Η άνομη βία...

Στην Ελλάδα της μεταπολίτευσης αναπτύχθηκε ένα γενικό αίσθημα καταστροφής και βίας. Η πολιτική ανυπακοή, μαζί με τις βίαιες διαδηλώσεις και την καταστροφή της δημόσιας περιουσίας, ήταν πάντα δικαιολογημένη, αν όχι ωραιοποιημένη, “κίνηματική βία” του Βέλτσου ή τα “συγκεκριμένα ποσά βίας” του Παπαδάτου-Αναγνωστόπουλου. Αυτή η τάση αποδείχθηκε ανθεκτική στον χρόνο και στα παγκόσμια γεγονότα, ενώ προωθείτο και από τα μέσα ενημέρωσης. Όλες... οι κυβερνήσεις για 40 χρόνια έμεναν άπραγες καθώς αναπτυσσόταν μια αριστερή υποκουλτούρα της βίας. Σε τακτά χρονικά διαστήματα και με αφορμή ποικίλα γεγονότα οι αριστεράντζες επιδίδονταν σε βίαιες διαδηλώσεις και προκαλούν εκτεταμένες καταστροφές.

Τέτοιου είδους πράξεις ενισχύονταν από την παντελή απουσία κυρώσεων ελάχιστοι συλλαμβάνονταν και σχεδόν κανείς δεν ετιμωρείτο. Η συμμετοχή στις αναταραχές αντιμετωπιζόταν ως μια διασκεδαστική, χαμηλού κινδύνου δραστηριότητα. Η πολιτική, πολιτιστική και πνευματική ηγεσία της Ελλάδας δεν ήταν καθόλου πρόθυμη να λάβει μέτρα κατά αυτής της αριστερής υποκουλτούρας. Στην πραγματικότητα σε αρκετές περιπτώσεις την δικαιολογούσε, την υποκινούσε ή και την επιδοκίμαζε- κυρίως τα μικρά κόμματα της Αριστεράς, όπως και κεντροαριστερές εφημερίδες μεγάλης κυκλοφορίας.

Η Αριστερά ισχυρίζεται πως καταδικάζει την βία. Την οποία όμως ουσιαστικά ενθαρρύνει. Με την στάση και τις επιλογές της. "Οι τρομοκράτες δεν ενοχοποιούν την Αριστερά", κάποιοι υποστήριζαν όταν συνελήφθησαν στελέχη της 17Ν. Αλλά οι ίδιοι οι τρομοκράτες υπερηφανεύονταν για τα Αριστερά τους πιστεύω. Και η Αριστερά στήριξε με πολλούς τρόπους την δικαστική τους πορεία. Το ίδιο και με τους βανδάλους των δρόμων. Από την μιά η αναποφασιστική κι' αντιφατική αστυνομία. Κι από την άλλη τα αντανακλαστικά της παραδοσιακής Αριστεράς που αισθάνεται σχεδόν υποχρεωμένη να υποστηρίζει τις όποιες διαμαρτυρίες - ανεξάρτητα πόσο αστήρικτες είναι - ενάντια στο κακό "αστικό " κράτος. Ακόμα κι ενάντια στις αποφάσεις της Βουλής. Την οποία, κατά τα άλλα, σέβεται!!

Η άνομη βία λοιπόν εκπορεύεται από το ίδιο λίκνο που επωάζει τις Αριστερές δοξασίες. Με συνέπεια να ταυτίζονται στο μυαλό της κοινής γνώμης!!

maximos