Οι προσπάθειές τους για υπόσκαψη του εγχειρήματος ήταν πολλές, με όργανα... πολιτικούς εμφανιζόμενους ως αριστεροί -παλιό το κόλπο, αλλά πιάνει πάντα στους ανύποπτους λαούς- και όταν αυτό δεν έπιασε, τότε η Ευρώπη αντιμετωπίστηκε ως υποκατάστημα της ατλαντικής υπερδύναμης.
Η δε Ευρώπη, άλλαζε συνεχώς όραμα με την πάροδο των ετών, ανάλογα με τις πολιτικές τάσεις που επικρατούσαν. Άλλοτε γινόταν λόγος για «Ευρώπη των Εθνών», «των κρατών», «των λαών»… Άλλοτε πάλι μιλούσαν για πολιτική ένωση, που θα έπαιρνε ενδεχομένως και την μορφή Ομοσπονδίας, όπως οι Η.Π.Α.
Με την πάροδο των ετών, τα κριτήρια ένταξης άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο ελαστικά, με την είσοδο χωρών που δεν πληρούσαν τις προϋποθέσεις. Και με την Ελλάδα φυσικά συνέβη αυτό -όχι μόνον για την ΟΝΕ, αλλά και για την ΕΟΚ-, αφού πανθομολογείται πως η φιλία του Κωνσταντίνου Καραμανλή με Ευρωπαίους ηγέτες συνέβαλε καθοριστικά στην ελληνική ένταξη, με την παράβλεψη των ατελειών του αιτήματός μας.
Σήμερα, το όραμα της Ενωμένης Ευρώπης έχει εξασθενίσει. Φυσικά, κανείς δεν τολμά να μιλήσει για πολιτική ένωση -που ήταν ο στόχος-, απεναντίας μάλιστα όλοι βρίσκονται στο κρεβάτι του μελλοθανάτου οράματος, αναμένοντας το μοιραίο, την διάλυσή της δηλαδή. Υπάρχουν βέβαια διαφωνίες, όχι αν θα διαλυθεί η Ευρώπη, αλλά στο πότε θα συμβεί. Και τούτο διότι, δεν υπάρχει κανείς που να μη αντιλαμβάνεται πως κάθε ισχυρό κράτος της Ευρώπης επιχειρεί -και με αθέμιτα μέσα- να καθυποτάξει τα υπόλοιπα.
Ερωτηματικό παραμένει μόνον αν η Γερμανία ενεργεί κατ’ εντολή του Συστήματος ή για τον εαυτό της. Ίσως, να ισχύουν και τα δύο. Το βιογραφικό της κας Μέρκελ έχει πολλές σκοτεινές πτυχές. Ό,τι όμως και να ισχύει, το γεγονός παραμένει, και δεν είναι άλλο από το ότι η Γερμανία δεν προτίθεται να δημιουργήσει την Γερμανική Ευρώπη, όπως στην αρχή θεωρήθηκε ότι έχει σκοπό, αλλά μάλλον να την διαλύσει. Και αν προσθέσει κάποιος και τα εμφανιζόμενα αυτονομιστικά κινήματα, τότε η διαλυμένη Ευρώπη δεν θα έχει την εικόνα των παλαιών κρατών, αλλά πολύ περισσοτέρων.
Ωφελημένοι βέβαια από την κατάσταση που δημιουργήθηκε στην Κύπρο, είναι τόσο οι Η.Π.Α όσο και η Ρωσία. Το CNBS υποστηρίζει ότι η διάσωση της Κύπρου ήταν δώρο στις αμερικανικές Τράπεζες, αφού πλέον οι καταθέτες θα είναι πολύ επιφυλακτικοί και η παρούσα κατάσταση θα οδηγήσει σε εκροή χρημάτων από την Ευρώπη στην Αμερική.
Αυτό υποστήριξε ο οικονομικός αναλυτής κ. Ντικ Μπόουβο οποίος πρόσθεσε πως κατά το παρελθόν και όταν η Λατινική Αμερική χτυπήθηκε από την κρίση, τότε σημαντικά κεφάλαια έφυγαν από εκεί με προορισμό την Ευρώπη. Τώρα με την κρίση να έχει χτυπήσει την Ευρώπη θα συμβεί το αντίθετο «μια αργή εκροή κεφαλαίων από την Ευρώπη προς τις αμερικανικές τράπεζες».
Η δε Ρωσία, θα ισοφαρίσει τη ζημιά των επιχειρήσεών της που λειτουργούν στην Κύπρο με τους κανόνες της αγοράς, από την αναγκαστική αποχώρηση του μαύρου χρήματος από τις κυπριακές Τράπεζες. Η Ρωσία ευελπιστεί, πως τα χρήματα -ακόμη και τα μαύρα- δεν θα φεύγουν πλέον από την επικράτειά της.
Υπενθυμίζουμε, πως η Κύπρος αποτελούσε έναν από τους μεγαλύτερους επενδυτές στη ρωσική οικονομία. Με ΑΕΠ στα 17 δισ. ευρώ, επενδύονταν στην Ρωσία από την Κύπρο περί τα 50 δισ. ευρώ.
Όπως είμαστε δεμένοι με την Ε.Ε. μια εθελούσια αποχώρηση θα είναι επιζήμια. Ελπίζεται όμως, πως οι αρμόδιοι θα έχουν ετοιμάσει σενάρια, όταν εξ ανάγκης θα υποχρεωθεί η χώρα να επανέλθει στα παλιά. Και φαίνεται, πως θα ζήσουμε να το δούμε κι αυτό.
Ο Μακεδών
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου