Γράμμα από την Ελλάδα

Προς την κ. Μαρίν Λεπέν
Αρχηγό του Πατριωτικού Μετώπου

Αγαπητή κ. Μαρίν Λεπέν


Καταρχήν θα ήθελα να σας συγχαρώ για τη μεγάλη πολιτική σας νίκη, που πιστεύω ότι είναι και νίκη όλων των Ευρωπαίων πολιτών, ασχέτως αν στην παρούσα ιστορική φάση είναι εις θέσιν να συνειδητοποιήσουν τη σημασία της, είτε όχι...

Θα πρέπει να σας ενημερώσω, ότι είμαι ένας απλός Έλληνας πολίτης, που δεν...
έχει ενταχθεί σε κανένα πολιτικό κόμμα.
Όσα σας γράφω λοιπόν σ’ αυτήν εδώ την ανοιχτή επιστολή είναι αποκλειστικά προσωπικές μου απόψεις και δεν εκφράζουν κανέναν απολύτως οργανωμένο πολιτικό χώρο. 

Αγαπητή κ. Λεπέν, γεννήθηκα, μεγάλωσα και ζω στην Αθήνα. Το σπίτι μου απέχει λίγα λεπτά της ώρας, από τους τόπους όπου ήσαν άλλοτε, η Ακαδημία του Πλάτωνος, το Λύκειο του Αριστοτέλους και το άντρο των Μουσών.
Δυστυχώς αυτά δεν υπάρχουν πια ούτε ως αναμνήσεις.
Στρατιές λαθρομεταναστών, έχουν αλλοιώσει οριστικά την πολιτιστική φυσιογνωμία της πόλης.
Βαλκάνιοι κι αφροασιάτες λαθρέποικοι, προστατευμένοι από μαφιόζικες συμμορίες δικηγόρων, δουλέμπορων και κρατικοδίαιτων μεγαλοεργολάβων, έχουνε στήσει καρτέρι στον πολιτισμό μας κι υποβαθμίζουν μέρα με τη μέρα, την αξία της εργασίας, την αισθητική μας, τα μνημεία μας και τις ίδιες τις ζωές μας..
Πολύ σύντομα, ένας μιναρές θα υψωθεί εκεί όπου κάποτε γεννήθηκε η πλατωνική φιλοσοφία, ενώ ισλαμικές μαντίλες θα καλύπτουν τα πρόσωπα των γυναικών, στον ιερό ελαιώνα, εκεί όπου ο τυφλός Οιδίπους αναζήτησε τη δικαιοσύνη των Θεών…
Όλα αυτά δηλαδή, που έχουν συμβεί και στη χώρα σας.
Ταυτόχρονα μια αμείλικτη ανθρωπιστική κρίση εξελίσσεται κάτω από τα αστραφτερά “success story” των εξουσιαστών και χιλιάδες Έλληνες τρέφονται πια από τα συσσίτια και από τα σκουπίδια, ενώ οι αυτοκτονίες έχουν ξεπεράσει τις 5.000 [σε μια χώρα που παραδοσιακά είχε τους λιγότερους αυτόχειρες σε όλη την Ευρώπη!]
Πράγμα που εύχομαι να μην συμβεί ποτέ και στη χώρα σας…

Δεν αποδεχτήκαμε μοιρολατρικά όλοι οι Έλληνες, αυτή την πρωτοφανή λεηλασία της Ελλάδος.
Κάποιοι από εμάς αποφασίσαμε να αντισταθούμε στην επιδρομή της πολυπολιτισμικότητας και της παγκοσμιοποίησης και να πάρουμε πίσω τις πόλεις μας από τις ορδές των λαθρεποίκων.

Σ΄αυτή μας την προσπάθεια όμως έχουμε να διεξάγουμε διμέτωπο αγώνα.
Από τη μια βρίσκονται απέναντι μας οι αφγανοί μαχαιροβγάλτες, οι Αλβανοί πιστολέρο, οι μαροκινοί νταβατζήδες και οι πακιστανοί μακελλάρηδες.
Από την άλλη μας καταδιώκουν όλοι οι μηχανισμοί καταστολής του κράτους και προπαντός η «ελληνική» δικαιοσύνη, που όπως απεδείχθη και στο υποκλαπέν βίντεο Μπαλτάκου, σε μεγάλο μέρος της, διορίζεται, καθορίζεται και χειραγωγείται από τα αφανή ντόπια και ξένα κογκλάβια του καθεστώτος. 

Κι όλα αυτά, επειδή είναι απαραίτητο στα αφεντικά της οικουμένης, να διασφαλίσουν συνεχή ροή λαθρομεταναστών, ώστε να βρίσκουν φτηνά εργατικά χέρια για τα εργοστάσια τους και φτηνή φρέσκια σάρκα για τα πορνεία τους. 

Σ’ αυτόν τον δύσκολο και άνισο αγώνα μας, αγαπητή κ. Λεπέν, θα μας είχανε εξοντώσει ίσαμε τον τελευταίον, αν δεν βρίσκαμε αποφασισμένους συμμάχους, που είναι πρόθυμοι να διακινδυνεύσουν τη καριέρα τους, την ασφάλεια τους, την ησυχία τους, την περιουσία τους, ακόμα-ακόμα και τη ζωή τους.
Κι αυτοί είναι οι νέοι και οι νέες της Χρυσής Αυγής.
Θυμάμαι τώρα, πως όταν οι κάτοικοι της συνοικίας του Αγίου Παντελεήμονα [μια περιοχή της Αθήνας που έχει μετατραπεί σε μικρή Ισλαμαμπάντ] βγήκαν στους δρόμους για να διεκδικήσουν τη μοναδική παιδική χαρά της γειτονιάς τους, που οι αλλοδαποί λαθρέποικοι την είχανε καταντήσει πολυκατάστημα πρέζας, δεν βρήκαν από πουθενά συμπαράσταση, ούτε από την αστυνομία η οποία ήταν απούσα, ούτε από τη δικαιοσύνη, η οποία στηρίζει λυσσαλέα οτιδήποτε αντιμάχεται τους Έλληνες!
[Πράγμα που πιστεύω ότι δεν θα συμβεί ποτέ στη δική σας, ευνομούμενη χώρα]

Μπροστά στο μαχαίρι του Αφγανού και στο καλάσνικωφ του Αλβανού, εμείς θα ήμασταν χαμένοι, αν δεν εμφανιζόντουσαν εκείνο το απόγευμα, τα «παιδιά με τα μαύρα», που κάποιοι σήμερα τα αποκαλούνε φασίστες.
Κι αυτά τα ίδια παιδιά είναι που ακόμα, κατεβαίνουν στους δρόμους μαζί με τον λαό και παρά τις φυλακίσεις, τις διώξεις και τον κοινωνικό αποκλεισμό, δίνουν τις μάχες του δρόμου, για να εξασφαλίσουν στον πάσχοντα Έλληνα λίγη προστασία ή ένα κομμάτι ψωμί ή τα απαραίτητα φάρμακα, για να επιβιώσουν οι χιλιάδες ανασφάλιστοι νεόπτωχοι της πατρίδας μου.
Αυτοί, οι άνδρες και οι γυναίκες της Χρυσής Αυγής είναι που οργανώνουν συσσίτια για τους άπορους Έλληνες, που βρίσκουν δουλειά στους άνεργους, που προσφέρουνε αίμα στους νοσούντες, που δίνουν κουράγιο και αξιοπρέπεια σε έναν κατακτημένο λαό, που νιώθει πια μετανάστης στην ίδια του την πατρίδα. 

Και δεν ξέρω πως αλλιώς θα μπορούσαν να αντισταθούν στις οργανωμένες συμμορίες των λαθρέποικων [που έχουν και επιχειρησιακή εμπειρία από τους εμφύλιους σπαραγμούς των χωρών τους] αν δεν οργανώνονταν και οι ίδιοι, με στρατιωτική πειθαρχία και δεν εκπαιδεύονταν σε μεθόδους αυτοάμυνας, για να παραμείνουν ζωντανοί, εκεί έξω στις πλατείες του τρόμου.
Γιατί, απέναντι στο τσεκούρι του λαθροεισβολέα, δεν πας να προτείνεις ανθοδέσμη, ειδικά όταν η αστυνομία φροντίζει να είναι επιδεικτικά απούσα…
[Κάτι που μάλλον θα ήταν αδιανόητο να συμβεί στη χώρα σας]

Θα μου πείτε τώρα, ότι αυτοί οι άνθρωποι έχουν στιγματιστεί από τις φιλοναζιστικές θέσεις του παρελθόντος τους και ότι είναι πολύ δύσκολο σε ένα μοντέρνο ευρωσκεπτικιστικό κόμμα, να φανεί ότι συνεργάζεται με «ναζήδες»
Ωστόσο αγαπητή μου κ. Μαρίν Λεπέν, θα πρέπει να σας ενημερώσω, ότι η ίδια η Χρυσή Αυγή προσπάθησε [και προσπαθεί] ευσυνείδητα να αφήσει πίσω της τις παλαιές, παρωχημένες ιδέες περί ναζισμού και να εξελιχθεί σε ένα σύγχρονο ευρωσκεπτικιστικό/εθνικιστικό κόμμα. Κι αυτό που σας λέγω δεν συνέβη τώρα τελευταία, αλλά πολύ παλαιότερα, όταν ένα τμήμα της ηγεσίας της, αποφάσισε να εγκαταλείψει την εξωκοινοβουλευτική, ακτιβιστική δράση και από αντάρτικο πόλης, να μετατραπεί σε νόμιμο, δημοκρατικό λαϊκό κίνημα.
Τότε λοιπόν διασπάστηκε η Χρυσή Αυγή και οι αμετανόητοι νοσταλγοί του Χίτλερ, απομακρύνθηκαν από τον λαϊκό σύνδεσμο.

Η λαϊκή βούληση που στην πραγματικότητα «χτίζει» τις φυσιογνωμίες των αυθεντικών λαϊκών κινημάτων, επενδύθηκε στη νέα Χρυσή Αυγή και αυτή είναι που την οδηγεί σήμερα προς τα εμπρός, αλώνοντας παραδοσιακά κάστρα της αριστεράς και σπρώχνοντας ολοένα και ευρύτερα λαϊκά στρώματα να αποθέσουν τις ελπίδες τους για έναν καλύτερο κόσμο, στα παιδιά με τα μαύρα, που το καθεστώς τα αποκαλεί νεοναζήδες.
Άλλωστε, όπως συχνά συνέβη και στη δική σας χώρα, το παλιό δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει κάθε είδους ψέμα και κάθε είδους απατεωνιά, για να εμποδίσει την έλευση του καινούριου.

Όλα τα ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής, με πρώτον απ’ όλους τον φυλακισμένο αρχηγό της, αρνούνται πεισματικά τον χαρακτηρισμό τους ως «νεοναζί», όπως έμαθα ότι αρνείστε και εσείς [και δικαίως] τον χαρακτηρισμό σας ως «ακροδεξιάς» πολιτικού.
Νομίζω ότι είναι δίκαιο, να επιτρέψουμε στον κάθε άνθρωπο να αυτοπροσδιορίζεται όπως κρίνει ο ίδιος, ακόμα και αν υπάρχουν στοιχεία του παρελθόντος τους, που πρέπει να αφήσει πίσω του, για να δικαιώσει τους όποιους αυτοπροσδιορισμούς του.

Στο αθάνατο έργο του Βίκτωρος Ουγκώ «Οι Άθλιοι» τίθεται ακριβώς αυτό το ζήτημα.
Το αν δηλαδή είναι δίκαιο να κυνηγιέται ένας άνθρωπος, σε όλη του τη ζωή, ακόμα και αν έχει πράξει ότι περνούσε από το χέρι του, για να εξιλεωθεί, από τις σκιές του παρελθόντος του.
Ο Γιάννης Αγιάννης αποφασίζει ειλικρινά να αλλάξει ζωή, όταν αντιλαμβάνεται την ανώτερη ηθική του ιερέα, από τον οποίο έχει κλέψει τα ασημικά.
Στα μάτια του Ιαβέρη όμως, ο Γιάννης Αγιάννης δεν είναι ο άνθρωπος που έχει προσφέρει στην πόλη του και στην κοινωνία του, δεν είναι καν ο τρυφερός πατέρας της Τιτίκας, ούτε ο σωτήρας του Μάριου. 

Στα μάτια αυτού του αμείλικτου διώκτη, ο Γιάννης Αγιάννης θα είναι πάντα ο δραπέτης που έκλεψε μια φραντζόλα ψωμί!

Αλλά αυτό ακριβώς αποτελεί τον βαθύτερο πυρήνα της ηθικής υπόστασης του ανθρώπου. Η δυνατότητα του να σταθεί ξανά στα πόδια του, όσο χαμηλά και αν έχει πέσει, η σχεδόν μεταφυσική δύναμη του, να «αλλάζει» τον εαυτό του και τον κόσμο γύρω του.
Αυτό και μόνον θα ήθελα να σας πω, σε σχέση με τη Χρυσή Αυγή, για την οποία τα εδώ καθεστωτικά Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, έχουνε πέσει απάνω της, όλα μαζί, για να την εμφανίσουν περίπου ως συμμορία δολοφόνων
Πράγμα που είμαι βέβαιος ότι θα το επιχειρούν και πολλά ΜΜΕ, στη δική σας χώρα…

Αντιλαμβάνομαι φυσικά, ότι δεν θα διαφωνείτε στο ηθικό μέρος του ζητήματος και θα αναγνωρίζεται σίγουρα το δικαίωμα στον οποιονδήποτε, είτε είναι πολιτικός, είτε είναι απλός πολίτης, να επαναπροσδιορίσει τις αξίες της ζωής του και να ανοίξει νέους ορίζοντες στην κοινωνική ή στην προσωπική δράση του.

Πόσω μάλλον αν πρόκειται για ανθρώπους που έχουν στήσει αυτί να ακούσουν το τι ζητάει η λαϊκή βούληση που τους ωθεί προς τα εμπρός, σαν τα σημερινά ηγετικά στελέχη της Χρυσής Αυγής.
Αντιλαμβάνομαι επίσης ότι πρέπει να είσαστε πολύ προσεκτική στους πολιτικούς σας χειρισμούς, εφόσον έχετε να αντιμετωπίσετε τις σκοτεινές και πανίσχυρες δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης.
Και πολύ καλά πράττετε.

Διότι, ως γνωστόν η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, ενώ η ηθική είναι η άσκηση στο ανέφικτο [σε όλες τις χώρες του κόσμου]

Είναι όμως σημαντικό να αναγνωρίζει κανείς [και ίσως να το εκφράζει δημόσια] ότι κάθε άνθρωπος, έχει δικαίωμα στο να χαράξει τη δική του πορεία και ενίοτε να την αλλάξει, μέσα από ανθρώπινα λάθη και ανθρώπινες αδυναμίες, που δεν θα έπρεπε να τον στιγματίζουν για πάντα, όπως στιγμάτισε τον Γιάννη Αγιάννη ένα καρβέλι ψωμί…

Με σεβασμό

Λευτέρης Πανούσης
Έλλην [αλλά και Ευρωπαίος] απλός πολίτης