Προδιαγεγραμμένο το τέλος αυτής της πορείας

Οι περισσότερες και σκληρότερες δεσμεύσεις που αξιώνει η Τρόικα, προκειμένου να εγκρίνει τη νέα Δανειακή Σύμβαση (και οι οποίες ενοχλούν σφόδρα τους υπουργούς και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ), δεν είναι νέες. Περιέχονται και στο πρώτο Μνημόνιο – εκείνο που ψήφισε η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου κατά τον Μάιο του 2010.
Την περίοδο εκείνη (από 25 Μαρτίου μέχρι 6 Μαΐου 2010) έγινε και η «μεγάλη απεμπόληση της χώρας και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της. Διότι, προκειμένου να συνταχθεί ένα κείμενο... (το Μνημόνιο), με δύσκολους τεχνικούς όρους, το οποίο μαζί με τα παραρτήματά του ξεπερνά τις 1.500 σελίδες, απαιτούσε χρόνο. Και δεν αποκλείεται η σύνταξή του να είχε αρχίσει από τον Δεκέμβριο του 2009 ή τον Ιανουάριο του 2010, – τότε που ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και πρωθυπουργός καταφερόταν εναντίον του ΔΝΤ...
Αν, λοιπόν, εφαρμόστηκαν ή δεν εφαρμόστηκαν όλες οι δεσμεύσεις της μειοδοσίας εκείνης, δεν εξαρτήθηκε από τις καλές ή κακές προθέσεις της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου, αλλά από την ετοιμότητα ή ανετοιμότητα της Δημόσιας Διοίκησης να υλοποιήσει ένα από τα πολυπλοκότερα προγράμματα του κόσμου. Οταν μάλιστα, πολύ προτού παρουσιαστεί η «σωτηρία της πατρίδας» διά του Μνημονίου, η κρατική διοίκηση είχε στηθεί στα 9 βήματα, κατηγορούμενη για διαφθορά, ανικανότητα και εχθρότητα και απειλούμενη με περικοπές των αποδοχών της.
Πολλές, άρα, δεσμεύσεις, που σήμερα οδηγούν σε εμπλοκές, σέρνονται από τότε – επί 20 και πλέον μήνες – και, κατά συνέπεια, τίναξαν στον αέρα τις θυσίες του ελληνικού Λαού και τις προοπτικές της χώρας.
Δυστυχώς, δε, η κυβέρνηση Παπαδήμου, η οποία διαδέχθηκε την κυβέρνηση Παπανδρέου, εξακολουθεί:

• Να είναι κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, στη συντριπτική πλειοψηφία της...
• Να είναι παγιδευμένη σε όσα υπέγραψε η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου...
• Να ασκεί, άρα, την ίδια πολιτική...
• Να αδυνατεί να καταγγείλει τα μέχρι σήμερα συμφωνηθέντα από την προηγούμενη κυβέρνηση. Και,
• Να μην τολμά να πει σε Βερολίνο, Βρυξέλλες και Ουάσιγκτον: «Κύριοι, μέχρι εδώ ήταν. Δεν θέλουμε δανεικά, δεν αναγνωρίζουμε δανεικά. Τελειώσαμε..."

Αντιθέτως: η σημερινή πολιτική και τακτική δεν έχει τέλος. Δεν οδηγεί πουθενά. Κάθε δύο ή τρεις μήνες η Τρόικα θα επανέρχεται με όλο και περισσότερες αξιώσεις. 

• Θέλετε την 7η δόση; Θέλουμε την Αρχαία Ολυμπία! 
• Θέλετε την 8η δόση; Μας ενδιαφέρουν οι Δελφοί! 
• Θέλετε πρόσθετη βοήθεια; Θα σας κοστίσει την Ακρόπολη! 
• Θέλετε διευκολύνσεις; Επιθυμούμε μερτικό στους λιγνίτες, στα ενδεχόμενα κοιτάσματα πετρελαίου, στους βωξίτες και στο νικέλιο! 
• Θέλετε νέα βοήθεια; Κλείστε αύριο το Μακεδονικό και μοιράστε το Αιγαίο με τους Τούρκους!
• Πέσατε και πάλι έξω στον Προϋπολογισμό σας; Δώστε μας τις γυναίκες, τις αδελφές σας και τις κόρες σας να γεμίσουμε με μεσογειακές καλλονές τα πορνεία μας...

Αν αυτή η εξευτελιστική τακτική δεν προσβάλλει την κυβέρνηση και αν όλη αυτή η βαρβαρότητα δεν ενοχλεί τους πολιτικούς Αρχηγούς που στηρίζουν την κυβέρνηση και αν στις φλέβες των υπουργών δεν ρέει αίμα αλλά λάδι ή χαμομήλι, μπορούν να συνεχίσουν να δέχονται τους κολαφισμούς.

Ο Λαός, όμως, όσο πιο πολύ φτωχαίνει και όσο πιο πολύ ζώνεται από τις ανάγκες, τόσο εξανίσταται και εξεγείρεται. Η κοινωνία, άλλωστε, είναι ένα καζάνι που βράζει. Είναι μια νάρκη που περιμένει το πρώτο ερέθισμα. Ερέθισμα, που, όσο και να βραδυπορεί, έρχεται!

Χρήστος Θεοχαράτος