Η χώρα πεινάει και Βουλευτές ζητούν αναδρομικά…

Αναδρομικά Βουλευτών και παρουσία της πολιτικής ηγεσίας στις παρελάσεις.

Αρκετοί πολιτικοί αποχωρήσαντες (και μη) από το προσκήνιο, θεώρησαν ότι έχασαν σημαντικά οικονομικά οφέλη, και έσπευσαν να ζητήσουν (δικαστικά) αποκατάσταση των απωλειών αυτών. Τολμούν, αδιάντροπα, υπό τις σημερινές συνθήκες απύθμενης... πενίας της χώρας, ουσιαστικής πτωχεύσεως και αδυναμίας της, καθολικών περικοπών ακόμη και σε αποδοχές χαμηλοσυνταξιούχων, περιορισμού παροχών πρόνοιας και υγείας, να ζητούν αναδρομικά!!!!! Απίστευτο, κι όμως αληθινό. Σκύλευση του πτώματος της πατρίδας, από εκείνους που την υπηρέτησαν. Από εκείνους, που με τις πολιτικές και τις μεθόδους τους, μας έφεραν εδώ!

Αγαπητοί νυν και πρώην εθνοπατέρες,

Ο ελληνικός λαός, που φαντάζομαι δεν θα θέλει να σας αδικήσει για την προσφορά σας, καλό θα ήταν να γνωρίζει τα ονόματά σας, καθώς και εκείνα των επιγόνων σας, για να τα καταγράψει στις χρυσές δέλτους της ιστορίας του, και να σας τιμήσει όλους, όπως πρέπει, όταν οι καιροί και οι περιστάσεις το φέρουν (βλέπετε, οι οικογενειακές αξίες δεν χάνονται σ’ αυτόν τον τόπο…).

Όσο για το άλλο σημαντικό θέμα με τους πολιτικούς μας, δηλαδή την παρουσία τους στις παρελάσεις, θεωρώ ότι αυτή παρέλκει, ως υπομιμνήσκουσα οικεία κακά. (Φρύνιχος, παλιά ιστορία).

Κάθε πολιτική παρουσία, έχει συνδεθεί, αντανακλαστικά πλέον, με την κατάσταση που μας χαρακτηρίζει: Χρεοκοπία, ψεύδη, ασάφειες, αμετροεπής βερμπαλισμός, εικονικές δεσμεύσεις και υποσχέσεις, περικοπές αποδοχών, απολύσεις εργαζομένων, παράνομη συναλλαγή, επιβολή φόρων, εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπειας.

Κύριοι,

Κανείς σας δεν μπορεί να καρπωθεί τη δόξα των νεκρών, που μας χάρισαν ελευθερία και επιβίωση. Δεν ήσασταν εκεί. Η σημερινή πολιτική και κοινωνική κατάσταση της χώρας (αποτέλεσμα των πολιτικών σας επιλογών και πρακτικών) δεν σας ανυψώνει μέχρι του βάθρου εκείνων.

Από την άλλη πλευρά, το φαινόμενο των διαδηλώσεων διαμαρτυρίας και αποδοκιμασίας των πολιτικών κατά τις εθνικές μας εορτές και τις σχετικές παρελάσεις, τείνει να γίνει εθιμικό, τείνει να λάβει διαστάσεις «καλλιτεχνικού χάπενινγκ», και μάλιστα, με αξιώσεις εγχώριας και διεθνούς προβολής.

Όμως, φαίνεται ότι κάτι δεν έχει υπολογιστεί καλά. Ή κάτι δεν έχει αξιολογηθεί όπως του ταιριάζει. Έχουμε ξεχάσει να ιεραρχούμε, να έχουμε προτεραιότητες.

Έχουμε επίσης ξεχάσει την αυτοκριτική και το μέτρο. Τη σωφροσύνη και την φιλοπονία. Τη δικαιοσύνη και την αποτελεσματικότητα. Και με τις εκδηλώσεις μας αυτές προκαλούμε την κοινή λογική, και αποδεικνύομε την έλλειψη εθνικής συναίσθησης της κατάστασής μας.

Ισχυριζόμαστε ως λαός ότι θεωρούμε πολύ σημαντική την εθνική μας κυριαρχία, υπόσταση και αξιοπρέπεια, απέναντι σε οποιονδήποτε θίγει ή προσβάλλει αυτές. Σε αυτό, όλοι μας, όπου γης, συμφωνούμε. Νομίζω.

Τι θα απαντήσουμε, όμως, στους κακόβουλους συνομιλητές μας, αν εμείς,

• την ημέρα της εθνικής μνήμης,
• της μνήμης της αρετής των προγόνων μας,
• την ημέρα μνήμης της εθνικής μας, αλλά και της παγκόσμιας, αντίστασης στο φασισμό και το ναζισμό

αντί να ασκούμε τον εαυτό μας και την πολιτική μας δράση

• στην κατάκτηση της συνέπειας και της αποτελεσματικότητας
• στην πρόβλεψη των προβλημάτων και την έγκαιρη λήψη αποφάσεων
• στην προστασία του δημοσίου συμφέροντος και

αντί να αποτίομε φόρο τιμής σε εκείνους «που τιμή τους πρέπει», εμείς διαρκώς αντιμαχόμενοι, αλληλομεμφόμενοι και αλληλοσπαρασσόμενοι, αναλωνόμαστε

• στην απώλεια δυνάμεων και πόρων ιδιωτικών και δημόσιων,
• στην κατεδάφιση των έργων μας, της αξίας μας, της δυναμικής μας, αλλά και της φήμης και της ιστορίας μας, στην κατεδάφιση του σεβασμού που άλλα έθνη (υπάρχουν ακόμη) εκφράζουν και τρέφουν για μας και για τη Χώρα μας, για την ιστορική συνεισφορά της στον Πολιτισμό, και το χειρότερο:
• διδάσκουμε τους νέους μας να απαιτούν χωρίς περίσκεψη και σεβασμό. Τους διδάσκουμε αυτό που επιζητούν και διακαώς επιδιώκουν τη μια στιγμή, ως διαταραγμένες προσωπικότητες, να το καταργούν και να το προσβάλουν την επόμενη.

Στη Δημοκρατία όσοι είναι οι πολίτες, τόσες είναι οι γνώμες για τις προτεραιότητες. Αλλά στην ευνομούμενη Πολιτεία προτεραιότητα είναι το δημόσιο συμφέρον. Και το δημόσιο συμφέρον απαιτεί τουλάχιστον «εθνικό» αυτοσεβασμό.

Ας σιωπήσουμε, επιτέλους τέτοιες μέρες, κι ας αναλογιστούμε πού έχομε σφάλλει, ας σκεφτούμε δημιουργικά και με προοπτική, μήπως και ανακάμψουμε κάποτε

• από την ένδεια στην οποία έχουμε περιαχθεί,
• την επαιτεία στην οποία έχουμε καταντήσει και
• το διεθνή εξευτελισμό μας, ως ενός λαού που διατηρεί τα πρωτεία στη διαφθορά, το δανεισμό και την ασυνέπεια λόγων και έργων, και ο οποίος

εξαρτάται από τη διάθεση όχι μόνο των δανειστών του, αλλά από τη διάθεση των τζογαδόρων στην αποτυχία και το χαμό μας.

Ελένη Αθανασούλη