Του Στέλιου ΣυρμόγλουΥπάρχει μια παροιμία που λέει πως όταν ο Θεός έφτιαχνε τη Γη, κοσκίνιζε το χώμα και έριχνε τις πέτρες πίσω του. Και ονομάτιζε τις χώρες. Το σωρό με τις πέτρες το βάφτισε Ελλάδα. Έτσι κανακεύουμε πάντα οι Έλληνες το κακό ριζικό μας. Και η Ελβετία βουνό είναι. Συσσωρεύθηκε όμως το παγκόσμιο χρήμα υπό ελβετικό έλεγχο. Εμείς στην Ελλάδα “ακουμπήσαμε” στην τουρκοκρατία, για να κρύβουμε δύο αιώνες την κακή μας πλευρά και την... αθλιότητά μας γενικότερα…
Με τους προνομιούχους, τους κατέχοντες και ιδίως τους άρπαγες του κρατικού χρήματος, να καταφεύγουν στην εχεμύθεια και τη γρανιτώδη ασφάλεια των ελβετικών τραπεζών. Και με τους πολλούς Έλληνες, έχοντας υποστεί και τις ξένες επιρροές, την πολιτική ανικανότητα και την κομματική απάτη, να σχηματίζουν το ασφυκτικό πλαίσιο της…αποικίας των τιμωρημένων!
Δανείστηκα τον τίτλο από τον Κάφκα, γιατί ταιριάζει “γάντι” στην ελληνική πραγματικότητα των μνημονίων και της ανέχειας μεγάλων κοινωνικών ομάδων. Και επιβεβαιώνεται με τη σημερινή επίσκεψη Σόιμπλε στην Αθήνα. Με τα αυταρχικής λογικής αστυνομικά μέτρα που λαμβάνονται για την προστασία του. Με την αναμφισβήτητα αντισυνταγματική απόφαση της κυβέρνησης να απαγορεύσει τις συναθροίσεις των πολιτών στο κέντρο της Αθήνας. Κυρίως, όμως, με την επίμονη προσπάθεια του πρωθυπουργού να “επιδείξει” την “νομιμοφροσύνη” του, την υποτέλειά του και την “ευπείθειά” του στον γερμανό υπουργό των Οικονομικών.
Το έκανε άλλωστε και με το χθεσινό του “διάγγελμα”, αυτής της ολοκληρωτικής νοοτροπίας πρωθυπουργική αντίδραση, επαναλαμβάνοντας με τρόπο γελοίο και επαίσχυντο για πρωθυπουργό μιας ελεύθερης χώρας, με πόση “διαπραγματευτική” διάθεση, ζήτησε από την τρόικα την “άδεια” για την προσωρινή μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση…
Αν ο Αντώνης Σαμαράς ήταν πρωθυπουργός μιας δημοκρατικής και κυρίαρχης χώρας, ενός ελεύθερου και υπερήφανου λαού, τότε δεν θα λειτουργούσε με καθεστωτική αντίληψη, ούτε θα συνέπραττε με τους “αποικιοκράτες”, που ανέλαβαν το ρόλο του τιμωρού μιας χώρας μικρής μεν σε γεωγραφικό εύρος, μεγάλης δε σε ιστορικές καταβολές και με τεράστια συμβολή στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού κι όχι μόνο πολιτισμού.
Αν ο πρωθυπουργός διέθετε ιστορική μνήμη και ιστορική συνείδηση, δεν θα επέτρεπε όχι μόνο να μετατραπεί η Ελλάδα σε “αποικία” αλλότριων συμφερόντων, αλλά και οι Έλληνες να αισθάνονται “τιμωρημένοι”, όσοι βέβαια έχουν συναίσθηση της κατάστασης που περιήλθε η χώρα. Και θα ένιωθε αηδία για όσους κατά καιρούς συνέπραξαν με τους “αποικιοκράτες” και μεταλλάχθηκαν σε …ευδαίμονα σκουλίκια. Μοσχαθρεμμένα από το υστέρημα του λαού, από την προϊούσα κοινωνική σαπρία. Αντίθετα, “συντάχθηκε” με τις πρακτικές των ανθρωπόμορφων σκωλήκων…
Αν ο Αντώνης Σαμαράς είχε επίγνωση του “πόνου” των πτωχοποιημένων ομάδων μιας τελματωμένης κοινωνίας, γιατί αυτεπίγνωση για τη ρητορική του αδυναμία μάλλον διαθέτει, όπως διαφάνηκε από το χθεσινό υβριστικό αυτοπροσδιορισμό του, που καταδείχνει ταυτόχρονα και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ανδρός, δεν θα μιλούσε με αναιδή ευκολία για την επικείμενη “ανάπτυξη” και για τις επερχόμενες “καλύτερες μέρες”.
Κι αν διέθετε στοιχειώδεις γνώσεις, έστω θεωρίας της οικονομικής επιστήμης, δεν θα εστίαζε το “ενδιαφέρον” του στις ξένες επενδύσεις ή στην “κινεζικοποίηση” της ελληνικής οικονομίας. Ακόμη και ο πρωτοετής φοιτητής των οικονομικών σπουδών γνωρίζει, πολλώ μάλλον ο πρωθυπουργός που διετέλεσε υπουργός των Οικονομικών και απέκτησε και ένα πτυχίο οικονομικών από το Χάρβαρντ, ότι η ανάπτυξη σε μια χώρα είναι άμεσα συνδεδεμένη με την “κινητοποίηση” του εγχώριου επιχειρηματικού δυναμικού της και με τις δημόσιες επενδύσεις. Και είναι οι τελευταίες, που μόνο το κράτος θα έπρεπε να ξέρει πως να τις προσανατολίσει προς την κατεύθυνση του κοινωνικού συμφέροντος…
Αν ο πρωθυπουργός δεν ήταν επιρρεπής στις ευκαιριακές πολιτικές προσαρμογές και δεν τον χαρακτήριζε η βουρβονική νοοτροπία, αν δεν λειτουργούσε προτάσσοντας τη λογική του “αφεντισμού” προς το λαό, αλλά ταυτόχρονα να εμφανίζεται ευτελισμένος από την οσφυοκαμψία του προς τους δανειστές, θα υποδεχόταν σήμερα τον Σόιμπλε με πραγματική μεν ελληνική φιλόξενη διάθεση, αλλά με την υπερηφάνεια που αρμόζει στον Έλληνα. Και με διπλωματική αβρότητα, με στάση σθεναρή και αποφασιστική, θα έθετε στον γερμανό υπουργό όχι απλώς το θέμα της άγονης και αδιέξοδης πολιτικής των μνημονίων, αλλά και το επίμαχο θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου. Θα το έθετε μάλιστα δημόσια και χωρίς περιστροφές.
Και αντί της “ερημωμένης” πλατείας Συντάγματος, θα επεδίωκε την ίδια ώρα που θα λειτουργούσε ως Έλληνας με ιστορική μνήμη, να είχε κατακλυστεί το Σύνταγμα από ελεύθερους Έλληνες. Απ’ όλους τους οργισμένους Έλληνες, που δεν δέχονται τις κατά συνθήκην παραδοχές. Και θα προσπαθούσε να συνεγείρει και τους άλλους Έλληνες, όλους εκείνους που απογοητευμένοι, αδιάφοροι ή γιατί δεν διαθέτουν κοινή συλλογιστική, συνωστίζονται “λουόμενοι” στις παραλίες της Αττικής.
Αν ο Αντώνης Σαμαράς δεν συναγωνιζόταν στις ευκαιριακές, υποτελείς και συγκυριακές αποφάσεις, αν η αντίδρασή του ήταν μια επιταγή της συνείδησής του, που θα τον ωθούσε να βλέπει μακριά και να έχει καθολική θεώρηση των πραγμάτων, θα μου πείτε ότι δεν θα ήταν “πρωθυπουργός”, αλλά Πρωθυπουργός!
Ευτυχώς που κάνουν λάθη ολέθρια οι πολιτικοί, θα συμπληρώσετε, και σιγουρευόμαστε για τις επιπόλαιες επιλογές μας. Δεν είμαι σίγουρος ότι πρέπει να συμφωνήσω μ’ αυτή την εκτίμηση. Η όλη συμπεριφορά του Έλληνα, την οποία δεόντως εκμεταλλεύεται η ασκούμενη πολιτική, κατέδειξε ότι προτιμά να είναι μέλος της “παροικίας των τιμωρημένων” και όχι “μαχητής” στην επιδίωξη κάποιου βάθους και κάποιου ορίζοντα απ’ όπου ανασύρονται ή προβάλλονται αλήθειες.
Δανείστηκα τον τίτλο από τον Κάφκα, γιατί ταιριάζει “γάντι” στην ελληνική πραγματικότητα των μνημονίων και της ανέχειας μεγάλων κοινωνικών ομάδων. Και επιβεβαιώνεται με τη σημερινή επίσκεψη Σόιμπλε στην Αθήνα. Με τα αυταρχικής λογικής αστυνομικά μέτρα που λαμβάνονται για την προστασία του. Με την αναμφισβήτητα αντισυνταγματική απόφαση της κυβέρνησης να απαγορεύσει τις συναθροίσεις των πολιτών στο κέντρο της Αθήνας. Κυρίως, όμως, με την επίμονη προσπάθεια του πρωθυπουργού να “επιδείξει” την “νομιμοφροσύνη” του, την υποτέλειά του και την “ευπείθειά” του στον γερμανό υπουργό των Οικονομικών.
Το έκανε άλλωστε και με το χθεσινό του “διάγγελμα”, αυτής της ολοκληρωτικής νοοτροπίας πρωθυπουργική αντίδραση, επαναλαμβάνοντας με τρόπο γελοίο και επαίσχυντο για πρωθυπουργό μιας ελεύθερης χώρας, με πόση “διαπραγματευτική” διάθεση, ζήτησε από την τρόικα την “άδεια” για την προσωρινή μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση…
Αν ο Αντώνης Σαμαράς ήταν πρωθυπουργός μιας δημοκρατικής και κυρίαρχης χώρας, ενός ελεύθερου και υπερήφανου λαού, τότε δεν θα λειτουργούσε με καθεστωτική αντίληψη, ούτε θα συνέπραττε με τους “αποικιοκράτες”, που ανέλαβαν το ρόλο του τιμωρού μιας χώρας μικρής μεν σε γεωγραφικό εύρος, μεγάλης δε σε ιστορικές καταβολές και με τεράστια συμβολή στη διαμόρφωση του ευρωπαϊκού κι όχι μόνο πολιτισμού.
Αν ο πρωθυπουργός διέθετε ιστορική μνήμη και ιστορική συνείδηση, δεν θα επέτρεπε όχι μόνο να μετατραπεί η Ελλάδα σε “αποικία” αλλότριων συμφερόντων, αλλά και οι Έλληνες να αισθάνονται “τιμωρημένοι”, όσοι βέβαια έχουν συναίσθηση της κατάστασης που περιήλθε η χώρα. Και θα ένιωθε αηδία για όσους κατά καιρούς συνέπραξαν με τους “αποικιοκράτες” και μεταλλάχθηκαν σε …ευδαίμονα σκουλίκια. Μοσχαθρεμμένα από το υστέρημα του λαού, από την προϊούσα κοινωνική σαπρία. Αντίθετα, “συντάχθηκε” με τις πρακτικές των ανθρωπόμορφων σκωλήκων…
Αν ο Αντώνης Σαμαράς είχε επίγνωση του “πόνου” των πτωχοποιημένων ομάδων μιας τελματωμένης κοινωνίας, γιατί αυτεπίγνωση για τη ρητορική του αδυναμία μάλλον διαθέτει, όπως διαφάνηκε από το χθεσινό υβριστικό αυτοπροσδιορισμό του, που καταδείχνει ταυτόχρονα και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ανδρός, δεν θα μιλούσε με αναιδή ευκολία για την επικείμενη “ανάπτυξη” και για τις επερχόμενες “καλύτερες μέρες”.
Κι αν διέθετε στοιχειώδεις γνώσεις, έστω θεωρίας της οικονομικής επιστήμης, δεν θα εστίαζε το “ενδιαφέρον” του στις ξένες επενδύσεις ή στην “κινεζικοποίηση” της ελληνικής οικονομίας. Ακόμη και ο πρωτοετής φοιτητής των οικονομικών σπουδών γνωρίζει, πολλώ μάλλον ο πρωθυπουργός που διετέλεσε υπουργός των Οικονομικών και απέκτησε και ένα πτυχίο οικονομικών από το Χάρβαρντ, ότι η ανάπτυξη σε μια χώρα είναι άμεσα συνδεδεμένη με την “κινητοποίηση” του εγχώριου επιχειρηματικού δυναμικού της και με τις δημόσιες επενδύσεις. Και είναι οι τελευταίες, που μόνο το κράτος θα έπρεπε να ξέρει πως να τις προσανατολίσει προς την κατεύθυνση του κοινωνικού συμφέροντος…
Αν ο πρωθυπουργός δεν ήταν επιρρεπής στις ευκαιριακές πολιτικές προσαρμογές και δεν τον χαρακτήριζε η βουρβονική νοοτροπία, αν δεν λειτουργούσε προτάσσοντας τη λογική του “αφεντισμού” προς το λαό, αλλά ταυτόχρονα να εμφανίζεται ευτελισμένος από την οσφυοκαμψία του προς τους δανειστές, θα υποδεχόταν σήμερα τον Σόιμπλε με πραγματική μεν ελληνική φιλόξενη διάθεση, αλλά με την υπερηφάνεια που αρμόζει στον Έλληνα. Και με διπλωματική αβρότητα, με στάση σθεναρή και αποφασιστική, θα έθετε στον γερμανό υπουργό όχι απλώς το θέμα της άγονης και αδιέξοδης πολιτικής των μνημονίων, αλλά και το επίμαχο θέμα των πολεμικών αποζημιώσεων και του κατοχικού δανείου. Θα το έθετε μάλιστα δημόσια και χωρίς περιστροφές.
Και αντί της “ερημωμένης” πλατείας Συντάγματος, θα επεδίωκε την ίδια ώρα που θα λειτουργούσε ως Έλληνας με ιστορική μνήμη, να είχε κατακλυστεί το Σύνταγμα από ελεύθερους Έλληνες. Απ’ όλους τους οργισμένους Έλληνες, που δεν δέχονται τις κατά συνθήκην παραδοχές. Και θα προσπαθούσε να συνεγείρει και τους άλλους Έλληνες, όλους εκείνους που απογοητευμένοι, αδιάφοροι ή γιατί δεν διαθέτουν κοινή συλλογιστική, συνωστίζονται “λουόμενοι” στις παραλίες της Αττικής.
Αν ο Αντώνης Σαμαράς δεν συναγωνιζόταν στις ευκαιριακές, υποτελείς και συγκυριακές αποφάσεις, αν η αντίδρασή του ήταν μια επιταγή της συνείδησής του, που θα τον ωθούσε να βλέπει μακριά και να έχει καθολική θεώρηση των πραγμάτων, θα μου πείτε ότι δεν θα ήταν “πρωθυπουργός”, αλλά Πρωθυπουργός!
Ευτυχώς που κάνουν λάθη ολέθρια οι πολιτικοί, θα συμπληρώσετε, και σιγουρευόμαστε για τις επιπόλαιες επιλογές μας. Δεν είμαι σίγουρος ότι πρέπει να συμφωνήσω μ’ αυτή την εκτίμηση. Η όλη συμπεριφορά του Έλληνα, την οποία δεόντως εκμεταλλεύεται η ασκούμενη πολιτική, κατέδειξε ότι προτιμά να είναι μέλος της “παροικίας των τιμωρημένων” και όχι “μαχητής” στην επιδίωξη κάποιου βάθους και κάποιου ορίζοντα απ’ όπου ανασύρονται ή προβάλλονται αλήθειες.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου