Όχι, δεν θα συνθηκολογήσω!… Δεν πρόκειται να γίνω σαν και σας!

Κάθε τόσο ακούμε τους διάφορους δήθεν να παρομοιάζουν την κατάσταση στην Ελλάδα σαν “θέατρο του παραλόγου” είναι και το αγαπημένο κλισέ του αυτάρεσκου mr Alexis που απολαμβάνει να το ακούει. 

Ο Ευγένιος Ιονέσκο τους πρόλαβε. Σε μια μάλλον αλλόκοτη και παράλογη ιστορία του θεατρικού του έργου με τίτλο: “Ο ρινόκερος” (Ευγένιος Ιονέσκο “Ο Ρινόκερος” Δωδώνη 1992) μάς περιγράφει μια μικρή... επαρχιακή πόλη στην οποία όλοι οι άνθρωποι μετατρέπονται αργά αλλά σταθερά σε ρινόκερους, δηλαδή χάνουν την ανθρωπιά τους, την αίσθηση του ανοίκειν, αποκτηνώνονται και προσαρμόζονται στο πολυπολιτισμικό ρεύμα της εποχής τους με την ενσωμάτωσή τους στη νέα ζωώδη κυρίαρχη νέα τάξη πραγμάτων. Έργο διαχρονικό και ιδιαίτερα επίκαιρο για την Ελλάδα του σήμερα, όπου οι σύγχρονοι ρινόκεροι έχουν γίνει ένα από τα θεμελιακά στηρίγματα του κρατούντος παραλογισμού, που θέλει τους Έλληνες να οδηγούνται προς τα κάτω αντί προς τα μπρος, να γίνουν αντικείμενα της ιστορία. Και όταν γίνεται λόγος για σύγχρονους ρινόκερους, κυριολεκτούμε, υπό την έννοια της παραίτησης των ανθρώπων από την ουσία του ανθρώπου, και πιο ειδικά από τις έννοιες πατρίδα, θρησκεία οικογένεια, που αποτελούν οντολογικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου, που τον κάνει να διαφέρει από τα ζώα.

Στον άγιο αυτό τόπο, την Ελλάδα μας, καθημερινά ακούμε σαν κύμα από μακριά το βροντερό ποδοβολητό από το πλήθος τις οπλές των ρινόκερων. Το ποδοβολητό δυναμώνει ώσπου τέλος μας γεμίζει ολόκληρους. Το αρπαχτικό, το σκληρό, το πολεμικό κοπάδι με μάτια θαμπωμένα ελαφρά από αιματηρή ομίχλη και με τα ροζιασμένα κέρατα έτοιμα για μάχη τρέχει διαπερνώντας την ανίσχυρη ψυχή μας, ορμά, ρίχνει όλα τα εμπόδια με λυσσαλέο ξεφύσημα και ρόγχο, αναδίνοντας γύρω του στυφή οσμή μανιασμένου ιδρώτα. Σκορπίζει μπρός του τούφες από σάλιο και αφρό. Στην αρχή, σ΄αυτό τον συνεχή ρόγχο και το ποδοβολητό δεν ξεχωρίζεις τίποτα το έναρθρο, σιγά, σιγά όμως από το ανακάτωμα των χαοτικών ήχων αρχίζει να σχηματίζεται μία κάποια ομιλία που μοιάζει με ανθρώπινη....

Οι ρινόκεροι της αριστερόστροφης προοδευτικάντζας με το κολλητήρι της την χαζοχαρούμενη ΝΔ (Νυχτωμένη Διαχρονικά) βγάζουν τα λυσσακά της. Τα αποπλύματα του προοδευτικού χώρου, γνωστά στο ευρύ κοινό για την εκλεκτική συμπάθεια στην αριστερή τρομοκρατία, με αναποδογυρισμένα τα ρουθούνια τους να φουσκώνουν από σαρκοβόρα βουλιμία ορμούν σαν αγέλη ρονοκέρων κατά των ελληνόψυχων της Χρυσής Αυγής.

Προοδευτικοί ως τις άκρες των φαγωμένων τους νυχιών μιλώντας με υπεροπτική αδιαφορία για το δράμα των Ελλήνων συναγωνίζονταν να μας δείξουν τα δημοκρατικά τους ένστικτα. Αφού έχουν βρέξει με τα δάκρυα τους τα πέτα των σακκακιών σχεδόν όλων των τωρινών δημίων κλαίνε και χτυπιώντουσαν από τα ΜΜΕ(ξάπατησης) για το πόσο κινδυνεύει η “δημοκρατία” τους από την παρουσία της Χρυσής Αυγής.

Από τα ΜΜΕ(ξαπάτησης) τα κοπάδια των ρινοκέρων της "μεγάλης δημοκρατικής παράταξης" και περισσοδάκτυλοι που ονειρεύονται την Αγία Πετρούπολη και τα Χειμερινά Ανάκτορα, σε κατάσταση πολιτικού αμόκ προσπαθούν να επιβάλουν την τριτοκοσμική τους άποψη. Για δαύτους η δημοκρατία είναι ένα παραμάγαζο. Χρησιμοποιούν την "δημοκρατία" σαν εμπορικοί πράκτορες και κατακτητές για να εξυπηρετήσουν το εμπόριο των ιδεών τους ή την στρατηγική τους. Βλέπουν την Ελλάδα σαν ένα κράτος του παρελθόντος που δεν του μέλλει να αναγεννηθεί ποτέ κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες και ψάχνουν ευκαιρίες να κεφαλαιοποιήσουν την κρίση μήπως και κάνουν πραγματικότητα τους εφιάλτες τους. 

• Είναι ένας διανοούμενος, ένα διάστημα μάλιστα διετέλεσε πρόεδρος μίας καλοπληρωμένης ΜΚΟ. Προοδευτικός, νεοφιλελεύθερος ως τις άκρες των φαγωμένων του νυχιών. Μιλά από την τηλεόραση, γεμάτος ηχηρό πάθος, προφέροντας σιγά, σιγά τις λέξεις και με τέτοια υπεροπτική αδιαφορία σαν να ξέρει την απόλυτη αλήθεια. Τα αναποδογυρισμένα ρουθούνια του τού δημόσιου διανοούμενου φουσκώνουν με σαρκοβόρα βουλιμία καθώς προαισθάνεται την λεία του, την Ελλάδα, και εμείς ακούμε καθαρά το τομάρι του τού ρινόκερου να τρίζει με αυτοπεποίθηση κάτω από το καλοραμμένο κουστούμι του... 

• Αυτός είναι άλλος τύπος. Είναι σκεπασμένος ολόκληρος με ξεφτισμένα τζίν παντελόνια είναι επιμελημένα αχτένιστος και στο ίδιο πάντα στάδιο αξυρισιάς, σαν να σταμάτησαν για την ώρα να μεγαλώνουν τα γένια του, είναι το απαλό πέπλο της ψυχικής ανωτερότητας που του περιποιείται κάθε πρωί ένας καλλιτέχνης κουρέας. Συνεργάστηκε σε ένα υπερπροοδευτικό, σουπερμοντέρνο κανάλι με καταστρεπτικές ιδέες και απόκλιση προς τον εθνομηδενισμό. Διατρέχει ορμητικά όλο το “ιστορικό” κέντρο της Αθήνας και με οξυδέρκεια δεν προσέχει κανέναν και τίποτα γύρω του... 

• Με τούτον μόλις γνωριστήκαμε. Είναι ήσυχος γαλίφης, μ΄ένα παντοτινό χαμόγελο στο πρόσωπό του. Είναι διάσημος. Είναι πετυχημένος. Είναι αναγνωρισμένος κ.τ.λ. κ.τ.λ. Γνωστός επίσης στο πλατύ κοινό για την εκλεκτική του συμπάθεια στις “μάχημες αμμεσοδημοκρατικές διαδικασίες”. Λαχταρά να μοιράσει το ξένο ψωμί και μάλιστα με την βοήθεια του καλάσνικοφ και της μολότοφ. 

• Κι άλλο ένα δείγμα με την ίδια λαβή του ρινόκερου. Η εθνικότητα της είναι απροσδιόριστα θολή, μας μπερδεύει το ντεκαπάζ. Πρόκειται ή για εκτουρκισμένη Ελληνίδα ή για εξελληνισμένη Τουρκάλα. Ενσαρκώνει την πλήρη ενότητα μορφής και περιεχομένου.

Αυτοί είναι μερικοί από τους ρινόκερους που ορμάν κατά της Ελλάδας. Κέρατο με κέρατο, ρουθούνι με ρουθούνι και το σάλιο σαν βεντάλια από αφρούς. Χυμούν, σχηματίζουν κύκλο. Και η σπιθαμή της ελληνικής γής ελεύθερης από το ποδοβολητό τους, όπου στέκεται ο μοναχικός Έλληνας άνθρωπος, ο χρυσαυγίτης άνθρωπος γίνεται όλο και πιο μικροσκοπική και στενή. Τον κυκλώνουν απ΄όλες τις μεριές κοιτάζοντας με το λοξό αιμάτινο βλέμμα τους τον καταδικασμένο αλλόκοτο Έλληνα άνθρωπο που δεν θέλει να υποχωρήσει μπροστά τους. 

Όσοι Έλληνες, λοιπόν, έχουν σαφή αντίληψη του τι διακυβεύεται, όσοι Έλληνες αρνούνται να μετατραπούν σε ρινόκερους, έχουν καθήκον και υποχρέωση όχι μόνον να αντισταθούν σθεναρά στη επέλαση των ρινοκέρων, όχι μόνον να κραυγάσουν με όλη τους τη δύναμη τη βούλησή τους να παραμείνουν άνθρωποι, αλλά ακόμη έχουν υποχρέωση όχι να πολεμήσουν ενάντια σε όλο τον κόσμο όπως καλούν ο Ιονέσκο, αλλά και ο Νίτσε, αλλά μαζί με όλο τον κόσμο. Έχουν υποχρέωση να βγούν από το καβούκι και να βουτήξουν βαθιά στο σπήλαιο των δεσμωτών του Πλάτωνα, των μόνων ικανών να οδηγήσουν στην απελευθέρωση-χειραφέτηση, σ’ εκείνην όλων των Ελλήνων ανθρώπων. 

Πιάσε το χέρι της Χρυσής Αυγής. Να πιάσε το χέρι της, Έλληνα, δεν θα υποχωρήσει. Ναι μπορεί να συμβούν σφάλματα, να ανατραπούν σχέδια, να υπάρχουν ασάφειες στο σύνολο του όμως ο αγώνας της γίνεται στο όνομα των ίδιων ιδανικών που λέγεται Ελλάδα. Χάρη σ΄αυτά ζει, σκέφτεται, προσπαθεί, όσο της το επιτρέπουν οι δυνάμεις της και η νοήσή της, να εργάζεται δίνοντας αμυντικό αγώνα σε τέσσερα μέτωπα εναντίον της ανελέητης πίεσης των ρινοκέρων. 

Το έργο του Ιονέσκο κλείνει με την εσωτερική πάλη του πρωταγωνιστή του Μπερανζέ του σημερινού χρυσαυγίτη, του τελευταίου που ακόμη παραμένει άνθρωπος, μια και η φίλη του Ντέζη υποτάχθηκε και αυτή και μετατράπηκε σε ρινόκερο. Και ο Μπερανζέ, όπως το σημερινό αγόρι και κορίτσι με την μαύρη μπλούζα, καταλήγει: 

“Θα πολεμήσω ενάντια σ’ όλο τον κόσμο. Η καραμπίνα μου, πού είναι η καραμπίνα μου; (Γυρίζει προς το μέρος του τοίχου, που φαίνονται πάντα τα κεφάλια των ρινόκερων και ουρλιάζει με όλη του τη δύναμη).

Ενάντια σ’ όλον τον κόσμο! Θα υπερασπίσω τον εαυτόν μου ενάντια σ’ όλο τον κόσμο… δεν θα καθίσω με σταυρωμένα χέρια, θα πολεμήσω… Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος… και μέχρι να ‘ρθεί το τέλος θα παραμείνω άνθρωπος! 

Όχι δεν θα συνθηκολογήσω!… ...ΔΕΝ ΘΑ ΓΙΝΩ ΣΑΝ ΚΑΙ ΣΑΣ!

maximos