ότι διακατέχονται από το σύνδρομο της αλαζονείας της εξουσίας· μιλάνε σε πρώτο πρόσωπο, όπως οι απόλυτοι μονάρχες, της εποχής του μεσαίωνα, διαγράφουν απ’ το κόμμα όσους διαφωνούν με τη συμπεριφορά τους και, ενώ οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή, παρουσιάζονται από πάνω ως σωτήρες! Και το αντάλλαγμα;
Έχουμε βουλευτές με εξωφρενικά – για μια υπό πτώχευση χώρα – προνόμια, όπως φάνηκε από το πρόσφατο – και ευτελιστικό για τους θεσμούς και για τα πρόσωπα “πόθεν έσχες”. Ούτε τα “έσχες” δηλώνουν, γιατί όσα από αυτά αποτελούν αποτέλεσμα κλοπής, διαπλοκής, διαφθοράς και δωροδοκίας, δε δηλώνονται. Ούτε το “πόθεν” αποκαλύπτουν, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε να συγκρίνουν αυτά που είχαν πριν ασχοληθούν με την πολιτική με αυτά που έχουν σήμερα. Όσα αποκτήθηκαν από τα διάφορα δημόσια αξιώματα που κατέλαβαν δεν ανήκουν σ’ αυτούς, ανήκουν στο Λαό και σ’ αυτόν πρέπει να επιστραφούν. Αν αυτό δε γίνει η τραγωδία που παίζεται σε βάρος μας, δεν έχει κάθαρση, και συνεπώς θα διαιωνίζεται. Έτσι συμβαίνει να έχουμε πλούσιους πολιτικούς – αρκετούς χωρίς να έχουν ασκήσει κανένα επάγγελμα – και φτωχούς πολίτες. Έτσι συμβαίνει να τιμωρούνται οι πολίτες για τα πιο μικρά αδικήματα και να μένουν ατιμώρητοι οι πολιτικοί για σοβαρά, σε βάρος του Λαού εγκλήματα.
• Η δεύτερη “διαρθρωτική αλλαγή” έχει σχέση με το ίδιο το Σύνταγμα. Πρόκειται για ένα Σύνταγμα που μετατρέπει το Πολίτευμα σε πρωθυπουργική μονοκρατορία και σε απαράδεχτη βουλευτοκρατία, η οποία εξασφαλίζει στους πολιτικούς την ατιμωρησία και την αυθαιρεσία. Με το άρθρο 86 του Συντάγματος που πρόσφατα (2001) ψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής τα αδικήματα των πολιτικών παραγράφονται μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, και έτσι η έννοια της δικαιοσύνης – που αποτελεί την προϋπόθεση και τη βάση της Δημοκρατίας – δυναμιτίζεται στα θεμέλιά της.
Πώς, λοιπόν, ονειρεύεται “διαρθρωτικές αλλαγές” ο υπουργός των Οικονομικών, όταν δεν είναι σε θέση να επιχειρήσει την παραμικρή αλλαγή εκεί που αποτελεί την καρδιά του προβλήματος; Και όταν αυτό δε συμβαίνει κάθε εξαγγελλόμενη “διαρθρωτική αλλαγή” αποτελεί καθαρό εμπαιγμό, αποτελεί βάναυση προσβολή της νοημοσύνης του Ελληνικού Λαού.
δυναμιτίζουν τα θεμέλια της ίδιας της Δημοκρατίας και καταδικάζουν σε μαρασμό και στο βαθύ σκοτάδι τούτο το δύσμοιρο τόπο.
Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, με περισσό θράσος “χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ”, θεωρώντας ως κάφρους εμάς τους πολίτες, έρχονται δημόσια, γεμάτοι υποκρισία, και μιλάνε για “διαρθρωτικές αλλαγές”.
Όσο ανεχόμαστε τέτοιες οδυνηρές και επονείδιστες καταστάσεις – ας το πάρουμε, επί τέλους, απόφαση – είμαστε οι ίδιοι άξιοι της τύχης μας, φέρνουμε, στο ακέραιο, εμείς την ευθύνη για όσα αυτό τον καιρό – συμβαίνουν και για όσα – πιο φοβερά αυτά – περιμένουν εμάς και τα παιδιά μας.
Βαρέθηκα απ’ το 1974 μέχρι σήμερα, να ακούω για “αλλαγές και για μεταρρυθμίσεις” που θα πήγαιναν τον τόπο μπροστά. Και τελικά από ανικανότητα, ιδιοτέλεια ή σκοπιμότητα, αυτό το δύσμοιρο τόπο τον οδήγησαν σε χρεοκοπία.
Και τώρα μας προσφέρουν το νέο φρούτο τους με το βαρύγδουπο τίτλο “διαρθρωτικές αλλαγές”.
Και κάθε σκεφτόμενος πολίτης διερωτάται:
Ποιος θα τις κάνει αυτές τις “διαρθρωτικές αλλαγές”; Μα αυτοί που επιδιώκουν σήμερα “διαρθρωτικά” να αλλάξουν τα πράγματα, είναι οι ίδιοι που επί 37 ολόκληρα χρόνια, ό,τι προσπάθησαν να αλλάξουν, το άλλαξαν προς το χειρότερο γι’ αυτό οδήγησαν τη χώρα στο κατάντημα στο οποίο βρίσκεται σήμερα.
Η χώρα σήμερα χρειάζεται “διαρθρωτικές αλλαγές” που έχουν σαν στόχο να αλλάξουν το σύστημα. Δεν είναι όμως αυτός ο στόχος τους· αυτοί δεν ενδιαφέρονται να αλλάξουν το σύστημα· ενδιαφέρονται απλώς να διαιωνίσουν αυτό το σύστημα για να είναι σε θέση, με την εναλλαγή στην εξουσία, να το εκμεταλλεύονται. Δεν είναι συνεπώς σε θέση να προχωρήσουν σε αλλαγές ουσιαστικές που θα “διαρθρώσουν” δηλαδή θα εντάξουν όλα τα επί μέρους στοιχεία στο σύνολο, ώστε αυτό να αποβεί προς όφελος του κοινωνικού συνόλου και όχι προς όφελος δικό τους·
Αυτές οι “διαρθρωτικές αλλαγές”, πρέπει να γίνουν και μάλιστα χωρίς χρονοτριβή. Δεν μπορούν να γίνουν όμως από αυτούς που δεν μπορούν ή δε θέλουν να τις κάνουν. Ποιες είναι αυτές; Αυτές τις ξέρει όλος ο κόσμος. Και είναι, για μια χρεοκοπημένη χώρα, πολύ απλές.
• Η πρώτη διαρθρωτική “αλλαγή” έχει σχέση με τα πολιτικά κόμματα. Όπως εμφανίστηκαν, όλα αυτά τα χρόνια της μεταπολίτευσης και όπως δρουν μέχρι σήμερα, δεν έχουν καμιά σχέση με αυτό που προβλέπει το Σύνταγμα και αποβλέπει στην ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος. Έχουν περισσότερη σχέση με την εικόνα που δίνει στα πολιτικά κόμματα της εποχής του ο Ροΐδης, με τον περίφημο ορισμό τους:
“Κόμμα εστί – λέει ο Ροΐδης – ομάς ειδότων ν’ αναγιγνώσκωσι και ν’ ανορθογραφώσι, εχόντων χείρας και πόδας υγιείς, αλλά μισούντων πάσαν εργασίαν, οίτινες ενούμενοι υπό ένα οιονδήποτε αρχηγόν, ζητούσι ν’ αναβιβάσωσιν αυτόν διά παντός μέσου εις την έδραν του πρωθυπουργού, ίνα παράσχη αυτοίς τα μέσα να ζώσι χωρίς να εργάζωνται”.
Από την παραπάνω τακτική που αναφέρει ο Ροΐδης, και η οποία δε διαφέρει αισθητά με αυτά που συμβαίνουν σήμερα προέρχονται όλα τα δεινά, για τα οποία ευθύνονται τα πολιτικά κόμματα. Και το χειρότερο απ’ όλα: Από αυτά τα δεινά, στα οποία έχουν καταδικάσει το Λαό, δε φαίνεται να έχουν συνετισθεί: Εξακολουθούν να εισπράττουν, σε περίοδο φτώχιας, υπέρογκα ποσά από το δημόσιο, ποσά τα οποία ξοδεύουν οι αρχηγοί τους και το περιβάλλον τους για πολυδάπανα και άσκοπα ταξίδια και για προκλητικές δαπάνες.
Εξακολουθούν να είναι κόμματα αρχηγικά, χωρίς καμιά δημοκρατική συγκρότηση, με αποτέλεσμα το Πολίτευμα της χώρας να μετατρέπεται από Κοινοβουλευτική Δημοκρατία, θεμέλιο της οποίας είναι, κατά το Σύνταγμα, “η Λαϊκή Κυριαρχία”, σε κομματικούς μηχανισμούς, όπου κυβερνάει ο ένας και οι υπόλοιποι δουλοπρεπώς υπακούνε. Έτσι δεν είναι παράξενο το γεγονός ότι διακατέχονται από το σύνδρομο της αλαζονείας της εξουσίας· μιλάνε σε πρώτο πρόσωπο, όπως οι απόλυτοι μονάρχες, της εποχής του μεσαίωνα, διαγράφουν απ’ το κόμμα όσους διαφωνούν με τη συμπεριφορά τους και, ενώ οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή, παρουσιάζονται από πάνω ως σωτήρες! Και το αντάλλαγμα;
Έχουμε βουλευτές με εξωφρενικά – για μια υπό πτώχευση χώρα – προνόμια, όπως φάνηκε από το πρόσφατο – και ευτελιστικό για τους θεσμούς και για τα πρόσωπα “πόθεν έσχες”. Ούτε τα “έσχες” δηλώνουν, γιατί όσα από αυτά αποτελούν αποτέλεσμα κλοπής, διαπλοκής, διαφθοράς και δωροδοκίας, δε δηλώνονται. Ούτε το “πόθεν” αποκαλύπτουν, γιατί κάτι τέτοιο θα σήμαινε να συγκρίνουν αυτά που είχαν πριν ασχοληθούν με την πολιτική με αυτά που έχουν σήμερα. Όσα αποκτήθηκαν από τα διάφορα δημόσια αξιώματα που κατέλαβαν δεν ανήκουν σ’ αυτούς, ανήκουν στο Λαό και σ’ αυτόν πρέπει να επιστραφούν. Αν αυτό δε γίνει η τραγωδία που παίζεται σε βάρος μας, δεν έχει κάθαρση, και συνεπώς θα διαιωνίζεται. Έτσι συμβαίνει να έχουμε πλούσιους πολιτικούς – αρκετούς χωρίς να έχουν ασκήσει κανένα επάγγελμα – και φτωχούς πολίτες. Έτσι συμβαίνει να τιμωρούνται οι πολίτες για τα πιο μικρά αδικήματα και να μένουν ατιμώρητοι οι πολιτικοί για σοβαρά, σε βάρος του Λαού εγκλήματα.
• Η δεύτερη “διαρθρωτική αλλαγή” έχει σχέση με το ίδιο το Σύνταγμα. Πρόκειται για ένα Σύνταγμα που μετατρέπει το Πολίτευμα σε πρωθυπουργική μονοκρατορία και σε απαράδεχτη βουλευτοκρατία, η οποία εξασφαλίζει στους πολιτικούς την ατιμωρησία και την αυθαιρεσία. Με το άρθρο 86 του Συντάγματος που πρόσφατα (2001) ψηφίστηκε από τη συντριπτική πλειοψηφία της Βουλής τα αδικήματα των πολιτικών παραγράφονται μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, και έτσι η έννοια της δικαιοσύνης – που αποτελεί την προϋπόθεση και τη βάση της Δημοκρατίας – δυναμιτίζεται στα θεμέλιά της.
Πώς, λοιπόν, ονειρεύεται “διαρθρωτικές αλλαγές” ο υπουργός των Οικονομικών, όταν δεν είναι σε θέση να επιχειρήσει την παραμικρή αλλαγή εκεί που αποτελεί την καρδιά του προβλήματος; Και όταν αυτό δε συμβαίνει κάθε εξαγγελλόμενη “διαρθρωτική αλλαγή” αποτελεί καθαρό εμπαιγμό, αποτελεί βάναυση προσβολή της νοημοσύνης του Ελληνικού Λαού.
δυναμιτίζουν τα θεμέλια της ίδιας της Δημοκρατίας και καταδικάζουν σε μαρασμό και στο βαθύ σκοτάδι τούτο το δύσμοιρο τόπο.
Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, με περισσό θράσος “χωρίς περίσκεψη και χωρίς αιδώ”, θεωρώντας ως κάφρους εμάς τους πολίτες, έρχονται δημόσια, γεμάτοι υποκρισία, και μιλάνε για “διαρθρωτικές αλλαγές”.
Όσο ανεχόμαστε τέτοιες οδυνηρές και επονείδιστες καταστάσεις – ας το πάρουμε, επί τέλους, απόφαση – είμαστε οι ίδιοι άξιοι της τύχης μας, φέρνουμε, στο ακέραιο, εμείς την ευθύνη για όσα αυτό τον καιρό – συμβαίνουν και για όσα – πιο φοβερά αυτά – περιμένουν εμάς και τα παιδιά μας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου