Καλά είναι τα ιστορικά κτίρια, και μας, μας σταναχωρεί η καταστροφή τους, αλλά τα κτίρια γίνονται για να τα χρησιμοποιούν και να τα χαίρονται άνθρωποι.
Ανθρωποι ήρεμοι, ευημερούντες κι ευτυχισμένοι βρε αστείοι, κι όχι αγχωμένα φαντάσματα όπως μας κατάντησε η μνημονιακή λαίλαπα.
Οι σιχαμεροί αυτοί τύποι είναι βέβαια γνωστοί για την επιλεκτική τους, ελιτίστικη ευαισθησία. Πρόκειται για ανθρώπους σαν τον Απόστολο Δοξιάδη (φωτό), το Χρήστο Χωμενίδη, Λουκά Τσούκαλη (ναι του ΕΛΙΑΜΕΠ της (επ)έμπασυ) κ.α.
Γνωστών και μη εξαιρετεων τρωκτικών που βρίσκονται στην παρυφές της αριβίστικης, αριστεράς, που εκφράζεται κομματικά απ΄τη ΔΗΜΑΡ, μιας αριστεράς φυτώριο ξεφτιλισμένων οπορτουνιστών τύπου Δαμανάκη και Ανδρουλάκη.
Διατρέχουν τον πολιτικό βίο της χώρας άλλοτε κάνοντας ομίλους προβληματισμού, ψάχνοντας στην πραγματικότητα, εκμεταλευόμενοι τις γνωριμίες τους, αλλά και την προτίμηση που τους δείχνουν τα καθεστωτικά ΜΜΕ, στασίδι για να λένε τις αρλούμπες τους, στηρίζοντας με το λόγο και την γραφίδα τους άλλοτε τον εκσυχγρονισμό του Σημίτη και τώρα το μνημόνιο του "σύντροφου" ΓΑΠ.
Κανένα από αυτά τα "γλοιώδικα χέλια" δεν πήγε όμως μ' ένα κεράκι να κλάψει πάνω απ' τον τάφο κάποιου άμοιρου που αυτοκτόνησε απ' τα χρέη και την απόγνωση του μνημονίου, του οποίου αυτά τα σιχαμένα υποκείμενα είναι διαπρύσιοι κήρυκες.
Κανένας από δαύτους δεν τολμά, ωθούμενος απ' την ευσαισθησία του, την ώρα που η κοινωνία χειμάζεται απ' τη φτώχεια να καταγγείλει την προδοτική πολιτική που τη δημιουργεί. Αυτός είναι αδέρφια ο πνευματικός κόσμος της Ελλάδας του μνημονίου.
Ένα μάτσο από βολεμένους χορτάτους που εξαντλούν τις ευαισθησίες σε εκδηλώσεις σαν την προχθεσινή, αδιαφορώντας για την Ελλάδα και τους πολίτες της που γεμίζουν της ουρές στα συσσίτια και που σε λίγο θα πεθαίνουν στο δρόμο.
Μα ο καθένας πενθεί αυτό που θα του λείψει. Δεν θα τους λείψουν καθόλου οι Έλληνες που χάνονται. Αυτοί είναι πολίτες του κόσμου. Θα τους λείψει ο πολυτελής χώρος που έβλεπαν ταινίες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι δικός μου αγαπημένος κινηματογράφος ήταν το Αττικόν, αλλά ούτε που θυμάμαι από πότε έχω να πάω. Δεν αντέχει ο οικογενειακός προϋπολογισμός πια τον κινηματογράφο.