Πίσω από τους αριθμούς...

Τα τελευταία χρόνια ήταν για την χώρα μας εξόχως προβληματικά. Η οικονομική κρίση και τα παρεπόμενα αυτής, είτε αυτά εκφράστηκαν με δυναμικότητα στον δρόμο, είτε με τραγικό τρόπο στην ουρά κάποιου ΟΑΕΔ έχουν μετατρέψει την καθημερινότητα των Ελλήνων σε έναν ανήφορο, τον οποίο δεν δείχνουν οι περισσότεροι διατεθειμένοι να ανέβουν. Μιλούσα μάλιστα με έναν φίλο δικηγόρο, ο οποίος μου ανέφερε ότι σύμφωνα με τις τελευταίες εμπειρίες του, πρέπει από τον καιρό της κρίσης να έχουν αυξηθεί στην χώρα μας δραματικά τα ποσοστά των διαζυγίων, κυρίως λόγω του οικονομικού... στριμωξίματος. Δεν έχω κάποια πρόχειρη στατιστική για να το αποδείξω και ως εκ τούτου το αναφέρω απλά σαν άποψη. Δεν συμβαίνει όμως το ίδιο και με τα ποσοστά των αυτοκτονιών, τα οποία έχουν επίσης αυξηθεί. Οι δε αυτοκτονίες για οικονομικούς λόγους, έχουν αυξηθεί κατά 400% τα τελευταία δύο χρόνια.

Ταυτόχρονα την εβδομάδα που πέρασε, είδε το φως της δημοσιότητας μια μελέτη η οποία επί της ουσίας μας λέει ότι στο δημογραφικό μέτωπο τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα από αυτά που γνωρίζαμε μέχρι σήμερα και ότι στις επόμενες δεκαετίες το πρόβλημα θα ενταθεί.

Η οικονομία και το δημογραφικό είναι άλλωστε στενά συνδεδεμένα. Η χαμηλή γονιμότητα τόσο της χώρας μας όσο και της υπόλοιπης Ευρώπης, μπορεί να εξασφαλίζει ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για τις γενιές που πέρασαν, θέτει όμως σε κίνδυνο την ίδια την βάση της οικονομίας αλλά και την περίοδο της δικής τους σύνταξης, όταν κάποιοι άλλοι πρέπει να δουλεύουν για να μπορούν αυτοί να ζουν αξιοπρεπώς.

Μετά το 2010 ο αριθμός των ανθρώπων που εργάζονται στην Ευρώπη, δεν είναι αρκετός για να χρηματοδοτεί τους συνταξιούχους της γενιάς των παπούδων τους. Οι χώρες με γηρασμένο πληθυσμό βλέπουν ήδη την ύφεση των οικονομιών τους. Αυξημένοι πόροι θα πρέπει να χρησιμοποιηθούν για την ιατρική φροντίδα και τις συντάξεις μη παραγωγικών πλέον πολιτών.

Αυτό το πρόβλημα φυσικά δεν το αντιμετωπίζει μόνον η πατρίδα μας, αλλά το σύνολο της Ευρώπης. Απλά λόγω των εγγενών προβλημάτων της δικής μας οικονομίας, φαίνεται πιο γρήγορα και λιγότερο μεταβατικά.

Έναντι αυτού του πραγματικού προβλήματος οι λύσεις οι οποίες προτείνονται είναι μόνο δύο. Από την μία έχουμε την φιλελεύθερη άποψη, η οποία ζητά την αύξηση του ορίου συνταξιοδότησης, θεωρώντας μη πραγματιστικές τις ηλικίες στις οποίες συνταξιοδοτούνται οι Ευρωπαίοι, θέτοντας ζητήματα προσδωκόμενου μέσου όρου ζωής και ικανότητας οικονομικής δραστηριότητας πολλών συνταξιούχων. Κομμάτι της ίδιας άποψης είναι και η μετάβαση από μια οικονομία διανομής του χρήματος (συντάξεις) σε μια πιο δυναμική οικονομία αμερικάνικου τύπου (pension funds).

Από την άλλη, υπάρχουν αυτοί οι οποίοι ως λύση στο πρόβλημα θεωρούν την ενσωμάτωση των μεταναστών στις δυτικές κοινωνίες, όπως η δική μας. Προτείνουν δηλαδή την χρησιμοποίηση της δημογραφικής ανάπτυξης της ασίας και της αφρικής, για να καλυφθούν τα προβλήματα της Ευρώπης.

Και οι δύο αυτές λύσεις είναι βαθύτατα ιδεολογικές. Και παρόλο που έχουν διαφορετική στόχευση, έχουν ως βάση την ίδια ακριβώς ιδεολογική ρίζα του ατομικισμού. Και ως εκ τούτου δεν αποκλείει η μία την άλλη αναγκαστικά. Έγγενή αποτελέσματα όμως της ιδεολογικής τους βάσης είναι σε ένας εθνομαζοχισμός ή μάλλον μια άρνηση της ίδιας της υπόστασης του έθνους και της φυλής ως κοινωνικούς και οικονομικούς παράγοντες στον σύγχρονο κόσμο. Και η κάθε μία από αυτές έχει εγγενή προβλήματα. Η δε πρώτη διαταράσσει τις ομαλές κοινωνικές σχέσεις, ενώ η δεύτερη αλλάζει την ίδια την ποιότητα των ευρωπαϊκών κοινωνιών, καθώς οι μετανάστες τείνουν να τις μετατρέψουν αντί να ενσωματωθούν σε αυτές.

Ας το πούμε με απλά λόγια. Κανείς δεν σκέφτεται και δεν προτείνει στα σοβαρά το ενδεχόμενο της απλούστερης και βασικής λύσης, που θα λύσει το πρόβλημα σε βάθος χρόνου. Την αντιστροφή του προβλήματος της υπογονιμότητας. Η επικυριαρχία ιδεολογία του ατομικισμού δεν επιτρέπει αυτή την λύση. Και ταυτόχρονα οι "ενοχές" των λευκών ευρωπαίων, που έχουν επί τόσα χρόνια καλλιεργηθεί και είχαν ως αποτέλεσμα αυτόν ακριβώς τον εθνομαζοχισμό δεν μπορούν να επιτρέψουν την δημιουργία αυξανόμενων - με αποκλειστικά χαρακτηριστικά - ακμάζοντων κοινοτήτων. Αυτή, η τρίτη πρόταση, είναι εκτός συζήτησης για τις κυρίαρχες ομάδες που διαχειρίζονται οικονομία και πολιτική, γιατί αμφισβητεί την βάση των ίδιων των υπάρξεών τους. Στην πραγματικότητα πρόκειται για επαναστατική λύση, καθώς η ίδια της η φύση ανατρέπει τόσο τους παγκοσμιοποιητικούς πολιτικούς συσχετισμούς όσο και την ίδια την τάση της δύσης να αυτοκτονεί αργά και σταθερά.

elkosmos.gr