Όλα αλλάζουν και για όλους.
Την ώρα που οι άνεργοι του ιδιωτικού τομέα στη χώρα έχουν εδώ και καιρό κατά πολύ ξεπεράσει το ένα εκατομμύριο ήρθε και η ώρα του δημοσίου... τομέα.
Ακούμε πως είναι προαπαιτούμενο πια η αποχώρηση υπαλλήλων. Ορισμένοι από εμάς το βλέπαμε από καιρό, άλλοι απλά το απωθούσαν από τη σκέψη τους νομίζοντας πως έτσι θα το αποτρέψουν.
Για να «χρυσωθεί το χάπι» ο περιορισμός του δημοσίου τομέα δεν μπορεί να ακούει στο όνομα απόλυση. Ευτυχώς η ελληνική γλώσσα είναι πλουσιότατη, όπως μας έλεγαν και στο σχολείο, κι έτσι όροι όπως «εφεδρεία», «διαθεσιμότητα» ή «προσωρινή αργία» θα μπορούσαν να περιγράψουν το φαινόμενο.
Στη συγκυρία αυτή είναι σαφές πως πρέπει να φύγουν υπάλληλοι καθώς ο τεράστιος δημόσιος τομέας δεν κατόρθωσε να είναι αποτελεσματικός και άρα κινητήριος δύναμη της οικονομίας και της κοινωνίας.
Θα φύγουν υπάλληλοι αλλά με ποιο τρόπο; Η απάντηση είναι: με αξιολόγηση.
Ωραίο λέγεται και ακούγεται. Η κοινωνία συμφωνεί, μέχρι η αξιολόγηση να χτυπήσει την πόρτα της. Καλή η αξιολόγηση αλλά όχι για μένα, για τους άλλους.
Στη χώρα που αξιολογείται μόνο ο μαθητής και ενίοτε ο φοιτητής, πρέπει όλα να τεθούν σε μηδενική βάση και να αξιολογηθούν και οι εργαζόμενοι για τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Πως θα γίνει όμως αυτό; Με ποια κριτήρια;
Ξεκινώντας από τον τρόπο αρχικής τους πρόσληψης, με διαγωνισμό δηλαδή ή με μπάρμπα στην Κορώνη; Αποτιμώντας τα αντικειμενικά προσόντα των υπαλλήλων, συνυπολογίζοντας τα χρόνια υπηρεσίας, την οικογενειακή κατάσταση (αυτό πάλι πότε δεν το κατάλαβα, όποιος ζει μόνος πρέπει να τιμωρείται) ή τη μέχρι σήμερα απόδοση τους;
Στο τελευταίο η πλειοψηφία των υπαλλήλων έχει αριστεύσει. Αξίζει να δει κανείς τις αξιολογήσεις των Διευθυντών των υπηρεσιών. Οι υπάλληλοι είναι κάτι παραπάνω από επαρκείς. Ακόμη και κάποιοι που χρειάστηκε ως επιλήσμονες του καθήκοντος να αποχωρήσουν από τις υπηρεσίες τους, είχαν προηγουμένως κριθεί ιδιαιτέρως θετικά.
Ο βασικός προβληματισμός μου δε σχέση με την αξιολόγηση, η οποία δεν είναι τιμωρία αλλά μια θετικά φορτισμένη κατά τη γνώμη μου διαδικασία, είναι πως ενδέχεται οι φωστήρες που θα θέσουν τα κριτήρια, στη χώρα με τους 178.000 νόμους και κανονιστικές διατάξεις να προκρίνουν την ταχύτητα.
Θα έχει λοιπόν ενδιαφέρον, στη χώρα του «γρηγορόσημου» να αξιολογήσουμε τους υπαλλήλους με γνώμονα την ταχύτητα και όχι την τήρηση της νομιμότητας.
Ακούμε πως είναι προαπαιτούμενο πια η αποχώρηση υπαλλήλων. Ορισμένοι από εμάς το βλέπαμε από καιρό, άλλοι απλά το απωθούσαν από τη σκέψη τους νομίζοντας πως έτσι θα το αποτρέψουν.
Για να «χρυσωθεί το χάπι» ο περιορισμός του δημοσίου τομέα δεν μπορεί να ακούει στο όνομα απόλυση. Ευτυχώς η ελληνική γλώσσα είναι πλουσιότατη, όπως μας έλεγαν και στο σχολείο, κι έτσι όροι όπως «εφεδρεία», «διαθεσιμότητα» ή «προσωρινή αργία» θα μπορούσαν να περιγράψουν το φαινόμενο.
Στη συγκυρία αυτή είναι σαφές πως πρέπει να φύγουν υπάλληλοι καθώς ο τεράστιος δημόσιος τομέας δεν κατόρθωσε να είναι αποτελεσματικός και άρα κινητήριος δύναμη της οικονομίας και της κοινωνίας.
Θα φύγουν υπάλληλοι αλλά με ποιο τρόπο; Η απάντηση είναι: με αξιολόγηση.
Ωραίο λέγεται και ακούγεται. Η κοινωνία συμφωνεί, μέχρι η αξιολόγηση να χτυπήσει την πόρτα της. Καλή η αξιολόγηση αλλά όχι για μένα, για τους άλλους.
Στη χώρα που αξιολογείται μόνο ο μαθητής και ενίοτε ο φοιτητής, πρέπει όλα να τεθούν σε μηδενική βάση και να αξιολογηθούν και οι εργαζόμενοι για τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Πως θα γίνει όμως αυτό; Με ποια κριτήρια;
Ξεκινώντας από τον τρόπο αρχικής τους πρόσληψης, με διαγωνισμό δηλαδή ή με μπάρμπα στην Κορώνη; Αποτιμώντας τα αντικειμενικά προσόντα των υπαλλήλων, συνυπολογίζοντας τα χρόνια υπηρεσίας, την οικογενειακή κατάσταση (αυτό πάλι πότε δεν το κατάλαβα, όποιος ζει μόνος πρέπει να τιμωρείται) ή τη μέχρι σήμερα απόδοση τους;
Στο τελευταίο η πλειοψηφία των υπαλλήλων έχει αριστεύσει. Αξίζει να δει κανείς τις αξιολογήσεις των Διευθυντών των υπηρεσιών. Οι υπάλληλοι είναι κάτι παραπάνω από επαρκείς. Ακόμη και κάποιοι που χρειάστηκε ως επιλήσμονες του καθήκοντος να αποχωρήσουν από τις υπηρεσίες τους, είχαν προηγουμένως κριθεί ιδιαιτέρως θετικά.
Ο βασικός προβληματισμός μου δε σχέση με την αξιολόγηση, η οποία δεν είναι τιμωρία αλλά μια θετικά φορτισμένη κατά τη γνώμη μου διαδικασία, είναι πως ενδέχεται οι φωστήρες που θα θέσουν τα κριτήρια, στη χώρα με τους 178.000 νόμους και κανονιστικές διατάξεις να προκρίνουν την ταχύτητα.
Θα έχει λοιπόν ενδιαφέρον, στη χώρα του «γρηγορόσημου» να αξιολογήσουμε τους υπαλλήλους με γνώμονα την ταχύτητα και όχι την τήρηση της νομιμότητας.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου