Δύο ολόκληρα χρόνια, αφού προεκλογικά μας παραμύθιασαν και μας έταξαν τον ουρανό με τ’ άστρα και αφού μας έπεισαν, όχι απλώς να τους προτιμήσουμε, να τους πιστέψουμε αλλά και να τους υπερψηφίσουμε, δίνοντάς τους τέτοια πλειοψηφία που ούτε καν την περίμεναν, εξακολουθούμε να τους ανεχόμαστε, ενώ... βλέπουμε ότι:
Όχι μόνον δεν τήρησαν τις υποσχέσεις τους, όχι μόνο δεν διεκυβέρνησαν κατά τρόπο, ώστε η χώρα να πάει μπροστά, ή έστω και να συνεχίσει την πορεία που από τους προηγούμενους βρήκαν, την οδήγησαν δυστυχώς σ’ έναν κατήφορο χωρίς γυρισμό. Μας μάδησαν κυριολεκτικά, μας παραπλάνησαν, μας απογοήτευσαν, μας ξεπουπούλιασαν. Στην αρχή μας παρουσιάστηκαν σαν σωτήρες με τη διαβεβαίωση ότι: «Λεφτά υπάρχουν». Και σε λίγο, δεν σήκωσαν τα μανίκια, όπως έλεγαν για να πιάσουν δουλειά, αλλά σήκωσαν τα χέρια, γιατί δεν ήξεραν τι να κάμουν. Δεν είχαν πρόγραμμα.
Αδράνεια κι απραξία. Βρήκαν, έλεγαν, τη χώρα σε άθλια οικονομική κατάσταση. Παλιό τροπάριο αυτό. Καμμένη γη, έλεγαν παλιότερα. Και για να βγούμε από το αδιέξοδο έπρεπε να υποβληθούμε σε θυσίες όλοι· υπεύθυνοι και μη υπεύθυνοι. Έλα όμως που οι υπεύθυνοι έμειναν και μένουν αμέτοχοι και την πλήρωσαν και συνεχίζουν να την πληρώνουν οι μη υπεύθυνοι, οι αθώοι, οι συνετοί φορολογούμενοι, δίνοντας από το υστέρημά τους... Και με ποιον τρόπο; Αρχίζοντας από την περικοπή των δώρων των μισθωτών και συνταξιούχων, χαμηλών αποδοχών, τα οποία πως και πως τα περίμεναν οι δικαιούχοι για να κλείσουν τρύπες οικονομικές, όπως δάνεια και άλλες οικογενειακές υποχρεώσεις. Υπολόγιζαν σ’ αυτά γιατί ήταν δικά τους, ήταν δικαιώματα κεκτημένα.
Κι ύστερα απ’ αυτές τις περικοπές μας καθησύχαζαν. Όχι άλλα μέτρα. Η οικονομία θα πάει μπροστά. Αποφύγαμε τη χρεοκοπία. Δεν προλαβαίναμε όμως να καθησυχάσουμε. Κι έρχονταν καινούριο φιρμάνι με καινούριο πακέτο μέτρων. Τα μνημόνια πήγαιναν κι έρχονταν κι έφτασαν και τα περιβόητα χαράτσια τα δυσβάσταχτα.
Τώρα, κύριε πρώην Πρωθυπουργέ, κύριε Γεώργιε Παπανδρέου, το ερώτημα που θέσατε εσείς, όταν αναλάβατε τη διακυβέρνηση της χώρας, σας το θέτουν οι Έλληνες πολίτες. Πού πήγαν τα λεφτά μας και που συνεχίζουν να πηγαίνουν, αφού συνέχεια μας μαδάτε; Μας τα ζητούσατε με το δικαιολογητικό να αποφύγουμε τη χρεοκοπία. Την αποφύγαμε; Όχι βέβαια γιατί καθώς ακούμε από πολιτικά πάλι χείλη όλο και πιο κοντά μας έρχεται. Και η νέα Κυβέρνηση διαμηνύει νέο πακέτο μέτρων.
Πώς να μαζευτούν τα υπέρογκα ποσά, κύριε νέε Πρωθυπουργέ, όταν τη… μισή Ελλάδα την υπουργοποιήσατε; Όλη την προηγούμενη κυβέρνηση την συμπεριλάβατε, προσθέτοντας και… τσόντα από τα άλλα κόμματα; Καταργείστε τους μισούς, όπως έκανε και η ομοιοπαθούσα γειτονική Ιταλία. Απ’ αυτούς, από την κατάργησή τους, οπωσδήποτε περισσότερα θα εισπράξετε, γιατί οι αποδοχές τους δεν είναι «τρίματα», λέξη κι αυτή του λαού. Δεν είναι πενταροδεκάρες, κουκιά μετρημένα σαν των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων. Η κοινωνία παραμιλάει. Δεν αντέχει άλλο. Όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε απαισιοδοξία και αγανάκτηση βλέπουμε κι ακούμε. Πρόσωπα σκυθρωπά, λόγια πικρά, ερωτηματικά. Τι θα γίνουμε; Πού θα πάμε; Όλες οι κινητοποιήσεις γίνονται, γιατί η κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς στις προσπάθειές της. Εκατόν πενήντα «και» στην Κυβέρνηση. Υπουργοί, υφυπουργοί, σύμβουλοι και παρασύμβουλοι και παρατρεχάμενοι δεν βρίσκεται ένας να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, να αφουγκραστεί την κοινωνία; Κι αν βρεθούν και κάποιοι οι οποίοι ορθώνουν ανάστημα και εναντιώνονται, όταν έρχεται η ώρα της υπερψήφισης των διάφορων νομοσχεδίων τα οποία καταδίκαζαν πριν, τους εκβιάζουν, τους τουμπάρουν, τους παίρνουν το «ΝΑΙ», χάνοντας μ’ αυτή την τακτική την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη των Ελλήνων πολιτών. Ήρθε η ώρα, όπως όλα δείχνουν, να μιλήσει ο λαός ο αδικημένος και ταλαίπωρος ελληνικός λαός. Ήρθε η ώρα της προσφυγής στις κάλπες. Ας του δώσουν την ευκαιρία. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Ας αποσυρθούν εκείνοι που ακολουθούν το ίδιο δρομολόγιο, την ίδια ρότα, οδηγώντας το καράβι, που λέγεται Ελλάδα, σε ύφαλους και βράχια. Ο λαός θέλει αλλαγή. Θέλει νέους με νέες ιδέες, ακούραστους, αδιάβλητους, αλλά και εκείνους από το πρόσφατο παρελθόν που διαθέτουν γνώση και πείρα και λευκό το πολιτικό τους μητρώο. «ΕΙΘΕ»
Αδράνεια κι απραξία. Βρήκαν, έλεγαν, τη χώρα σε άθλια οικονομική κατάσταση. Παλιό τροπάριο αυτό. Καμμένη γη, έλεγαν παλιότερα. Και για να βγούμε από το αδιέξοδο έπρεπε να υποβληθούμε σε θυσίες όλοι· υπεύθυνοι και μη υπεύθυνοι. Έλα όμως που οι υπεύθυνοι έμειναν και μένουν αμέτοχοι και την πλήρωσαν και συνεχίζουν να την πληρώνουν οι μη υπεύθυνοι, οι αθώοι, οι συνετοί φορολογούμενοι, δίνοντας από το υστέρημά τους... Και με ποιον τρόπο; Αρχίζοντας από την περικοπή των δώρων των μισθωτών και συνταξιούχων, χαμηλών αποδοχών, τα οποία πως και πως τα περίμεναν οι δικαιούχοι για να κλείσουν τρύπες οικονομικές, όπως δάνεια και άλλες οικογενειακές υποχρεώσεις. Υπολόγιζαν σ’ αυτά γιατί ήταν δικά τους, ήταν δικαιώματα κεκτημένα.
Κι ύστερα απ’ αυτές τις περικοπές μας καθησύχαζαν. Όχι άλλα μέτρα. Η οικονομία θα πάει μπροστά. Αποφύγαμε τη χρεοκοπία. Δεν προλαβαίναμε όμως να καθησυχάσουμε. Κι έρχονταν καινούριο φιρμάνι με καινούριο πακέτο μέτρων. Τα μνημόνια πήγαιναν κι έρχονταν κι έφτασαν και τα περιβόητα χαράτσια τα δυσβάσταχτα.
Τώρα, κύριε πρώην Πρωθυπουργέ, κύριε Γεώργιε Παπανδρέου, το ερώτημα που θέσατε εσείς, όταν αναλάβατε τη διακυβέρνηση της χώρας, σας το θέτουν οι Έλληνες πολίτες. Πού πήγαν τα λεφτά μας και που συνεχίζουν να πηγαίνουν, αφού συνέχεια μας μαδάτε; Μας τα ζητούσατε με το δικαιολογητικό να αποφύγουμε τη χρεοκοπία. Την αποφύγαμε; Όχι βέβαια γιατί καθώς ακούμε από πολιτικά πάλι χείλη όλο και πιο κοντά μας έρχεται. Και η νέα Κυβέρνηση διαμηνύει νέο πακέτο μέτρων.
Πώς να μαζευτούν τα υπέρογκα ποσά, κύριε νέε Πρωθυπουργέ, όταν τη… μισή Ελλάδα την υπουργοποιήσατε; Όλη την προηγούμενη κυβέρνηση την συμπεριλάβατε, προσθέτοντας και… τσόντα από τα άλλα κόμματα; Καταργείστε τους μισούς, όπως έκανε και η ομοιοπαθούσα γειτονική Ιταλία. Απ’ αυτούς, από την κατάργησή τους, οπωσδήποτε περισσότερα θα εισπράξετε, γιατί οι αποδοχές τους δεν είναι «τρίματα», λέξη κι αυτή του λαού. Δεν είναι πενταροδεκάρες, κουκιά μετρημένα σαν των χαμηλόμισθων και χαμηλοσυνταξιούχων. Η κοινωνία παραμιλάει. Δεν αντέχει άλλο. Όπου βρεθούμε κι όπου σταθούμε απαισιοδοξία και αγανάκτηση βλέπουμε κι ακούμε. Πρόσωπα σκυθρωπά, λόγια πικρά, ερωτηματικά. Τι θα γίνουμε; Πού θα πάμε; Όλες οι κινητοποιήσεις γίνονται, γιατί η κυβέρνηση απέτυχε παταγωδώς στις προσπάθειές της. Εκατόν πενήντα «και» στην Κυβέρνηση. Υπουργοί, υφυπουργοί, σύμβουλοι και παρασύμβουλοι και παρατρεχάμενοι δεν βρίσκεται ένας να κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, να αφουγκραστεί την κοινωνία; Κι αν βρεθούν και κάποιοι οι οποίοι ορθώνουν ανάστημα και εναντιώνονται, όταν έρχεται η ώρα της υπερψήφισης των διάφορων νομοσχεδίων τα οποία καταδίκαζαν πριν, τους εκβιάζουν, τους τουμπάρουν, τους παίρνουν το «ΝΑΙ», χάνοντας μ’ αυτή την τακτική την εκτίμηση και την εμπιστοσύνη των Ελλήνων πολιτών. Ήρθε η ώρα, όπως όλα δείχνουν, να μιλήσει ο λαός ο αδικημένος και ταλαίπωρος ελληνικός λαός. Ήρθε η ώρα της προσφυγής στις κάλπες. Ας του δώσουν την ευκαιρία. Ο κόμπος έφτασε στο χτένι. Ας αποσυρθούν εκείνοι που ακολουθούν το ίδιο δρομολόγιο, την ίδια ρότα, οδηγώντας το καράβι, που λέγεται Ελλάδα, σε ύφαλους και βράχια. Ο λαός θέλει αλλαγή. Θέλει νέους με νέες ιδέες, ακούραστους, αδιάβλητους, αλλά και εκείνους από το πρόσφατο παρελθόν που διαθέτουν γνώση και πείρα και λευκό το πολιτικό τους μητρώο. «ΕΙΘΕ»
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου