Περιττό να σημειώσω ότι καμιά από δαύτες δεν έκανε τον κόπο να...
διαβάσει την επιστολή, ή, κι αν τον έκανε, δεν είχε το «νιονιό» να αντιληφθεί το νόημά της. Θα το κάνω λοιπόν πιο απλό για να το καταλάβουν ακόμα κι αυτές. Επί της ουσίας έγραψα στον Γαβριήλ: «Παιδάκι μου τι βγαίνεις σαν κουκί και βρίζεις τους χρυσαυγίτες; Δεν καταλαβαίνεις ότι δεν θέλουν τον Καμίνη; Έναν άνθρωπο με αλαφιασμένη και μονίμως φοβισμένη φάτσα που δίνει την εντύπωση ότι συνεχώς περιμένει ότι από κάπου, άγνωστο από πού, θα του ’ρθει; Που όμως, κάτω από αυτή τη μάσκα της ενοχικής αθωότητας προβάλλει μια αποσχιστική και αποδομητική θεωρία σε σχέση με την πατρίδα μας; Που θεωρεί ότι η «πόλη» είναι κάτι αυθύπαρκτο, και το μόνο ουσιαστικό στον κόσμο, και ότι η πόλη είναι κάτι σαν χαβούζα, σαν κάλαθος των αχρήστων και κάδος απορριμμάτων, και μπορεί και πρέπει να γεμίζει ανεξέλεγκτα με σκουπίδια πασών των φυλών και θρησκειών και διαστροφών της υφηλίου; Γιατί θέλεις να τους εκνευρίσεις σε τέτοιο βαθμό, τη στιγμή που οι περισσότεροι δεν θα πήγαιναν να ψηφίσουν; Γιατί θέλεις να τους στρέψεις εναντίον σου, προσβάλλοντάς τους, και να τους κάνεις να πάνε να ψηφίσουν αυτόν τον «φτωχούλη του Θεού», μόνο και μόνο για αντεκδίκηση, τη στιγμή μάλιστα που έχει πέσει να τον υποστηρίζει ολόκληρο το διεφθαρμένο αγροτοποιμενικό σύστημα που παριστάνει τους μεγαλοαστούς; Τρελός είσαι;».
Θα μου πείτε, σε νοιάζει πολύ για τον Σακελλαρίδη; Όχι, με νοιάζει όμως να μην εκλεγεί ο Καμίνης, γιατί η αποδομητική του προδιάθεση είναι ιδεολογική και βαθειά, και καταστροφική για την συνοχή της πατρίδας. Τους Συριζαίους, ιδιαίτερα τους νέους, όπως αυτοί θεωρούν τους χρυσαυγίτες παραπλανημένους από τον φασισμό, εμείς οι εθνικιστές τους θεωρούμε παρασυρμένους από έναν επίπλαστο ανθρωπισμό, ένα προσωπείο που χρησιμοποιεί κατά κόρον ο εξουσιαστικός κομμουνισμός καταχρώμενος την ιδεολογία του, έναν ανθρωπισμό στα όρια του πολιτικού αυνανισμού. Και προσπαθούμε, και θα προσπαθήσουμε, να ανοίξουμε διάλογο μαζί τους, μπας και κόψουν αυτή την κακή συνήθεια, η οποία είναι της ηλικίας, και δεν οδηγεί σε αναπαραγωγή του είδους, δεδομένου μάλιστα ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι και δημογραφικό.
Και, εν πάση περιπτώσει, του έγραψα του «χριστιανού»: «Παιδάκι μου, τι αναμασάς για το αποτρόπαιο πρόσωπο του φασισμού και του ναζισμού; Δεν διαβάζεις ή δεν ρωτάς να μάθεις για την συγγένεια αίματος που έχει με τον κομμουνισμό στην (αποτυχημένη μέχρι στιγμής) προσπάθεια όλων τους να ανακόψουν τους διεθνείς παρασιτικούς και παμφάγους τοκογλύφους; Όλα αυτά τα πολιτικά συστήματα, με τα καλά τους και τα κακά τους, με τις αγαθές προθέσεις τους και με αφορμή τις όποιες απάνθρωπες διαστρεβλώσεις τους, πολεμήθηκαν από την άρχουσα τάξη του πλανήτη, στιγματίσθηκαν και συκοφαντήθηκαν από τους “κοσμοκράτορες του σκότους του αιώνος τούτου”, όπως τους χαρακτήριζε και ο απόστολος Παύλος, κάτι φαίνεται θα ήξερε αυτός, ζώντας εκεί που ζούσε, για το “από πού κρατάει η σκούφια τους”. Είσαι νέο παιδί και οφείλεις να καταλάβεις ότι η προσπάθεια κοινωνικού αποκλεισμού των πολιτικών σου αντιπάλων είναι αδιέξοδη, όταν μάλιστα έχουν μαζική λαϊκή στήριξη. Πως νομίζεις ότι είσαι υπεράνω της πολύμορφης και λαϊκής βούλησης; Και που μας οδηγεί όλη αυτή η λεκτική οξύτητα; Στις σφαίρες και στο αίμα αθώων; Αυτό επιθυμούν και ενδεχομένως προτρέπουν ή και συμβάλλουν να συμβεί στη χώρα μας κάποιοι εξωγενείς παράγοντες για να ευνοηθούν τα δικά τους γεωπολιτικά, τουτέστιν γεωεξουσιαστικά σχέδια. Γιατί θα πρέπει ως μπούφοι να πέσουμε στην παγίδα τους; Πιο έξυπνοι είναι αυτοί δηλαδή;».
Και με την ευκαιρία που μου δίδεται σήμερα να επανέλθω στο θέμα, θα ήθελα να προσθέσω ότι, δουλεύοντας εδώ και τρία σχεδόν χρόνια πάνω στα απομνημονεύματα του πατέρα μου, που έζησε, προσέλαβε και βίωσε όλες τις θλιβερές καταστάσεις που πέρασε η Ελλάδα το πρώτο μισό του 20ου αιώνα, απομνημονεύματα ζωής και τρόπου ζωής, τα οποία προτίθεμαι να δημοσιοποιήσω σε ένα τετράτομο έργο με τίτλο «Αίμα και Χώμα» και με δικές μου πολύ εκτεταμένες αλλά διακριτές ιστορικές προσθήκες, εκείνο στο οποίο εγώ έχω καταλήξει είναι ότι στην Ελλάδα δεν ρίζωσε ποτέ ούτε ο κομμουνισμός, ούτε ο φασισμός, ούτε ο ναζισμός. Πέραν του ότι όλα αυτά τα πολιτικά κινήματα, του φιλελευθερισμού συμπεριλαμβανομένου, ήταν ξενόφερτα, γιατί βλάστησαν σε άλλους τόπους με διαφορετικές κοινωνικές, πολιτισμικές και φυλετικές ιδιαιτερότητες, ποτέ δεν μπόρεσαν να μετουσιωθούν στην πράξη σε κινήματα που να είχαν απτή σχέση με την ελληνική πραγματικότητα. Όχι γιατί δεν θα μπορούσαν, αλλά γιατί αυτοί που τα προσωποποίησαν σε πρακτικό επίπεδο, ένθεν κακείθεν του πολιτικού φάσματος, ήταν εν γένει τυχοδιώκτες, απατεώνες και κίναιδοι. Τα λαμόγια και οι λούγκρες έσπρωξαν τα παιδιά του ελληνικού λαού σ’ έναν αιμοσταγή και αδελφοκτόνο εμφύλιο πόλεμο, βύθισαν στο πένθος, στη θλίψη και στο μίσος την πατρίδα μας, κυριάρχησαν και κυριαρχούν ακόμη πίσω από τον πολιτικό μπερντέ, πάνω στον οποίο κουνάνε τους πάσης φύσεως καραγκιόζηδές τους.
Είναι καιρός για τη νέα γενιά να ξυπνήσει, να διαβάσει, να ρωτήσει, να μάθει, και να πορευθεί στον δρόμο τον ελληνικό. «Φτάνει πια». Αλλά αυτό το «φτάνει πια» δεν θα επιτευχθεί με διχαστικό πνεύμα. Όλοι θα πρέπει να μάθουν να μιλούνε με όλους. Στους νέους αναφέρομαι. Δεν περισσεύουν ούτε οι χρυσαυγίτες, ούτε οι συριζαίοι. Ο ελληνικός τρόπος ζωής και επικοινωνίας είναι πολύ περισσότερο διαλεκτικός και διαλλακτικός και λιγότερο συγκρουσιακός. Η δύναμη των Ελλήνων ήταν πάντοτε ο Λόγος, και η λογική που κουβαλά μέσα του. Αν είναι όντως γάτοι οι νεολαίοι μας, ας μην τρώγονται μεταξύ τους, γιατί τα ποντίκια, και τα πάσης φύσεως τρωκτικά της παγκοσμιοποίησης, χορεύουν… τον χορό του Ησαΐα! Εμείς στο τσάμικο, το κλέφτικο και τον συρτό, τον ηπειρώτικο, τον καλαματιανό, και τον νησιώτικο, τον πεντοζάλη, τον μακεδονικό και τον θρακιώτικο, και, όταν η ανάγκη το απαιτήσει, τον υψιπετή ποντιακό πυρρίχιο…
