ΕΝΟΣ ΦΙΛΟΥ ΠΟΥ ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΕ
ΝΑ ΞΕΝΙΤΕΥΤΕΙ ΓΙΑ ΝΑ ΖΗΣΕΙ...
Έχουν περάσει περίπου τέσσερα χρόνια από την τελευταία φορά που έγραψα ένα πολιτικό κείμενο. Ήταν μια εποχή περίεργη και μεταβατική. Το 2009 έμοιαζε με το συναίσθημα που έχει κάποιος όταν βλέπει μια άγρια καταιγίδα να πλησιάζει σαν σκοτεινή σκιά αλλά δεν είναι σίγουρος αν και πόσο πρέπει να... ανησυχήσει, αν πράγματι κάτι τον απειλεί. Η τότε κατάσταση μας βρήκε όλους μουδιασμένους κι εμένα να ξεκινάω έναν μακρύ δρόμο για το τέλος των σπουδών και την επαγγελματική αποκατάσταση. Άφησα πολλά πράγματα να περάσουν από μπροστά μου χωρίς να με αγγίξουν, χωρίς να τα φιλτράρω, να τα σχολιάσω να τα απορροφήσω ή να τα απορρίψω. Έριχνα κάποιες κλεφτές ματιές στην πορεία που δεν ήταν βαθιές ή σημαντικές αλλά ήταν αρκετές για να διατηρήσω μια απλή επαφή με τα τεκταινόμενα.
Όταν σήκωσα τα μάτια και γνωρίζοντας ότι η κατάσταση είχε χειροτερέψει τόσο ώστε να αποφασίσω ότι για να έχω μια αξιοπρεπή ζωή έπρεπε να εγκαταλείψω τη χώρα, είδα ότι τίποτα δεν άλλαξε στον χαρακτήρα του Έλληνα πολίτη. Δεν είδα καμιά αλλαγή στον τρόπο που παίρνει αποφάσεις, στον τρόπο που αντιδρά και στον τρόπο που ιεραρχεί τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντά του. Εξακολουθεί να παραμένει ένα χειραγωγούμενο εργαλείο με προβλέψιμες λειτουργίες και την τάση να πέφτει στους ίδιους λάκκους που λίγο πριν είχε δηλώσει ότι έμαθε να αποφεύγει. Ευτυχώς που παρέμειναν έτσι τα πράγματα γιατί θα ήταν σοκ για μένα να κοιτάξω μπροστά μου πάλι και να δω γύρω μου τον κόσμο να συμπεριφέρεται με ωριμότητα και σοβαρότητα.
Το 2009 η Χρυσή Αυγή ήταν μια οργάνωση που υπήρχε αλλά ήταν φάντασμα. Όλοι γνωρίζανε την ύπαρξή της αλλά κανείς δεν είχε γνωρίσει ποτέ κάποιο μέλος της. Αν ασχολούνταν κάποιος αρκετά με την πολιτική και δεν φοβόταν να λερώσει το ατσαλάκωτο σακάκι του, μπορεί και να γνώριζε έναν Χρυσαυγίτη μέσα σ’ ένα καπηλειό να του μιλάει για την σχετικότητα, τις μαύρες τρύπες και τα αστρικά ταξίδια (προσωπική εμπειρία από τον Σεπτέμβρη του 2008). Παρόλ’ αυτά όμως, όλοι είχαν άποψη. Τα γνωστά αποφθέγματα «φασίστες», «ρατσιστές», «σκοτώνουν λαθρομετανάστες στα σύνορα», «μαύρα βανάκια», «μπαίνουν τα βράδια στις παιδικές ντουλάπες και τρομάζουν τα παιδάκια». Οι περισσότεροι είχαν ακούσει κάποιες μακρινές φήμες και όλοι είχαν άποψη για κάτι που υπήρχε μονάχα σαν όνομα. Αυτές τις ανοησίες τις άφηνα πάντα να πεθάνουν σε μια άκρη ή τις καυτηρίαζα. Τώρα θα κάνω το πρώτο γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός του κειμένου.
Σήμερα η Χρυσή Αυγή μπήκε στο σαλόνι μας. Όλοι μας πλέον γνωρίζουμε πολλά μέλη της με το όνομά τους και ενδεχομένως να έχουμε και φίλους που να είναι μέλη της. Έχουν γίνει ορισμένα γεγονότα που προκάλεσαν μια αναταραχή και μια σειρά από διαφόρων τύπων συναισθήματα σε όλους μας. Αλλά το σημαντικότερο είναι ο τρόπος που πολλοί αντέδρασαν στην επίδραση των γεγονότων αυτών στην κοινή γνώμη. Τρόμαξαν με την δημοσκοπική άνοδο της Χρυσής Αυγής και τρελάθηκαν όταν αυτή μπήκε στη βουλή όχι μόνο ως ένα ακόμα από τα κόμματα-ψίχουλα αλλά και ως ολόκληρο ρεύμα που «απειλούσε και απειλεί τις δομές της Ελληνικής κοινωνίας». Σε όλους αυτούς και την τρομάρα τους αναφέρεται αυτό το κείμενο.Αυτούς που έχουν βάλει ως στόχο των πρόσφατων πράξεων τους να καταστρέψουν τη Χρυσή Αυγή με ανόητες προβοκάτσιες, αστεία επιχειρήματα και ανούσια στάχτη στα μάτια ενός λαού που είναι εδώ καιρό κοντά στο να γίνει στάχτη ο ίδιος.
Η δυναμική της Χρυσής Αυγής δεν είναι ο φασισμός. Δεν είναι το ανάθεμα εναντίον των λαθρομεταναστών. Δεν είναι η σφαλιάρα του Κασιδιάρη ούτε είναι οι Naer Mataron. Η δυναμική της Χρυσής Αυγής είναι η οργή κάθε ώριμου, φιλότιμου και εργατικού ανθρώπου απέναντι σε μια χώρα και μια πρόσφατη ιστορία τριάντα και πλέον χρόνων που τον έχουν φτύσει κατά πρόσωπο, τον έχουν ισοπεδώσει και τον έχουν φέρει σε μια θέση που ξέρει ότι οι κόποι του και τα όνειρά του δεν το αξίζουν. Ο οικογενειάρχης εργαζόμενος πατέρας που οραματιζόταν για τα παιδιά του, για τη σύζυγό του και για την ίδια του τη ζωή δουλεύοντας ασταμάτητα, έμαθε τώρα ότι ο μόχθος του αξίζει εισόδημα μισό ενός ενοικίου και κανέναν λόγο για ανάγκες, φαγητό, σπουδές, υγεία. Έμαθε ότι δεν θα πάρει σύνταξη, ότι ενώ δεν χρωστούσε ποτέ σε κανέναν το σύστημα τον έφτυνε. Έμαθε ότι ενώ προσπαθούσε να είναι νομοταγής πολίτης το σύστημα τον κορόιδευε και τον έκανε να αισθάνεται ότι ζει στην Κολομβία, με όλους τους εγκληματίες πολιτικούς και επιχειρηματίες που κυβερνάνε την χώρα ενώ θα έπρεπε να είναι στο Γκουαντάναμο. Αυτός είναι Οργισμένος. Ο νέος που έμαθε ότι όλα τα χαμένα παιχνίδια στο δημοτικό, όλες οι χαμένες ώρες από φίλους στο γυμνάσιο, όλα τα χαμένα φλερτ και οι έξοδοι στο λύκειο και η καταστροφή κάθε ίχνους ελεύθερου χρόνου και ψυχολογίας για να πάρει έναν ισχυρό τίτλο σπουδών είναι ένα απόλυτο μηδενικό. Το έμαθε αυτό γιατί η ίδια του η χώρα του είπε ότι ενώ έχει θυσιάσει ένα τεράστιο μέρος της ζωής του στο δρόμο της καταξίωσης, τώρα δεν αξίζει κανέναν σεβασμό και πρέπει να πάει δύο με τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τους αγαπημένους του για να βρει σεβασμό και φυσιολογικές συνθήκες εργασίας. Αυτός είναι Οργισμένος. Αυτοί οι άνθρωποι που μάθανε στη ζωή τους ότι μόνο με τη δουλειά έρχεται το αποτέλεσμα και αυτό που θέλεις έρχεται σαν νέκταρ όταν μάχεσαι για να το αποκτήσεις, κοιτάνε πλέον τη χώρα τους στα μάτια και βλέπουν καθαρά.
Βλέπουν ότι η τεμπελιά, η βρωμιά, η απάτη, η αγραμματοσύνη, η πονηριά και η διαφθορά κατευθύνει τα πάντα και κάνουν κάθε σοβαρό και φιλότιμο άνθρωπο να νιώθει αηδιασμένος ισοπεδωμένος και κατάφωρα αδικημένος. Βλέπουν εγκληματίες να καίνε σημαίες, να καταστρέφουν περιουσίες, να βρίζουν, να χτυπούν να καίνε ζωντανούς αθώους ανθρώπους ανάμεσα στους οποίους και μια έγκυο γυναίκα και να μένουν ατιμώρητοι παίρνοντας τον χαρακτηρισμό «τα παιδιά» και αυτόν που τους χαρακτηρίζει έτσι να γίνεται εθνικό σύμβολο. Βλέπουν έκφυλους και έκφυλες πόρνες πολυτελείας να κάνουν καριέρες με αμύθητα χρήματα υποβιβάζοντας κάθε ανθρωπιά. Βλέπουν ότι οι λήσταρχοι πολιτικοί θα τιμωρηθούν αφού περάσει η επόμενη εποχή των παγετώνων. Βλέπουν ότι όλοι και όλα είναι ένα σαπισμένο, ξεκοιλιασμένο πτώμα που έχει κάνει λάβαρο την αναρχία, το έγκλημα και την εκπόρνευση και κοροϊδεύει βλάσφημα τη δουλειά, τη σοβαρότητα και το φιλότιμο.
Πριν τελειώσω θέλω να ρωτήσω το εξής: Τι κρύβεται πίσω από την πρόσφατη προβοκάτσια; Τι δεν θέλουν να δούμε και μας πετούν τόση στάχτη στα μάτια με ψευτοήρωες;
Σπύρος
Όταν σήκωσα τα μάτια και γνωρίζοντας ότι η κατάσταση είχε χειροτερέψει τόσο ώστε να αποφασίσω ότι για να έχω μια αξιοπρεπή ζωή έπρεπε να εγκαταλείψω τη χώρα, είδα ότι τίποτα δεν άλλαξε στον χαρακτήρα του Έλληνα πολίτη. Δεν είδα καμιά αλλαγή στον τρόπο που παίρνει αποφάσεις, στον τρόπο που αντιδρά και στον τρόπο που ιεραρχεί τις ανάγκες και τα ενδιαφέροντά του. Εξακολουθεί να παραμένει ένα χειραγωγούμενο εργαλείο με προβλέψιμες λειτουργίες και την τάση να πέφτει στους ίδιους λάκκους που λίγο πριν είχε δηλώσει ότι έμαθε να αποφεύγει. Ευτυχώς που παρέμειναν έτσι τα πράγματα γιατί θα ήταν σοκ για μένα να κοιτάξω μπροστά μου πάλι και να δω γύρω μου τον κόσμο να συμπεριφέρεται με ωριμότητα και σοβαρότητα.
Το 2009 η Χρυσή Αυγή ήταν μια οργάνωση που υπήρχε αλλά ήταν φάντασμα. Όλοι γνωρίζανε την ύπαρξή της αλλά κανείς δεν είχε γνωρίσει ποτέ κάποιο μέλος της. Αν ασχολούνταν κάποιος αρκετά με την πολιτική και δεν φοβόταν να λερώσει το ατσαλάκωτο σακάκι του, μπορεί και να γνώριζε έναν Χρυσαυγίτη μέσα σ’ ένα καπηλειό να του μιλάει για την σχετικότητα, τις μαύρες τρύπες και τα αστρικά ταξίδια (προσωπική εμπειρία από τον Σεπτέμβρη του 2008). Παρόλ’ αυτά όμως, όλοι είχαν άποψη. Τα γνωστά αποφθέγματα «φασίστες», «ρατσιστές», «σκοτώνουν λαθρομετανάστες στα σύνορα», «μαύρα βανάκια», «μπαίνουν τα βράδια στις παιδικές ντουλάπες και τρομάζουν τα παιδάκια». Οι περισσότεροι είχαν ακούσει κάποιες μακρινές φήμες και όλοι είχαν άποψη για κάτι που υπήρχε μονάχα σαν όνομα. Αυτές τις ανοησίες τις άφηνα πάντα να πεθάνουν σε μια άκρη ή τις καυτηρίαζα. Τώρα θα κάνω το πρώτο γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός του κειμένου.
Σήμερα η Χρυσή Αυγή μπήκε στο σαλόνι μας. Όλοι μας πλέον γνωρίζουμε πολλά μέλη της με το όνομά τους και ενδεχομένως να έχουμε και φίλους που να είναι μέλη της. Έχουν γίνει ορισμένα γεγονότα που προκάλεσαν μια αναταραχή και μια σειρά από διαφόρων τύπων συναισθήματα σε όλους μας. Αλλά το σημαντικότερο είναι ο τρόπος που πολλοί αντέδρασαν στην επίδραση των γεγονότων αυτών στην κοινή γνώμη. Τρόμαξαν με την δημοσκοπική άνοδο της Χρυσής Αυγής και τρελάθηκαν όταν αυτή μπήκε στη βουλή όχι μόνο ως ένα ακόμα από τα κόμματα-ψίχουλα αλλά και ως ολόκληρο ρεύμα που «απειλούσε και απειλεί τις δομές της Ελληνικής κοινωνίας». Σε όλους αυτούς και την τρομάρα τους αναφέρεται αυτό το κείμενο.Αυτούς που έχουν βάλει ως στόχο των πρόσφατων πράξεων τους να καταστρέψουν τη Χρυσή Αυγή με ανόητες προβοκάτσιες, αστεία επιχειρήματα και ανούσια στάχτη στα μάτια ενός λαού που είναι εδώ καιρό κοντά στο να γίνει στάχτη ο ίδιος.
Η δυναμική της Χρυσής Αυγής δεν είναι ο φασισμός. Δεν είναι το ανάθεμα εναντίον των λαθρομεταναστών. Δεν είναι η σφαλιάρα του Κασιδιάρη ούτε είναι οι Naer Mataron. Η δυναμική της Χρυσής Αυγής είναι η οργή κάθε ώριμου, φιλότιμου και εργατικού ανθρώπου απέναντι σε μια χώρα και μια πρόσφατη ιστορία τριάντα και πλέον χρόνων που τον έχουν φτύσει κατά πρόσωπο, τον έχουν ισοπεδώσει και τον έχουν φέρει σε μια θέση που ξέρει ότι οι κόποι του και τα όνειρά του δεν το αξίζουν. Ο οικογενειάρχης εργαζόμενος πατέρας που οραματιζόταν για τα παιδιά του, για τη σύζυγό του και για την ίδια του τη ζωή δουλεύοντας ασταμάτητα, έμαθε τώρα ότι ο μόχθος του αξίζει εισόδημα μισό ενός ενοικίου και κανέναν λόγο για ανάγκες, φαγητό, σπουδές, υγεία. Έμαθε ότι δεν θα πάρει σύνταξη, ότι ενώ δεν χρωστούσε ποτέ σε κανέναν το σύστημα τον έφτυνε. Έμαθε ότι ενώ προσπαθούσε να είναι νομοταγής πολίτης το σύστημα τον κορόιδευε και τον έκανε να αισθάνεται ότι ζει στην Κολομβία, με όλους τους εγκληματίες πολιτικούς και επιχειρηματίες που κυβερνάνε την χώρα ενώ θα έπρεπε να είναι στο Γκουαντάναμο. Αυτός είναι Οργισμένος. Ο νέος που έμαθε ότι όλα τα χαμένα παιχνίδια στο δημοτικό, όλες οι χαμένες ώρες από φίλους στο γυμνάσιο, όλα τα χαμένα φλερτ και οι έξοδοι στο λύκειο και η καταστροφή κάθε ίχνους ελεύθερου χρόνου και ψυχολογίας για να πάρει έναν ισχυρό τίτλο σπουδών είναι ένα απόλυτο μηδενικό. Το έμαθε αυτό γιατί η ίδια του η χώρα του είπε ότι ενώ έχει θυσιάσει ένα τεράστιο μέρος της ζωής του στο δρόμο της καταξίωσης, τώρα δεν αξίζει κανέναν σεβασμό και πρέπει να πάει δύο με τρεις χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από τους αγαπημένους του για να βρει σεβασμό και φυσιολογικές συνθήκες εργασίας. Αυτός είναι Οργισμένος. Αυτοί οι άνθρωποι που μάθανε στη ζωή τους ότι μόνο με τη δουλειά έρχεται το αποτέλεσμα και αυτό που θέλεις έρχεται σαν νέκταρ όταν μάχεσαι για να το αποκτήσεις, κοιτάνε πλέον τη χώρα τους στα μάτια και βλέπουν καθαρά.
Βλέπουν ότι η τεμπελιά, η βρωμιά, η απάτη, η αγραμματοσύνη, η πονηριά και η διαφθορά κατευθύνει τα πάντα και κάνουν κάθε σοβαρό και φιλότιμο άνθρωπο να νιώθει αηδιασμένος ισοπεδωμένος και κατάφωρα αδικημένος. Βλέπουν εγκληματίες να καίνε σημαίες, να καταστρέφουν περιουσίες, να βρίζουν, να χτυπούν να καίνε ζωντανούς αθώους ανθρώπους ανάμεσα στους οποίους και μια έγκυο γυναίκα και να μένουν ατιμώρητοι παίρνοντας τον χαρακτηρισμό «τα παιδιά» και αυτόν που τους χαρακτηρίζει έτσι να γίνεται εθνικό σύμβολο. Βλέπουν έκφυλους και έκφυλες πόρνες πολυτελείας να κάνουν καριέρες με αμύθητα χρήματα υποβιβάζοντας κάθε ανθρωπιά. Βλέπουν ότι οι λήσταρχοι πολιτικοί θα τιμωρηθούν αφού περάσει η επόμενη εποχή των παγετώνων. Βλέπουν ότι όλοι και όλα είναι ένα σαπισμένο, ξεκοιλιασμένο πτώμα που έχει κάνει λάβαρο την αναρχία, το έγκλημα και την εκπόρνευση και κοροϊδεύει βλάσφημα τη δουλειά, τη σοβαρότητα και το φιλότιμο.
Πριν τελειώσω θέλω να ρωτήσω το εξής: Τι κρύβεται πίσω από την πρόσφατη προβοκάτσια; Τι δεν θέλουν να δούμε και μας πετούν τόση στάχτη στα μάτια με ψευτοήρωες;
Σπύρος
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου