Αναγνωρίζω ότι τα κόμματα είναι ξεπερασμένα (και τα κόμματα επίσης). Πού είναι όμως... το καινούργιο; Ανατρέξτε στις δηλώσεις των ίδιων των πολιτικών στις οποίες αποφασίζουν να κάνουν αυτοκριτική και θα διαπιστώσετε πως για περισσότερα από δέκα χρόνια δεν πρέπει να έχει μείνει ούτε ένας που να μην το επισημαίνει.
Το γεγονός ότι από τότε κυριαρχούν στην πολιτική ζωή του τόπου τα ίδια κόμματα και σχεδόν το ίδιο πολιτικό προσωπικό είναι ενδεικτικό είτε της αδυναμίας τους να αλλάξουν, είτε της απροθυμίας του ίδιου του κόσμου να πιέσει προς δραστικές αλλαγές.
Οι μηχανισμοί των κομμάτων που λειτουργούν με όρους «εμφυλίου» μπορεί πλέον να μην έχουν τη δυνατότητα να γεμίσουν την παραλιακή λεωφόρο της Θεσσαλονίκης ή την πλατεία της Λάρισας, αλλά έχουν την ικανότητα και να επιβιώνουν και να εξυπηρετούν ημετέρους, δεσμεύοντας πολλούς (δε θα πιστέψετε πόσους) στο άρμα του παλαιοκομματισμού.
Οι προσφερόμενες υπηρεσίες μπορεί να είναι λιγότερες και μικρότερες, όμως οι λίστες με τα «δικά μας παιδιά» περιφέρονται παντού. Κακό; Από τη στιγμή που βρίσκονται πολίτες οι οποίοι ακόμη εξαρτούν την ύπαρξή τους από το ρουσφέτι οι κομματικοί μηχανισμοί δεν έχουν να φοβηθούν το παραμικρό. Αντιθέτως, περιμένουν υπομονετικά και μόλις… φτιάξουν τα πράγματα θα μπορούν και πάλι να κάνουν παιχνίδι.
Μέχρι τότε οι κομματικοί στρατοί θα ζουν με το όνειρο της πρόσληψης (δεν έχει σημασία πια αν θα είναι στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα), θα ρίξουν τις απαιτήσεις τους και θα πάνε στην κάλπη για να υπηρετήσουν τον… κτηνοτρόφο. Διότι αυτές είναι λογικές μαντριού. Τις οποίες τις αποδέχεται ένα πολύ μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας κι ας μην το παραδέχεται. Εν μέσω κρίσης τέτοια φαινόμενα οξύνονται είτε από τη μια είτε από την άλλη πλευρά.Όσων το ή τα κόμματα είναι ακόμη στην κυβέρνηση ελπίζουν ότι θα στρώσει η κατάσταση και το ρουσφέτι θα γίνει πράξη.Είναι απρόθυμοι να συμμετάσχουν ενεργά στο κομματικό παιχνίδι, πλην όμως την ψήφο τους θα τη δώσουν εκεί που πάντα την έδιναν. Όσων τα κόμματα είναι στην αντιπολίτευση ευελπιστούν να έρθουν στα πράγματα όχι για να τα διορθώσουν ή «να τους δείξουν τους άλλους», αλλά για να βολευτούν εκείνοι έναντι των άλλων.
Ως λαός φαίνεται να μοιραζόμαστε λοιπόν κοινά όνειρα. Τα ντύνουμε και με μιζέρια, κλάμα και γκρίνια, «τα χώνουμε» στα κόμματα όποτε βρούμε ευκαιρία (π.χ. στις ασήμαντες δημοσκοπήσεις) και πηγαίνουμε στην κάλπη για να διεκδικήσουμε την τακτοποίηση των ατομικών μας ζητημάτων.
Τα περί απουσίας ηγετών όπως ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου είναι στάχτη στα μάτια. Οι εποχές αλλάζουν, τα κόμματα προσπαθούν να αλλάξουν, αλλά η κοινωνία μένει στάσιμη, τουλάχιστον σε πολιτικές επιλογές.Το άδοξο τέλος των «αγανακτισμένων» είναι μια διδακτική ιστορία. Όπως επίσης διδακτικές είναι οι ιστορίες όλων εκείνων των πρωτοβουλιών αλλαγής του πολιτικού σκηνικού που απέτυχαν, κυρίως επειδή η μπογιά τους πέρασε πολύ γρήγορα.
Ο σημερινός πρωθυπουργός προσπάθησε κάποτε να αλλάξει τα δεδομένα με την «Πολιτική Άνοιξη». Προς τη σωστή ή τη λάθος κατεύθυνση δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι επέστρεψε στο… σωστό δρόμο και έγινε πρωθυπουργός. Τις επιλογές (και τις ευθύνες) δεν τις έκανε μόνον ο ίδιος, τις έκανε ο Έλληνας ψηφοφόρος.
Η ΔΗΜΑΡ… εκτοξεύτηκε και προσγειώνεται, η «Ελιά» πηγαίνει για λάδι και ο ΣΥΡΙΖΑ αγωνίζεται να ανεβάσει την επιρροή του στην κοινωνία μπας και γίνει κυβέρνηση, προς το παρόν ανεπιτυχώς. Η Χρυσή Αυγή (επίσης από τα φαινόμενα της εποχής) δημοσκοπικά διατηρεί υψηλά για το μπόι της ποσοστά, για πόσο ακόμη όμως; Και «Το Ποτάμι» έρχεται με φόρα και την ελπίδα (των δικών του ανθρώπων) να είναι αυτό που θα δρομολογήσει (ή θα αναγκάσει) τις αλλαγές. Το ΠΑΣΟΚ είναι ίσως η μόνη περίπτωση αλλαγής, αλλά εδώ δε μιλάμε για δημιουργία, αλλά για καταστροφή.
Το ερώτημά μου είναι αν θέλουμε πραγματικά να αλλάξουμε κάτι σε αυτήν την κοινωνία. Και δεν το απευθύνω στους πολιτικούς. Το απευθύνω στους πολίτες, οι οποίοι θα κληθούν σε λιγότερους από δυο μήνες να αποφασίσουν τόσο για την εκπροσώπησή μας στην Ευρωβουλή, όσο και για τους τοπικούς άρχοντες. Αν θέλουν να αλλάξουν το «παρωχημένο» (όπως ακούω πολλούς να το χαρακτηρίζουν) πολιτικό σύστημα ή αν θέλουν να στηθούν από την αρχή οι γνωστοί μηχανισμοί στην αυτοδιοίκηση και ακολούθως στην κεντρική πολιτική σκηνή, με στόχο να τους δώσουν ανταλλάγματα.
Δικαιολογίες του τύπου «και τι επιλογές έχω» δε στέκουν. Πολλές. Στο κάτω κάτω της γραφής αν είμαστε ώριμοι για να επιλέγουμε κυβερνήσεις, δημάρχους, περιφερειάρχες και εκπροσώπους μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, θα είμαστε σίγουρα συνειδητοποιημένοι και για τις επιλογές που υπάρχουν. Αρκεί να μη βαριόμαστε να ασχοληθούμε και πάμε για να ψηφίσουμε σαν να πηγαίνουμε να παίξουμε Τζόκερ.
Οι πολίτες οφείλουν να κατανοήσουν ότι σε κάθε εκλογική αναμέτρηση στέλνουν μαζί με την ψήφο τους και ένα μήνυμα, το οποίο δεν έχει πάψει να είναι ισχυρό. Ερμηνείες θα ακούσετε πολλές και ετερόκλητες. Μόνο που και εκείνοι που δημοσίως διαφωνούν, πίσω από τις… κάμερες δηλώνουν ότι και διάβασαν και κατάλαβαν το μήνυμά μας. Για χαζούς μην τους έχετε.
Προς το παρόν πάντως πολιτική συζήτηση δύσκολα ακούς γύρω σου κι αυτό εγώ τουλάχιστον δεν το βρίσκω καλό. Προτιμώ τις διαφωνίες, τις κόντρες, τις αποδοκιμασίες ή τους χειροκροτητές από εκείνους που αποστασιοποιούνται και δεν έχουν τελικά να σου προτείνουν ή να σου πουν το παραμικρό.
Γι’ αυτό κι από τότε που άρχισα να ψηφίζω έχω συμμετάσχει σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις. Για να αναλάβω τις ευθύνες μου απέναντι στο κοινωνικό σύνολο και στον εαυτό μου. Δε θέλω να μπω στη συζήτηση για την αποχή και το νόημα ή το μήνυμά της. Άλλωστε, τη θεωρώ συζήτηση – παγίδα και αποπροσανατολιστική. Ο Μάιος είναι πλέον κοντά, οι διεκδικητές της ψήφου μας γνωστοί και οι επιλογές μας πολλές. Ο καθένας ας κρίνει ελεύθερα και με όποια ελατήρια θέλει. Στην ουσία τα όποια νέα δεδομένα θα είναι αξιομνημόνευτα μόνο για τα ΜΜΕ. Εκτός κι αν αποφασίσουμε ως κοινωνία πως ήρθε η ώρα της αλλαγής…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου