Ράγισε ο ουρανός της Ελλάδας κι απόδημο σκότος χοροστατεί πάνω στην ελληνική γη. Οι χάρτινες καμπάνες στα χέρια των αρχαίων αγαλμάτων χτυπάνε πένθιμα για να μας θυμίσουν την κατάντια της κοινωνίας μας. Κατάντια με δύο πρόσωπα: Το ένα “πρόσωπο” η ματαιότητα των πάντων. Η πολιτική αναλγησία. Οι “θεομπαίχτες” της πολιτικής, συλλέκτες ονείρων και... μεταπράτες ελπίδων, με το δόλο να κατοικεί στις κόρες των ματιών τους. Αυτοί οι “μακάριοι” επίδοξοι σωτήρες της Ελλάδας, βυθισμένοι στο πνεύμα του μηδενός, που συνάχτηκαν να κρίνουν τη ζωή μας και συναθροισθέντες απεργάζονται τον ευτελισμό της κοινωνίας.
Και η επίδειξη πλούτου των ολίγων,των φιλήδονων εραστών της ισοπέδωσης κάθε ενοχής και ο γλυκασμός της ηδονής τους με κάθε τρόπο προκλητικό. Η κατασπατάληση του “εύκολου” χρήματος, που εξαργυρώνεται με πανέρια λουλουδιών στις καλοκαιρινές πίστες ασμάτων λαϊκών και σωρεύονται μπροστά στα πόδια κακόηχων αοιδών.
Το άλλο “πρόσωπο” η δυστυχία των πολλών, όχι απλώς όσων ακόμα διατηρούν συνήθειες του πρόσφατου παρελθόντος και “διασκεδάζουν” τη μιζέρια των καιρών, αλλά όλων αυτών που αγωνιούν για το…μεροκάματο που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν. Όλων αυτών που κοιμούνται και βλέπουν μονάχα τα όνειρά τους. Τα μικρά δεν έχουν μέγεθος και τα μεγάλα είναι φορτωμένα με λύπη και κάνουν τον ύπνο τους εφιαλτικό…Και η ψυχή τους είναι μια θλίψη που γυρίζει μέσα στον άσωτο χρόνο. Και “αγκαλιάζοντας” την πλανόδια θλίψη τους βλέπουν την αξιοπρέπειά τους να κατεβαίνει στης γης τα έγκατα. Η καρδιοφάγος οδύνη διατρέχει τη ζωή τους είτε “στριμώχνονται” στις ουρές των συσσιτίων, είτε στις άλλες της απέλπιδας προσπάθειας τους να “ρυθμίσουν” χρέη σε τράπεζες, εφορίες και οργανισμούς…
Αυτή είναι η Ελλάδα του σήμερα. Η Ελλάδα των εκατομμυρίων κάτω από τα όρια της φτώχειας. Όλων αυτών που ουδόλως ενδιαφέρονται για τις πολιτικές αλχημείες και τους κυβερνητικούς ανασχηματισμούς. Όλων αυτών που δεν συμμετέχουν σε “στημένες” δημοσκοπήσεις. Όλων αυτών που καταπροσωπούν τα έργα της μοίρας τους και χλευάζουν τα σπασμένα τους δάκτυλα, που λιώσανε κτυπώντας τον αμετακίνητο μεσότοιχο της ελπίδας, συλλαμβάνοντας τον εαυτό τους να μονομαχεί με χίμαιρες.
Και ενώ δικτάτορες των αριθμών και της παραγωγής πολιτικής απάτης πανηγυρίζουν στις αίθουσες των τρόπαιων την αναπηρία τους, ο αυλός των σκεπτόμενων αυτού του τόπου ορφανός αναπαύεται σε πικραμένα χείλη, μελωδώντας την υποστολή της ουτοπίας. Το μέγα έτος γι’ αυτούς είναι το παρόν με τον ατελεύτητο πανικό του. Μέσα σ’ αυτό είναι αυτό που ήταν. Το παρόν περιλαμβάνει τα πάντα. Δεν πουλάνε γι’ αυτούς τα σύγχρονα καταστήματα των υποκριτών της πολιτικής τίποτα.
Η “καρδιά” της Ελλάδας ωστόσο κτυπάει ανάμεσα σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Τους κτύπους της “καρδιάς” της Ελλάδας δεν την ακούνε οι αργυρώνητοι της πολιτικής, ούτε οι χρυσοκάνθαροι επιδειξιομανείς στις πίστες των λαϊκών ασμάτων. Ούτε καν οι “βολεμένοι” , έστω και φυλλορρούντες, μεσοαστοί της ταβέρνας του Σαββαατοκύριακου ή του εβδομαδιαίου προγραμματισμού για κάποιο resort της συναθροισμένης ματαιοδοξίας…Την “καρδιά” της Ελλάδας την ακούνε οι δεινοπαθούντες. Όσων η εσωτερική ακοή, με αρπακτή αίσθηση, ηχογραφεί τη διαμαρτυρία του σκεπτισκισμού που απελπίζει το μέλλον. Και οι πραγματιστές-πολέμιοι μιας προϊούσας διάβρωσης των αξιών μας και της άμβλυνσης της κοινωνικής συνείδησης.
Όλοι αυτοί που η ψυχή τους δουλεύει ακόμη!..Όλοι αυτοί που “λυγίζουν” όταν ακούνε ότι μια γυναίκα, μόλις χθες, σε απόλυτη απελπισία προσπαθούσε επί τρείς μέρες να κρατήσει με…αμεμιστήρες στο σπίτι της το νεκρό σώμα του αδελφού της, γιατί δεν αντιδρούσε κανείς αρμόδιος στις εκκλήσεις της για μετακομιδή του, αφού αδυνατούσε να πληρώσει κάποιο γραφείο τελετών…
Για όσους απέβαλαν κάθε ένδυμα υποκρισίας και “άνευ οργάνων ορώσι”, δεν διατηρούν καμία αμφιβολία ότι αυτή είναι Ελλάδα των μνημονίων και των αυτόκλητων “σωτήρων” της. Και δεν πρόκειται για εκτροχιασμό στον λαϊκισμό, στον οποίο τόσο συχνά αναφέρονται οι Ούννοι της πολιτικής και οι Σκύθες της αποπληροφόρησης, για να αιτιολογήσουν τη βλακεία τους που αναπαράγεται σε ευρήματα και να δικαιολογήσουν την ανυπαρξία επιτευγμάτων. Πρόκειται για τη “θηριωδία” που υφίσταται η ελληνική κοινωνία, με ωμό μάλιστα ρεαλισμό και αδίστακτη καταλυτική ειρωνεία, από τους “βανδάλους” κάθε έννοιας της κοινωνικής ζωής…
Ανήμερα του Αγίου Πνεύματος σήμερα. Και η “εικόνα” της Ελλάδας δεν είναι μόνο οι πλημμυρισμένες από ηλιοκαμένα κορμιά παραλίες, ούτε οι θαμώνες στις ψαροταβέρνες και οι συζητητές της καλοκαιρινής ραστώνης στις καφετέριες. Ελλάδα είναι και οι εκατοντάδες χιλιάδες των ανέργων και των αγωνιούντων για τον “άρτον τον επιούσιον”, που νιώθουν ότι η ζωή τους είναι μια συνεχιζόμενη Μεγάλη Εβδομάδα. Για όλους αυτούς, τους πολλούς που όλο και πληθαίνουν από ανύποπτους σήμερα Ελληνες, ακόμη και η χθεσινή πανσέληνος, η όψη του ολόγιομου φεγγάριου, έχει στεγνώσει…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου