Ο Νίκος Μαραντζιδης (φωτο) δεν είναι ο πρώτος «επώνυμος» που προπηλακίζεται η ξυλοκοπείται από «άγνωστους» τα τελευταία χρόνια. Έχουν προηγηθεί δεκάδες πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες που εισέπραξαν τα μπινελίκια τους, τα γιαούρτια τους και τις φάπες τους από αυτόκλητους εκδικητές που έκριναν τις απόψεις τους ως «αντιλαϊκές», «ακροδεξιές», «ελιτίστικες» κ.ο.κ. Η επίθεση που δέχτηκε όμως ο καθηγητής του Πανεπιστημίου Μακεδονίας συγκεντρώνει κάποια...
ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που προβληματίζουν.
ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που προβληματίζουν.
Καταρχάς, το θλιβερό αυτό σκηνικό διαδραματίστηκε μέρα μεσημέρι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης. Δεν ήταν βράδυ, ούτε επρόκειτο για κάποια σκοτεινή γωνία των Εξαρχείων. Επίσης, η επίθεση έγινε εν ψυχρώ. Ο Μαραντζιδης δεν χτυπήθηκε από έναν μανιασμένο όχλο ούτε από κάποιους με τους οποίους είχε έρθει προηγουμένως σε οξύτατη λεκτική αντιπαράθεση. Σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες, τον πλησίασαν τρεις νεαροί (με μάλλον φλώρικη εμφάνιση) μετά το τέλος μιας διαδήλωσης ζητώντας του το λόγο γι «αυτά που γράφει εναντίον της Αριστεράς».
Εδώ κάπου αρχίζει ο τραγέλαφος. Γιατί την ερώτηση αυτή, οι τρεις «επαναστάτες» δεν την απεύθυναν στον ίδιο τον Μαραντζιδη αλλά σε έναν φοιτητή του που καθόταν δίπλα του. Ναι φίλοι μου. Οι τρεις «αριστεροί» αμίγκος δεν γνώριζαν καν φατσικά τον μεγάλο ταξικό και ιδεολογικό τους αντίπαλο! Απλώς, κάποιος ινστρούχτουρας τους είπε: «Στα Starbucks κάθεται ένας κακός άνθρωπος που γράφει κακοήθειες για την Αριστερά. Πάντε και πλακώστε τον στο ξύλο». Και εκείνοι, ως επαναστατικά πρόβατα που είναι, πήγαν και το' καναν. Και όπως παρατηρείται συχνά σε τέτοιες πρακτικές, η αντιστοιχία επιτιθέμενων-αμυνόμενων ήταν πολλοί με έναν. Εκτός από τους τρεις Μαρξ Μπράδερς την σκηνή παρακολουθούσαν έξ αποστάσεως (σύμφωνα πάντα με αυτόπτες μάρτυρες) ακόμα 4-5 καλόπαιδα έτοιμα να επέμβουν στην περίπτωση που ο Μαραντζιδης προέκυπτε Στίβεν Σίγκαλ και άρχιζε να μοιράζει μπουνιές και κλωτσιές.
Κατά τα ειωθότα το λυπηρό γεγονός ακολούθησε η συνήθης παραφιλολογία. Οι γνωστοί «αριστεροί» κύκλοι άρχισαν να πιπιλούν τη δημοφιλή καραμέλα της προβοκάτσιας, τις αναλύσεις του στιλ «Καταδικάζουμε ΑΛΛΑ μπλα μπλα μπλα, Μνημόνιο, μπλα μπλα μπλα, 10000 αυτοκτονίες, μπλα μπλα μπλα, επαχθές και απεχθές χρέος μπλα μπλα μπλα άρα καλά του κάνανε» η τη γνωστή παρλαπίπα «Βία είναι η πώληση της ΔΕΗ», «Βία είναι το ακραίο Κέντρο» (sic) κ.ο.κ.
Εδώ ξεκαθαρίζω για πολλοστή φορά πως εξακολουθώ να απορρίπτω μετά βδελυγμίας την θεωρία των δυο άκρων. Το γεγονός πως κάποιοι ψυχάκηδες αυταβαπτίζονται «αριστεροί» και όποιον πάρει ο χάρος δεν είναι δυνατόν να χαρακτηρίζει έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο. Με την ίδια λογική, όλοι οι δεξιοί είναι Κοτζαμάνηδες, όλοι οι πασόκοι ξεβρακώνουν λεωφορειατζήδες στο κέντρο της Αθήνας και πάει λέγοντας.
Οι τραμπούκοι που επιτέθηκαν στον Μαραντζιδη δεν εκφράζουν καν το σύνολο του αντιεξουσιαστικού χώρου του οποίου αποτελούν απλώς μια επικίνδυνη και νοσηρή λεπτομέρεια. Πιθανότατα πρόκειται για απολιτίκ κάγκουρες που αποφάσισαν να γίνουν αντίφα κι έτσι, επειδή είναι trendy και γουάου. Πέρα από όλα αυτά, το ερώτημα είναι: Τι είδους άνθρωποι επιτίθενται σε έναν άνθρωπο που δεν γνωρίζουν καν εξ όψεως (θεωρώ δεδομένο πως ούτε τα γραπτά του θα έχουν διαβάσει) μόνο και μόνο επειδή κάποιος τους είπε να το κάνουν;
Και δεν είναι η πρώτη φορά. Πέρυσι στα Εξάρχεια, αντίστοιχα «συντρόφια» είχαν ξυλοκοπήσει άγρια πασίγνωστο θεατρικό σκηνοθέτη επειδή τον είχαν περάσει για «μνημονιακό» δημοσιογράφο. Ανάλογη τύχη είχε και σκιτσογράφος της εφημερίδας «το Ποντίκι», ο οποίος κατέληξε αιμόφυρτος στην άσφαλτο επειδή η κάσκα του έμοιαζε με αυτές των «μπάτσων». Είναι δε βέβαιο πως αν ο Μαραντζιδης είχε πάει π.χ. στην τουαλέτα λίγο πριν την επίθεση το ξύλο θα το ειχε φάει ο φοιτητής που καθόταν μαζί του, ο οποίος ακόμα θα προσπαθούσε να κατανοήσει από που του ήρθε.
Έχουμε λοιπόν να κάνουμε με Ταλιμπάν. Με φανατισμένα άτομα όχι εκκωφαντικής ευφυΐας που λατρεύουν να μισούν. Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Ένας καμικάζι που θα ανατιναχτεί στο μετρό στο όνομα της «Επανάστασης»;
Είναι δικαίωμα του καθενός να καταδικάζει ό,τι γουστάρει και όποτε αυτός κρίνει σκόπιμο. Εδώ όμως η καταδίκη δεν αρκεί. Τα συγκεκριμένα άτομα πρέπει να απομονωθούν. Και αυτό χρειάζεται να γίνει από αυτούς που βρίσκονται δίπλα τους, που κινούνται στον ίδιο ευρύτερο ιδεολογικό χώρο. Επίσης, με δεδομένο πως την ώρα της επίθεσης το μαγαζί ήταν φουλ στον κόσμο ενώ το συμβάν ενδεχομένως να μαγνητοσκοπήθηκε και από τις κάμερες ασφαλείας του μαγαζιού η σύλληψη των τραμπούκων πρέπει να γίνει άμεσα. Καλό θα είναι οι ένοχοι να τιμωρηθούν παραδειγματικά, χωρίς «αναστολές» και «νεαρό της ηλικίας». Τέλος, καλό θα είναι να μην αρχίσουν να σκάνε μύτη οι γνωστοί ευαισθητούληδες και να μιλήσουν για «αθώα παιδιά που τους πυροβόλησαν τα όνειρά τους»...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου