Στο πολιτικό τους DNA έχουν μια απέχθεια για τις Ένοπλες Δυνάμεις, την Αστυνομία, τις στολές, τα σύμβολα, την Εκκλησία, τις τελετές. Για οτιδήποτε εθνικό. Όσο κι αν προσπαθούν, στη χάση και τη φέξη, να υποδυθούν τους σώφρονες χαϊδεύοντας τον αστικό κόσμο, μόλις βρεθούν αντιμέτωποι με όλα αυτά που σιχαίνονται, βγαίνει στον βρόμικο αφρό η μηδενιστική απέχθειά τους. Ξεχνάει ο ανακυκλωμένος αριστεριστής τα χούγια του; Εμ, δεν τα ξεχνάει.
Θα μου πείτε, εδώ έχουμε ανεργία, κρίση, βαριά φορολογία, απελπισία στον κόσμο, αυτά μας μαράνανε; Ναι. Μας νοιάζουν και μας κόφτουν, διότι, για να τη σώσεις την Πατρίδα, πρέπει να την πονάς, πρέπει να αγαπάς τους ανθρώπους της, τη γη της, τα σύμβολά της, να τιμάς τους ήρωές της. Να μην προσπαθείς να επιβάλεις τις βαρεμένες διεθνιστικές και νεοταξίτικες ιδεοληψίες σου στην πλειονότητα και να βρίζεις κι από πάνω ως «φασιστικές» τις πεποιθήσεις και τις συνήθειες του έθνους σου. Γιατί, για να ξηγιόμαστε, αληθινοί φασίστες και ολοκληρωτικά απολειφάδια είναι αυτοί που με θρασύτητα προσπαθούν να μας φορέσουν καπέλο απολιθωμένες ιδέες, που όχι μόνο αμφισβητούν αλλά προσβάλλουν το έθνος μας, την Ιστορία και τους αγώνες του.
Έχω βαρεθεί να το λέω, αλλά το να μην αγαπάς την πατρίδα σου είναι πολιτική και ψυχολογική ανωμαλία. Η αγάπη και η αφοσίωση στον λαό σου και τον τόπο σου είναι το ίδιο φυσική με την αγάπη και την αφοσίωση στους γονείς και στα παιδιά σου. Ο πατριωτισμός δεν είναι κομματική επιλογή ή πολιτική θέση. Είναι ομολογία πίστεως. Κι αυτή η πίστη και η αγάπη στο έθνος σου δεν τεμαχίζεται. Δεν μπορείς να λες πως αγωνίζεσαι για τους εργαζομένους και να μη σε νοιάζει η εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας των Ελλήνων εργαζομένων. Δεν μπορείς να δηλώνεις οικολόγος αλλά να αδιαφορείς για την τουρκική απειλή, την Κύπρο, τη Μακεδονία, τη Βόρειο Ήπειρο ή τα εργασιακά δικαιώματα. Αντίστοιχα, δεν μπορείς να δηλώνεις μαχόμενος πατριώτης και να είσαι νεοφιλελεύθερος «ανθρωποφάγος», αδιαφορώντας για την κοινωνική πολιτική, τις ανισότητες και τη λεηλασία και τη μόλυνση της ελληνικής γης. Ή είσαι όλα ή δεν είσαι τίποτα. Μέσα στο όλα ανήκει και ο σεβασμός στις εκδηλώσεις τιμής και μνήμης στους αγώνες του λαού μας και στους ήρωές του. Και πανεθνικά αυτά τα τιμούμε διαχρονικά δύο φορές ετησίως, με τον ίδιο τρόπο. Με καταθέσεις στεφάνων στα ηρώα μας, με δοξολογίες, στρατιωτικές και μαθητικές παρελάσεις. Δεν με ενδιαφέρει τι κάνουν στο Βέλγιο ούτε στην Ολλανδία ή στη Γουινέα Μπισάου. Εμείς εδώ έτσι το κάνουμε.
Στη δικτατορία, όταν στην εξέδρα των επισήμων στεκόταν ο Παπαδόπουλος ή ο Γκιζίκης και πίσω του ο Ιωαννίδης, κανείς δεν διανοήθηκε να καλέσει τον λαό αυτές τις δύο μέρες για να προσπαθήσει να ανατρέψει την παράνομη στρατιωτική κυβέρνηση. Ούτε τους πέρασε από το μυαλό. Διότι καταλάβαιναν όλοι ότι δεν είναι ο χώρος και ο χρόνος για πολιτικές εκδηλώσεις.
Ο λαός μας, παρά τα τεράστια προβλήματα που βιώνει, έγραψε στα παλιά του τα παπούτσια το ψευτοεπαναστατικό κάλεσμα της Κουμουνδούρου για να ξεκινούσε η ανατροπή της κυβέρνησης από τις…παρελάσεις. Απόμειναν στο κλαρί μονάχοι σαν γύπες. Ο φαιδρός τυχοδιωκτισμός τους όμως καταγράφηκε. Το επόμενο άραγε τι θα είναι; Θα ζητήσουν μαχητικές «παρεμβάσεις» σε κηδείες, μνημόσυνα, γάμους και βαφτίσια;
Ο κόσμος καταλαβαίνει ότι ο Αλέξης πουλάει φούμαρα. Η τωρινή του θέση, έπειτα από περάσματα από τον Τσάβες, από τον τάφο της Ρόζα Λούξεμπουργκ, φλερτ με το ατυχές παράδειγμα της Αργεντινής και ενώ ο αγαπητός Στρατούλης προπονείται με τηλεφωνικούς καταλόγους για το πώς θα το σκίσει το Μνημόνιο, συνοψίζεται πλέον σε μία φράση: «Θα διαπραγματευτούμε νέα δανειακή = νέο Μνημόνιο, για να βρούμε τα λεφτά με τα οποία θα κάνουμε αθρόες προσλήψεις, θα δώσουμε κιμπάρικες αυξήσεις και θα προικίσουμε τις άγαμες θυγατέρες, συν το επίδομα». Το άλλο με τον Τοτό το ξέρετε. Τι να πεις; Κι όταν τους κατεβάζουμε τη μάσκα και κάνουμε φύλλο και φτερό αυτό το γελοίο παπατζηλίκι πάνω στον πόνο του κόσμου, όταν διαλύουμε χωρίς ανόητες ενοχές την ψευτοπροοδευτική σοβαροφάνειά τους, βάζουν τη γνωστή κασέτα καθυβρίζοντας τους πάντες ως «φασίστες», λίγο από «Τάγματα Ασφαλείας» και τα γνωστά ψυχωτικά μπαγιάτικα κουλούρια.
Τέτοιοι ήταν, τέτοιοι είναι, τέτοια θα κάνουν. Όμως να ξέρουν: Ανοχή και ενοχή τέλος.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου