Από τη Ρωσία, με αγάπη

Προειδοποίηση περιεχομένου

Το κείμενο απευθύνεται αποκλειστικά 

σε πολύ ψαγμένους αναγνώστες/τριες 

1. Μια σειρά «ευ-τυχών» συμπτώσεων

Ε, λοιπόν εγώ [όπως κι' ο Άρθουρ Καίσλερ] δεν πιστεύω ότι οι ρίζες της σύμπτωσης πατάνε στην τυχαιότητα.
Εξόν κι αν ονομάσουμε «τυχαίο» αυτό ακριβώς που δεν κατανοούμε…

Μια σειρά ευ-τυχών συμπτώσεων, που συμβαίνουν στην... Ελληνική παραπολιτική σκηνή τον τελευταίο καιρό, με βασικούς πρωταγωνιστές τους Ρώσους και τη Χρυσή Αυγή, δεν μπορεί παρά να βάνει τους πολύτιμους εγκεφάλους μας [εφόσον λειτουργούν] σε υποψία.
Μήπως εν τέλει εξελίσσεται, κάτω από τις μύτες μας, μια από τις μεγαλύτερες πλάκες της Ιστορίας?
Διότι αν αποδειχτεί τελικά πως η Ρωσία επιστρέφει στο γεωπολιτικό παιχνίδι της ανατολικής Μεσογείου αλλά αυτή τη φορά, όχι δια μέσου του πατροπαράδοτου συμμάχου της, του ΚΚΕ αλλά διαμέσου [και παραμέσου] της Χρυσής Αυγής – ε, τότε ναι…
Θα μπορούμε να μιλάμε για την πιο καυτή ειρωνεία της διεθνούς γεωπολιτικής, από τον καιρό της συμμαχίας Χίτλερ-Στάλιν, με το περίφημο «σύμφωνο μη επιθέσεως!»
Άλλωστε, δεν είναι ούτε η πρώτη φορά, ούτε και η τελευταία, που η μαμή της Ιστορίας, θα ξεγενήσει τα γεγονότα, σκασμένη στα γέλια…

2. Σύμπτωσις πρώτη – Γιάλτα γιοκ[?]

Τον Νοέμβριο του 2013 ο κ. Νίκος Μιχαλολιάκος έλαβε μιαν απρόσμενη επιστολή στο κελί του, στις φυλακές Κορυδαλλού, όπου κρατείται ίσαμε σήμερα, χάρη στις κουκουλοφόρες κατηγορίες της κ. Κλάπα και των άλλων παιδιών της δημοκρατικής διαφθοράς…
Συντάκτης αυτής της επιστολής ήταν ο κ. Αλεκζάντερ Ντούγκιν, κολλητός σαν να λέμε του Ρώσου ηγέτη Βλαντιμίρ Πούτιν.
Ξεπατικώνω εδώ απόσπασμα από το [τότε] ρεπορτάζ της καλής ιστοσελίδας DefenceNet και σας δίδω και συνδεσμούλι για να το διαβάσετε ολόκληρο, άμα κάμετε κέφι…

«…Είναι η δεύτερη φορά, μετά το κρατικό ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων που είχε μεταδώσει τα περί συλλήψεων "ριζοσπαστών πολιτικών", που η ρωσική πλευρα εμφανίζεται να συμπαραστέκεται στο κόμμα του Λαϊκού Συνδέσμου και προσωπικά στον Ν.Μιχαλολιάκο.Ο καθηγητής Ντούγκιν, γεννημένος το 1962 είναι ένας από τους πλέον γνωστούς πολιτικούς σχολιαστές και θεωρητικούς της ιστορίας των ιδεών της Ρωσίας.Διδάσκει στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας ενώ είναι ο σύγχρονος εμπνευστής και ηγέτης του κινήματος του «Ευρασιατισμού», δηλαδή της άποψης ότι η Ρωσία δεν ανήκει ούτε στην Δύση ούτε στην Ανατολή αλλά είναι μία καθαρά Ευρασιατική χώρα, η οποία θα πρέπει μέσω της «Χερσαίας Ισχύος» (Land Power) να αντιταχθεί στις «Ναυτικές Δυνάμεις» (Naval Powers), τις «Ατλαντικές» όπως τις αποκαλεί και να ελέγξει τον τεράστιο χώρο της Ευρασίας μέσω της «εκπαραθύρωσης» των Αγγλοσαξονικών δυνάμεων από την περιοχή.
Αυτό θα επιτευχθεί μέσω της ένωσης των λαών της Ευρασίας, υπό τη σκέπη της Μόσχας. Πάνω στην θεωρία αυτή στηρίχθηκε η δημιουργία της Ευρασιατικής Ένωσης από τον Β.Πούτιν…»[Βλ και DefenceNet: ΕπιστολήΑ.Ντούγκιν - γεωπολιτικού μέντορα του Β.Πούτιν - στο Ν.Μιχαλολιάκο]

Προφανώς αν γίνονταν κάτι τέτοιο, πριν από λίγα μόλις χρόνια, θα άφηνε άναυδους τους πάντες – όπως ακριβώς και στο ανέκδοτο με την ξανθιά.
Διότι το πόπολο είχε πλέον μάθει καλά το μάθημα του, πως όταν κρυολογούσε το Κρεμλίνο, φταρνίζονταν ο Περισσός. Για να μην πούμε για τα τρενάκια με τα ρούβλια, που φτάνανε τακτικότατα στους μυστικούς λογαριασμούς του κόμματος [ένα είναι το κόμμα]
Τι συμβαίνει λοιπόν?

Άλλαξε ο κόσμος?
Αλλάξαμε εμείς?
Ή άλλαξε η περίφημη συμφωνία της Γιάλτας, βάσει της οποίας ο κόσμος μοιράστηκε σε σφαίρες επιρροής?
Για να δούμε λοιπόν, τα πράγματα με τη σειρά…

Γιάλτα γιόκ[?]

Τον Φεβρουάριο του 1945, οι τρεις νικητές του Β΄ παγκοσμίου πολέμου, ήγουν ο Τσώρτσιλ, ο Ρούσβελτ και οΣτάλιν, συναντήθηκαν στο ειδυλλιακό θέρετρο της Γιάλτας στην Κριμαία, για να συζητήσουν το μέλλον των ευρωπαϊκών λαών, μετά την ολοκληρωτική ήττα του φασισμού.
Τον καιρό εκείνο ο Ρούσβελτ ήταν βαριά άρρωστος [θα πέθαινε λίγον καιρό μετά] και συνεπώς, το μεγαλύτερο βάρος της σκληρής διαπραγμάτευσης έπεφτε στον πολύπειρο, πολυμήχανο και αδίστακτο Ουϊνστον Τσώρτσιλ.

Η μοιρασιά του κόσμου έγινε με βάση τη «συμφωνία των ποσοστών», η οποία αποκαλείται αλλιώς και «η χαρτοπετσέτα»
Ο Τσώρτσιλ έγραψε σε μια χαρτοπετσέτα τα ποσοστά επιρροής σε κάθε μια ευρωπαϊκή χώρα και την έδωσε στον Στάλιν, να την μελετήσει.
Η τελική συμφωνία κλείστηκε με βάση αυτά ακριβώς τα ποσοστά, που γράφτηκαν από το ίδιο το χέρι του Τσώρτσιλ, με ανεξίτηλο μελανί μολύβι.
Αμέσως μετά την επικύρωση της μοιρασιάς του κόσμου, ο Βρετανός πρωθυπουργός πρότεινε στον Στάλιν να καταστρέψουνε τη χαρτοπετσέτα, γιατί δεν θα ήταν κομψό να μείνει στην ιστορία ο κυνισμός με τον οποίο οι τότε ηγέτες διαμοίρασαν τους λαούς αλλά ο Στάλιν του είπε να την κρατήσει.
Ίσως επειδή πίστευε ότι οι μάζες θα έπρεπε να γνωρίζουν ποιος θα είχε από κει και ύστερα, το πάνω χέρι, χωρίς περιστροφές και τζιριτζάτζουλες…

Το εκπληκτικό στην όλη υπόθεση δεν είναι ο κυνισμός των αφεντικών της ανθρωπότητας [αυτός υπήρχε πάντα] αλλά το ότι η συμφωνία των ποσοστών, είναι ίσως η μοναδική συμφωνία κορυφής στην ιστορία, που τηρήθηκε κατά γράμμα! Τουλάχιστον μέχρι την πτώση του τείχους, ουδείς – ούτε εξ’ ανατολών, ούτε εκ δυσμών – διανοήθηκε να καταπατήσει τη συμφωνία και να ανατρέψει το status quo που είχε συμφωνηθεί το 1945, στο αγαπημένο θέρετρο της σοβιετικής νομενγκλατούρας.

Ειδικά για την Ελλάδα, η συμφωνία της χαρτοπετσέτας προέβλεπε 90% επιρροή της Δύσης [λέγε με μπάρμπα Σαμ] και 10% επιρροή της αρκούδας.

Ως γνωστόν, η εκλογική δύναμη του ΚΚΕ, που ήταν άλλοτε ο αντιπρόσωπος της μαμάς Ρωσίας στην πατρίδα μας, κυμάνθηκε εκεί γύρω, είτε το Κόμμα [ένα είναι το κόμμα] βρίσκονταν στην παρανομία, είτε όχι.
Τα όσα φαιδρά διαλαλούσαν οι εκάστοτε γενικοί γραμματείς [και φαρισαίοι] του ΚΚΕ, για το «βάθεμα και το πλάτεμα» του κομμουνισμού στην ψωροκώσταινα, δεν ήσαν παρά μια άσκηση φαντασιωτικής έλευσης του επίγειου παραδείσου, κατάλληλη μόνο για κνίτες. Το όριο του 10%, που τους είχε χαραχτεί, ήξεραν πολύ καλά πως ήταν απροσπέλαστο.
Τόσο αναλογούσε στη σοβιετία, τόσο θα έφταναν κι αυτοί [τελεία και παύλα]

Τα πράγματα άλλαξαν δραματικά μετά την πτώση του λεγόμενου υπαρκτού σοσιαλισμού [ο οποίος βεβαίως δεν υπήρξε ποτέ, τουλάχιστον ως σοσιαλισμός]
Τα πρώτα χρόνια μετά την κατάρρευση της πρώην σοβιετικής ένωσης, προέκυψε το δυστύχημα για τον κόσμο, να υφίσταται πρακτικά μόνον μία υπερδύναμη, δηλαδή οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, ο ηγέτης της οποίας έλαβε το πολύ επικίνδυνο προσωνύμιο: «Πλανητάρχης»
Οι ισορροπίες γκρεμίστηκαν και η αλαζονεία της υπερδύναμης έφτασε στο σημείο να κηρύσσει ανοιχτά την πρόθεση της για να επιβάλλει ένα παγκόσμιο καθεστώς, ένα είδος «παγκόσμιας διακυβέρνησης» σαν αυτή που είχε στο θολωμένο μυαλό του ο κ. ΓΑΠ [ένας είναι ο ΓΑΠ], γνωστός εκλεκτός και εγκάθετος των υπογείων του λευκού οίκου.
Κι ακόμα χειρότερα, που αυτή η αλαζονεία του Number One, ενισχύθηκε από σιωνιστικές και ευρωπαϊκές συμμορίες, οι οποίες βρήκαν πλέον την κατάλληλη ευκαιρία να υλοποιήσουν τα παλιά σχέδια τους για υπέρμετρα κέρδη και παγκόσμια κυριαρχία.

Όλη αυτή η ευρωαμερικανοσιωνιστική σαβούρα, επέπεσε σαν λιμασμένη ύαινα στο ημιθανές σώμα της ανθρωπότητας, που δεν είχε πια να της αντιτάξει κανένα αποτελεσματικό αντίβαρο, έστω και υπό τη μορφή του αντίπαλου φόβητρου. Κι έτσι οδηγηθήκαμε σε Λιβύες, σε Συρίες, σε Κόσσοβα και σε τζαμιά, μέσα στις καρδιές των άλλοτε ισχυρών ευρωπαϊκών πόλεων.
Το σχέδιο της παγκόσμιας Νέας Τάξης Πραγμάτων, δρομολογήθηκε απάνω στο κρεσέντο της μέθης και της αλαζονείας για τον απόλυτο έλεγχο της ανθρωπότητας, που ίσαμε τότε μετρίαζε το αντίπαλο δέος της αρκούδας.
Πλανητάρχες, αρχιμασώνοι, αρχιάρπαγες και αρχιεγκληματίες πάσης φύσεως, συνυπέγραψαν τη θανατική καταδίκη των εθνών και τη μετατροπή ολόκληρης της υφηλίου σε ένα πολυπολιτισμικό στρατόπεδο συγκεντρώσεως, όπου ανάκατοι σκλάβοι κάθε εθνικότητας, κάθε θρησκείας και κάθε γλώσσας, θα αποτελούν φτηνό εργατικό δυναμικό για τα εργοστάσια τους και φτηνή φρέσκια σάρκα για τα μπουρδέλα τους. 

Μέσα σ’ αυτόν τον ορυμαγδό του Δόγματος του Σοκ, τα παραδοσιακά αριστερά κόμματα, συμμάχησαν ανοιχτά με τους γραβατοπειρατές της παγκοσμιοποίησης, αφενός μεν διότι η εξαφάνισις της μαμάς σοβιετίας τους στέρησε την οικονομική και πολιτική τους στήριξη και αφετέρου, επειδή μέσα από το τυράκι της πολυπολιτισμικότητας, θα μπορούσαν να δελεάσουν τους πιστούς του, ότι τάχα μου εργάζονται για το καλό της ανθρωπότητας.Και στο μεταξύ τα στελέχη τους ανέβηκαν σε όλων των λογιών τα πολυεθνικά διευθυντήρια, εξασφαλίζοντας παχυλότατους μισθούς, εις βάρος του πόπολου, που βλέπει να μειώνονται ολοένα οι ελπίδες του για μια καλύτερη ζωή, κάτω από την πίεση του αλλοδαπού εργάτη, που συμμαχεί με το αφεντικό για να καταεξευτελίσει την αξία της εργασίας.Κόμματα σαν το ΚΚΕ, ουσιαστικά έχασαν κάθε λόγο ύπαρξης, από τη στιγμή που φάνηκε η γύμνια του «υπαρκτού σοσιαλισμού» αλλά και προπαντός διότι στέρεψε η πηγή με τα ρούβλια, που τα κρατούσε άλλοτε στον αφρό της πολιτικοοικονομικής ελιτ. Η κάθε λογής νομενγκλαντούρα, έπρεπε πλέον ή να απαρνηθεί τα οφίτσια της και να ξαναγυρίσει στα εργοστάσια, για να βγάνει μεροκάματο ή να συμφωνήσει με τον διάβολο.Φυσικά προτίμησαν το δεύτερο.ΚΙ έτσι η μαμά Ρωσία, έχασε πλέον κάθε δυνατότητα να διατηρήσει τον συμφωνημένο έλεγχο της στις ευρωπαϊκές χώρες, με κίνδυνο να ξωπεταχτεί οριστικά από περιοχές, οι οποίες αποτελούσαν αναπόσπαστο τμήμα της γεωπολιτικής της επιρροής, όπως για παράδειγμα η ανατολική Μεσόγειος.

Η ιστορία όμως δεν εξελίσσεται πάντα όπως την προσχεδιάζουν οι ισχυροί του κόσμου.
Η οικονομική κρίση του 2009, φανέρωσε τα πήλινα πόδια του αμερικανικού γίγαντα, ενώ η διαρκώς αυξανόμενη επιρροή των ευρωσκεπτικιστικών/εθνικιστικών κομμάτων, αρχίζει κάπως να κλονίζει τις βεβαιότητες των αφεντικών της οικουμένης.
Παράλληλα, η Ρωσία εξελίχθηκε σε ένα πανίσχυρο καπιταλιστικό κράτος αφήνοντας οριστικά πίσω της τις αγκυλώσεις του υπαρκτού σοσιαλισμού, που όμως διατηρεί αμείωτη και όλην εκείνη τη στρατιωτική ισχύ, την οποίαν δημιούργησε ο κομμουνιστικός ολοκληρωτισμός.
Είκοσι χρόνια μετά την πτώση του τείχους, το τοπίο φαίνεται να αλλάζει.

Η παντοκρατορία των ευρωαμερικανοσιωνιστικών συμμοριών, αμφισβητείται ανοιχτά πλέον από μια ανατέλλουσα οικονομική και στρατιωτική δύναμη, που αν χειριστεί σωστά τις έστω ευκαιριακές δυνατότητες συμμαχίας με την Κίνα, θα αποτελέσει πολύ σύντομα το αντίπαλο δέος της Νέας Τάξης Πραγμάτων.
Η Ρωσία ξαναμπαίνει στο παιχνίδι, όχι πλέον ως το αντίπαλο οικονομικό μοντέλο του καπιταλισμού αλλά ως η αντίπαλος της παγκοσμιοποίησης και η προστάτιδα δύναμη του νέου Εθνικισμού και φαίνεται αποφασισμένη να διεκδικήσει αυτό τουλάχιστον το ποσοστό επιρροής που θεωρεί ότι δικαιούται.

Η Γιάλτα δεν τελείωσε. Απλώς φαίνεται ότι αλλάζει πρόσωπο, σαν εκείνες τις παλιές μάγισσες, που από σκύλες, γινόντουσαν πεντάμορφες.
Εξόν φυσικά και αν θεωρήσουμε την επιστολή του κ. Ντούγκιν στον κ. Μιχαλολιάκο ως μία απλή σύμπτωση, χωρίς άλλη ιδιαίτερη σημασία.
Μια σειρά όμως άλλων ευ-τυχών συμπτώσεων, μπερδεύει ακόμα περισσότερο τα πράγματα.
Κι όπως λένε και οι Κογκολέζοι, που είναι σοφοί άνθρωποι: μια της τύχης, δυο της τύχης, τρεις και ψάξε τις αιτίες…

3. Σύμπτωσις δεύτερη – Η περίπτωσις Ζβόμποντα

Ζβόμποντα ως γνωστόν αποκαλείται το ακροδεξιό κόμμα της Ουκρανίας, που ξωπέταξε τον ρωσόφιλοΓιαννουκόβιτς αλλά ταυτόχρονα επιτάχυνε και τη διαδικασία διαμελισμού της χώρας.
Ο Δεξιός Τομέας είναι οι πιο σκληρός πυρήνας της ουκρανικής ακροδεξιάς, που ουσιαστικά ταυτίζεται με τον ναζισμό.
Όταν συνέβη η δολοφονία των δύο νεαρών χρυσαυγιτών, από τους εντεταλμένους του καθεστώτος, μέλη του δεξιού τομέα οργάνωσαν διαδηλώσεις συμπαράστασης προς τη Χρυσή Αυγή.
Θα έλεγε λοιπόν κανείς, ότι μάλλον υφίστανται σχέσεις συμπάθειας των Ουκρανών νεοναζί με τους δικούς μας χρυσαυγίτες, όπως πολύ εύκολα συμπέραναν και όλα τα παπαγαλάκια του ελληνόφωνου καθεστώτος.
Αμ’ δε…

Δεν πρόλαβε να σκάσει η είδηση ότι ένοπλα τμήματα του δεξιού τομέα πρωτοστάτησαν στην ανατροπή του Γιαννουκόβιτς και η Χρυσή Αυγή έσπευσε πρώτη να καταδικάσει το υποτιθέμενο «αδελφό της κόμμα», ξεκαθαρίζοντας ορθά-κοφτά, ότι: «εμείς είμαστε με τους Ρώσους!»Ακόμα και στο Έθνος του κ. Μπόμπολα, αναγκάστηκαν να παραδεχτούν ότι οι χρυσαυγίτες «αρνούνται» τον ναζισμό και τάσσονται υπέρ των ελληνικών συμφερόντων στην Ουκρανία.Ξεσηκώνω εδώ το απόσπασμα από το αντίστοιχο άρθρο του μπομπολιστάν…

«…Η πλήρης συμπόρευση της ΧΑ με το «Σβομπόντα» έφερε σε δύσκολη θέση τους χρυσαυγίτες, οι οποίοι άργησαν, αλλά αναγκάστηκαν να στραφούν κατά των ιδεολογικών «αδελφών» τους. Η αμηχανία τους προκύπτει και από την καθυστερημένη ανακοίνωσή τους για τον «θανάσιμο κίνδυνο που διατρέχει ο Ελληνισμός και η Ορθοδοξία στην Ουκρανία και εκδηλώνεται ήδη με βίαια επεισόδια εις βάρος συμπατριωτών μας», η οποία μόνο ως... ανέκδοτο θα μπορούσε να εκληφθεί.
Όπως προσπαθούν να πείσουν ότι η σβάστικα παραπέμπει στο αρχαιοελληνικό σύμβολο και όχι στον ναζισμό και πως ο χαιρετισμός του «Χάιλ Χίτλερ» είναι η... ανάταση του χεριού προς το θείο, για μια ακόμη φορά οι χρυσαυγίτες απαρνούνται το ναζιστικό προφίλ τους και «ξεχνούν» τις ομοιότητές τους με το «Σβομπόντα». Και παρότι τις αποφάσεις κατά των Ελλήνων στην Ουκρανία τις εισηγούνται και τις λαμβάνουν οι ομοϊδεάτες τους, σπεύδουν να υποστηρίξουν τελικά την ελληνική μειονότητα, απαρνούμενοι τους συναγωνιστές τους...»
[Βλ. και ολόκληρο το άρθρο, εδώ…]

Πέραν φυσικά της εγκεφαλικής διάσεισης που χαρακτηρίζει τις αρλουμπολογίες των μπομπολικών γραφιάδων, το συμπέρασμα που βγαίνει αβίαστα είναι ότι η Χρυσή Αυγή, τάσσεται ανοιχτά υπέρ της Ρωσίας, στη γεωπολιτική σκακιέρα.
Γιατί δεν είναι μόνον η άρνηση των χρυσαυγιτών να στηρίξουν το Ζβόμποντα, είναι και η κατοπινή [ιδιαίτερα συνεπής] πολιτική τους, να αναγνωρίσουν πρώτοι απ’ όλους το δίκαιο της προσάρτησης της Κριμαίας αλλά και να χειροκροτήσουν τις ενέργειες του κ. Πούτιν, στην ανατολική Ουκρανία…
Ποιος μιλάει λοιπόν για συμπτώσεις?
Κι υπάρχουν και άλλες.
Πολλές άλλες…

4. Και τρίτη και τέταρτη και πολλές συμπτώσεις…

Το περίφημο βίντεο «μπαλτάκου» με το οποίο ουσιαστικά ξεβρακώθηκε ολόκληρο το καθεστώς [από Κουτσούμπα, ίσαμε Σαμαρά] δεν πρωτοανέβηκε σε κάποιον ελληνικό ιστότοπο, ούτε καν στην ιστοσελίδα της Χρυσής Αυγής!
Πρωτοανέβηκε στο Ru-TuBe, δηλαδή στο Ρώσικο u-tube!

Λίγες ώρες μετά την προβολή του απίστευτου βίντεο στην Ελλάδα, ο κ. Κασιδιάρης «πέταξε» στον αέρα μια περίεργη φράση, που έβανε σε πολλές σκέψεις τους ελάχιστους εναπομείναντες σκεπτόμενους Έλληνες.
Συγκεκριμένα, άφησε να εννοηθεί [σε μεταμεσονύχτια εκπομπή του κ. Τράγκα] ότι ναι μεν θα ήταν πολύ δύσκολο σε ερασιτέχνες να υποκλέψουν συνομιλίες από τα κόκκινα τηλέφωνα των υπουργών, όχι όμως και τόσο δύσκολο αν μιλάμε για επαγγελματίες των μυστικών υπηρεσιών.
Σε επίμονη ερώτηση του δημοσιογράφου, ποια μυστική υπηρεσία μπορεί να βρίσκεται πίσω από τη Χρυσή Αυγή, ο κ. Κασιδιάρης απέφυγε να απαντήσει ξεκάθαρα, χρησιμοποιώντας το γνωστό του αφοπλιστικό χαμόγελο.

Με δεδομένο πως ούτε η αμερικανική, ούτε η ισραηλινή, ούτε η γερμανική μυστική υπηρεσία θα είχαν κάποιους λόγους να συνδράμουν αυτούς ακριβώς που επιχειρούν λυσσαλέα να εξοντώσουν, τι μας απομένει?Α, και να μην ξεχάσω να σας πω, ότι η γνωστή μας KGB, δηλαδή η τρομερή μυστική υπηρεσία της σοβιετίας [της οποίας ο ίδιος ο κ.Πούτιν λέγεται ότι ήταν επίλεκτο στέλεχος] ουσιαστικά δεν διαλύθηκε ποτέ.Απλώς άλλαξε όνομα… 

Και ερωτά τώρα ο κάθε σώφρων άνθρωπος…

Είναι δηλαδή τόσο γάτοι οι χρυσαυγίτες, που διαθέτουν την τεχνική δυνατότητα να υποκλέπτουν μέχρι και τα κόκκινα τηλεφωνήματα των υπουργών?
Και είναι τόσο παρθένες όλες αυτές οι ερυωαμερικανσιωνιστικές συμμορίες, για να μην κλείσουνε ομαδικά συμβόλαια θανάτου, για οποιονδήποτε φοράει τον μαίανδρο στο πέτο?
Στο κάτω-κάτω ο Δένδιας είχε ήδη φροντίσει να τους πάρει ακόμα και τις σφεντόνες.
Άοπλοι και αφύλακτοι κυκλοφορούνε οι άνθρωποι.
Και θα πιστέψουμε τώρα εμείς, οι ψαγμένοι πολίτες, ότι κολώνει η μοσάντ ή η σία, να φάει λάχανο και τον Παναγιώταρο και τον Κασιδιάρη κι όποιον τέλος πάντων της βγάζει γλώσσα?
Για να μην πούμε για τα καλά παιδιά της μαύρης κουκούλας και των αντίφα, που είναι ικανά να σκοτώσουν και τη μάνα τους ακόμα, έτσι και τους τάξουνε διορισμό στο δημόσιο…
Λοιπόν?
Ποιος προστάτεψε [και προστατεύει τους χρυσαυγίτες] από την μήνι του ερυωαμερικανοσιωνιστικού καθεστώτος?
Και ποιος τους έδωκε τη δυνατότητα να πραγματοποιούν υποκλοπές επιπέδου ΚαΓκεΜπε [που λέει ο λόγος, να πούμε…]
Τις απαντήσεις σας τις αφήνω για άσκηση…

Και για να τελειώνουμε με αυτή τη μακρά σειρά ευ-τυχών συμπτώσεων, μέσα στις άγιες ημέρες της Μεγάλης Εβδομάδας, το Russia Today [σαν να λέμε δηλαδή το ρώσικο BBC] μετέδωσε εκτενέστατο ρεπορτάζ αφιερωμένο στις προεκλογικές συγκεντρώσεις της Χρυσής Αυγής και ειδικά στη συγκέντρωση του Αγίου Παντελεήμονα, όπου ως γνωστόν σείστηκε ο τόπος…

Δηλαδή εδώ δεν έχουμε να κάνουμε ούτε με μία, ούτε με δύο, ούτε με τρεις «τυχαίες» καταστάσεις.
Όπως θα το έλεγε και ο Άρθουρ Καίσλερ, οι ρίζες της σύμπτωσης είναι απλώς οι αιτίες που παραμένουν κρυφές…

Κι αν τέλος πάντων δώσουμε βάση στο πολύ πιθανό σενάριο, ότι η Ρωσία επανακάμπτει στο γεωπολιτικό παιχνίδι της ανατολικής μεσογείου, χρησιμοποιώντας ως όχημα [όσον αφορά την Ελλάδα] ένα νεανικό και γεμάτο δυναμική λαϊκό κίνημα, όπως αυτό της Χρυσής Αυγής, τα καίρια ερωτήματα που τίθενται, είναι:
Α] τι σημαίνει αυτό για την ίδια τη Χρυσή Αυγή?
Β] τι σημαίνει αυτό για την Ελλάδα?

5. Από τη Ρωσία με αγάπη

Η χάραξη μιας γεωπολιτικής στρατηγικής προϋποθέτει καλή γνώση της ιστορίας [τρέμω και μόνο στη σκέψη να δω κάποτε την κ. Δούρου στο υπουργείο Εξωτερικών…]
Η Ρωσία, από τον καιρό τουλάχιστον της Μεγάλης Αικατερίνης, ήταν πάντα παρούσα στα δρώμενα της ανατολικής μεσογείου.
Είναι συνεπώς εύλογο να αναμένει κανείς ότι το ίδιο φιλοδοξεί να πράξει και τώρα, μετά το μικρό διάλειμμα της ανασυγκρότησης της, που ακολούθησε την πτώση της πρώην σοβιετικής αυτοκρατορίας.
Η θεαματική επανεμφάνιση της τόσο στα γεγονότα της Συρίας, όσο και στα γεγονότα της Ουκρανίας, δεν αφήνουν καμία αμφιβολία περί τούτου.

Το πρόβλημα για εμάς τους Έλληνες είναι ότι ουδέποτε η Ρωσία επεδίωξε τον ολοκληρωτικό «έλεγχο» της Ελλάδος, ούτε καν την αύξηση της ποσοστιαίας αναλογίας της.Όσοι δεν εννοούν τη μελέτη της ιστορίας, κατά τον τρόπο που την εννοεί η κ. Ρεπούση, γνωρίζουν πολύ καλά ότι οι διακαείς πόθοι των Ελλήνων για την «έλευση του ξανθού γένους» που θα εξασφάλιζε την ελευθερία τους, ξέμειναν στο επίπεδο του ευσεβούς πόθου [άντε και της λαϊκής ποίησης]Παρά τους βαθείς πολιτισμικούς και θρησκευτικούς δεσμούς, που ενώνουν τα δύο έθνη, οι σχέσεις της Ρωσίας και της Ελλάδας ποτέ δεν ξεπέρασαν ένα φράγμα, που άλλοτε το έθεταν ωμά οι δυτικές δυνάμεις και άλλοτε τα πρόσκαιρα συμφέροντα των δύο χωρών.Δυστυχώς, για όσους ακόμα ονειρεύονται τον ερχομό του «μόσκοβου», αυτό ποτέ δεν συνέβη.Κι είναι πολύ αμφίβολο ότι θα συμβεί και τώρα, ακόμα και αν δεχτούμε ως υπαρκτή τη θεωρία της «Ευρασίας» που επεξεργάζεται ο κ. Ντούνκιν.Η Ρωσία επιζητούσε πάντα αυτό το «10%» που της αναλογεί στον «έλεγχο» της Ελλάδας και εκεί σταματούσε.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα, τότε οι άνθρωποι της Χρυσής Αυγής που έχουν την ευθύνη χάραξης μιας γεωστρατηγικής πολιτικής, θα πρέπει να λάβουν πολύ σοβαρά υπ’ όψιν τους τις δυνατότητες μιας τέτοιας προσέγγισης με τη Ρωσία αλλά και τα όρια της.
Δεν χωράει αμφιβολία ότι, σε επίπεδο τακτικών κινήσεων, θα ήταν εξαιρετική επιλογή να αποδεχτεί η Χρυσή Αυγή μια συμμαχία με ρώσικους παράγοντες, ακόμα και αν πρόκειται για μυστικές υπηρεσίες.
Διότι, όταν έχεις να αντιμετωπίσεις τη διεθνή γραβατοπειρατεία, τα ευρωαμερικανοσιωνιστικά κογκλάβια, τις μοσάντ, τις σία και δεν συμμαζεύεται, δεν πας κι εσύ ξεβράκωτος στα αγγούρια.
Κι από πλευράς πολιτικών συμμαχιών επίσης, μια πιθανή συμπόρευση με τα ρώσικα συμφέροντα, αυτή την ιστορική στιγμή, σίγουρα θα αποφέρει πολλά οφέλη στην Ελλάδα.
Για να μην πούμε ότι θα είναι η μόνη γεωπολιτική άμυνα μας, απέναντι στη συμφωνία διαμελισμού της Ελλάδος που φαίνεται να έχουν συνυπογράψει τα λυκόρνια του εδώ καθεστώτος [ΝουΔου, πασόκοι, συριζαίοι, δημαρίτες και πάει λέγοντας…]

Κάμει λοιπόν άγια ο κ.Μιχαλολιάκος και τα παλληκάρια του, που ανοίγουν δίαυλο με το αντίπαλο δέος της παγκοσμιοποίησης, με δεδομένο μάλιστα ότι ο κ.Πούτιν φιλοδοξεί κιόλας να θεωρηθεί ο ιδεολογικός ηγέτης των αναδυόμενων νεοεθνικιστικών κινημάτων στη ρημαγμένη Ευρώπη.
Κι επίσης πράττουν άριστα τα πρωτοκλασάτα πολιτικά μυαλά της Χρυσής Αυγής, που δεν κάθονται με σταυρωμένα χέρια για να τους καταπιούν τα θηρία αλλά παλεύουν όπως μπορούν και όσο μπορούν, ώστε να παραμείνουν ζωντανοί, για να υπάρχει και μια ελπίδα σ’ αυτή την κατακαημένη τη χώρα, που πάνε να την ξεπουλήσουν κομμάτι-κομμάτι.
Σκεφτείτε μονάχα τι θα συνέβαινε στην δόλια την Ελλάδα, αν έλειπε η Χρυσή Αυγή!
Αμ’ δεν θα υπήρχε ούτε ένας [μα ούτε ένας] οργανωμένος λαϊκός φορέας, που να αρθρώνει λόγο για πατρίδα!
Κι οι γκρίζοι λύκοι θα είχανε φτάσει μέχρι τον προθάλαμο του κ. Παπούλια [ο οποίος θα τους υποδέχονταν και με ανοιχτές αγκάλες…] 

Η συμμαχία συνεπώς με τους ρώσους, στα πλαίσια μιας τακτικής κίνησης, στη δεδομένη ιστορική στιγμή, δεν είναι μοναχά η ύστατη λύση για την επιβίωση του μοναδικού πατριωτικού κινήματος, είναι και η πιο έξυπνη τακτική επιλογή, ώστε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε ως έθνος.Το πρόβλημα είναι ότι εξόν από τους τακτικούς ελιγμούς, είναι απαραίτητο να υπάρχει και ένα στρατηγικό σχέδιο, που θα προσδώσει ακριβώς σ’ αυτούς τους ελιγμούς τη δικαίωση τους ή τη ματαίωση τους…

Σε βάθος χρόνου και στα πλαίσια μιας ξεκάθαρης στρατηγικής [κι όχι ν’ αρμενίζουμε στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα] μια συμμαχία με ρώσικους παράγοντες, πρέπει να είναι πολύ προσεκτική στο τι τάζει και στο τι παραχωρεί.
Το παράδειγμα του ΚΚΕ, που ήταν ως την αυγή του 21ου αιώνα, ο προνομιακός χώρος άσκησης της ρώσικης επιρροής στην Ελλάδα, είναι αρκούντως διδακτικό.
Διότι μπορεί μεν να ερχόντουσαν τα ρούβλια με τα βαγόνια [τουλάχιστον στις καλές εποχές] αλλά το ίδιο το κόμμα [ένα είναι το κόμμα] δεν ξεπέρασε ποτέ το όριο του 10%, που αναλογούσε στη ρώσικη επιρροή, βάσει της χαρτοπετσέτας της Γιάλτας!
Εκεί προορίζονταν να μείνει και εκεί έμεινε…

Η Χρυσή Αυγή όμως δεν πρέπει να καταντήσει σαν το ΚΚΕ.
Και μιλάω απλά, ντόμπρα και σταράτα, χωρίς να γνοιάζομαι να γίνω αρεστός σε κανέναν.
Η Χρυσή Αυγή, εφόσον ενηλικιωθεί πολιτικά κι αφήσει πίσω της τις βρεφικές της παθογένειες του ναζισμού και του μεγαλοϊδεατισμού, θα εξελιχθεί σε ένα σύγχρονο νεοεθνικιστικό λαϊκό κίνημα, που θα συγκεντρώνει την ελπίδα του Ελληνικού λαού για έναν καλύτερο κόσμο.
Έτσι κι αλλιώς και μόνον η διαφαινόμενη προσέγγιση με τη Ρωσία, έκαμε ήδη επιτακτική την ανάγκη να εγκαταλειφθούν οι παλιές ναζιστικές αγκυλώσεις [γιατί αλλιώς δεν θα υπήρχε καμία αποδοχή από τους Ρώσους] πράγμα που είναι πια φανερό στον πολιτικό λόγο του λαϊκού συνδέσμου.

Το πεπρωμένο λοιπόν της Χρυσής Αυγής, δεν είναι το 10% της Γιάλτας, που συντηρούσε στην πολιτική σκηνή το ΚΚΕ.

Η ιστορική αποστολή της Χρυσής Αυγής είναι να γυρίσει τη σελίδα της Ελληνικής ιστορίας, κι από ζήτουλες των εθνών, να ξαναγίνουμε ένα από τα υπερήφανα και ανεξάρτητα έθνη, που ενδεχομένως να οδηγήσουν [στο μέλλον] πολιτισμικά την Ευρώπη.Κι αυτή η αποστολή είναι εφικτή…

Α, και κάτι ακόμα…
Θα ‘ρθει ο καιρός [και φοβάμαι λίαν συντόμως] που θα αποκαλυφθεί το μέγεθος της προδοσίας του σημερινού καθεστώτος, που χει αναλάβει εργολαβικά το ξεπούλημα της Ελλάδος [και δεν θα είναι μοναχά ο διαμελισμός της Θράκης]
Τότε μόνον θα κατανοήσει μια μερίδα των Ελλήνων [όσοι θα υπάρχουν ακόμα] τον ιστορικό ρόλο της Χρυσής Αυγής και το ποια ήταν πραγματικά η εγκληματική οργάνωση, που σχεδίασε τον διαμελισμό της Ελλάδος και τον εκτέλεσε με την επαγγελματική ψυχρότητα ενός χειρούργου.
Τότε όμως θα είναι πολύ αργά.
Και τότε δεν θα μιλάμε απλώς για μια κωμωδία, επιπέδου «ποταμιού» ή «σύριζα», αλλά για τη μεγαλύτερη εθνική τραγωδία, μετά τη μικρασιατική καταστροφή.
Γι αυτό και είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου για το έθνος μας, να σώσουμε τώρα, οτιδήποτε μπορεί ακόμα να σωθεί. Έστω και με πρόσκαιρους συμβιβασμούς, έστω και με τακτικούς ελιγμούς, έστω και με πονηριές, έστω και με παγαποντιές, έστω κι αν είναι να βάνουμε μπροστά να παίξωμε μία παρτίδα ρώσικη ρουλέτα.
Και ο νοών, νοείτω…

Λευτέρης Πανούσης