Θα φάτε και το κεφάλι σας και το ναυπηγείο…

Ο πάντα σωστός και εύστοχος Βαγγέλης Γιαννόπουλος παρότρυνε από το 1976 τους κλαδικούς του ΠΑΣΟΚ να μην επιμένουν στην κρατικοποίηση του ναυπηγείου Σκαραμαγκά γιατί «…θα φάτε και το κεφάλι σας και το ναυπηγείο». Δεν τον άκουσαν. Σήμερα η ναυπηγική βιομηχανία, η μεταλλουργία και η βιομηχανία αμύνης είναι θύματα και πολιτικής απάτης αλλά και «στρατευμένων» συνδικαλιστών. Σειρά θα έχουν η χαλυβουργία και οι υποδομές;

Εδώ ακριβώς είναι και η «ταμπακέρα» για το μέλλον των εγκαταλελειμμένων εργατών...
και υπαλλήλων του ιδιωτικού τομέα, των άνεργων των μεταναστών και τους ιθαγενών που τελειώνουν σπουδές και πουλάνε σουβλάκια με το πτυχίο στην τσέπη.

Μπορούμε να αναστήσουμε την μεγαλειώδη ελληνική ναυπηγική βιομηχανία που (όπως λένε αυτοί που ξέρουν) έχει ακόμη τα κότσια να σταθεί όχι μόνο στον τόπο αλλά και παγκοσμίως;

Μπορούμε αντί να διαλύσουμε να στερεώσουμε και να διεθνοποιήσουμε πάλι την μεταλλουργία, την βιομηχανία αμύνης και την χαλυβουργία;

Η πλειοψηφία εργαζόμενων (που αγνοούν κόμματα και εργατοπατέρες) στους χώρους αυτούς, αλλά και η ενδιαφερόμενη επιχειρηματική αγορά επιμένει μαζί τους ότι η εργοστασιακή δομή και η τεχνογνωσία που διαθέτουν επιτρέπουν και ανάταξή και επιθετική πορεία στην διεθνή αγορά.

Για την χαλυβουργία, την μεταλλουργία, και την βιομηχανία αμύνης τα έχουμε πει, από την στήλη, και έχουμε προσδιορίσει τις αιτίες της πτώσης και τους λόγους τους μονόδρομου προς την ανυπαρξία.

Μιας και ξεκινήσαμε, σήμερα, από την ναυπηγική βιομηχανία ας θυμηθούμε ξανά αυτά που έχουν τεθεί υπόψη τόσο της κυβέρνησης όσο και των κομμάτων της αντιπολίτευσης. Αλλά δυστυχώς χωρίς ανταπόκριση.

Και είναι ντροπή μας όταν η ναυπηγική βιομηχανία (ξεπερνώντας ακόμη και το πρόσφατο αμαρτωλό παρελθόν της) έχει όντως τα περιθώρια να πιάσει ξανά το επίπεδο των 10.000 και πλέον εργαζομένων.

Να τι λένε (μεταξύ πολλών άλλων) υπομνήματα που έχουν τεθεί υπόψη της κυβέρνησης και όλων των πολιτικών κομμάτων.

«Τα τρία μεγάλα ναυπηγεία της Χώρας δεν υστερούν τεχνολογικά, οργανωτικά, σε υποδομές και τεχνογνωσία σε σχέση με τα περισσότερα ναυπηγεία του πλανήτη. Και το έχουν αποδείξει ναυπηγώντας και εκσυγχρονίζοντας δεκάδες σύγχρονα πολεμικά για το Π.Ν., και για τον εμπορικό τομέα επιβατικά, φορτηγά, ειδικά σκάφη, Megayacht. Έχουν δε εκσυγχρονίσει και επισκευάσει χιλιάδες πλοία μεταξύ των οποίων και μεγάλες πλατφόρμες πετρελαίου.

Οι εφοπλιστές όμως κατευθύνονται (εκ των πραγμάτων) σε ξένα ναυπηγεία για ναυπηγήσεις και επισκευές πλοίων τους επειδή:

• Τους εξασφαλίζουν πλήρη και εγγυημένη χρηματοδότηση με χαμηλά επιτόκια, τόσο για την περίοδο ναυπήγησης, όσο και για την απόσβεση του πλοίου. Τα, δε, Κράτη μέσω ειδικών φορέων ή Τραπεζών τους εγγυώνται την «καλή εκτέλεση» της κατασκευής (Performance Guarantee). Χαρακτηριστικό και όχι μοναδικό παράδειγμα, τα 5 δις δολάρια πιστώσεις της Κίνας, για ναυπηγήσεις Ελλήνων στα ναυπηγεία τους.

• Έτσι αποφεύγουν την πολυπλοκότητα των γραφειοκρατικών παρεμβάσεων. Την παραλυτική συναρμοδιότητα. Την άγνοια και τον μέχρι αγριότητας κυνισμό και αδιαφορία κρατικών λειτουργών για τις επιπτώσεις των πράξεων και παραλείψεων τους.

• Επικρατεί η εντύπωση ότι αποτελεί γενικευμένη πρακτική των ναυπηγείων της Χώρας η μη τήρηση των προθεσμιών παράδοσης των πλοίων ενώ η ανάμειξη του κράτους στον ναυπηγικό τομέα ευνοεί αποσπασματικές και επιλεκτικές λύσεις που, ως γνωστόν, οδήγησαν σε παράλογες και παράνομες επιδοτήσεις. Σε προκλητικές ανατροπές διαγωνισμών. Και σε κραυγαλέα σκάνδαλα.

• Οι δημόσιοι λειτουργοί αντί διευκολύνσεων εξαντλούν την γραφειοκρατική τους μανία. Για να προστατέψουν δε τον εαυτό τους, επιλέγουν την δυσμενέστερη για τις επιχειρήσεις ερμηνεία νόμων, εγκυκλίων αγνοώντας ότι και οι ναυπηγικές επιχειρήσεις βρίσκονται σε κρίση και ότι το τραπεζικό σύστημα αδυνατεί να στηρίξει χρηματοδοτικά τις επιχειρήσεις «κλείσιμο» των ναυπηγείων.

Επέλεξα (μεταξύ των κλάδων που μπορούν να τα φέρουν βόλτα) την ναυπηγική βιομηχανία γιατί επιμένω στην άποψη ότι η επαναβιομηχάνιση της χώρας πρέπει να αρχίσει από τον πολύπλευρο αυτόν κλάδο ως άξονα ανάπτυξης και συγγενών κλάδων της βαριάς βιομηχανίας.

Αλλά ανεξάρτητα όλων των παραπάνω σημασία έχει ότι εδώ ακριβώς είναι το ζητούμενο στην ανάπτυξη και όχι στις αριστερές και δεξιές παλαιομοδίτικες ατάκες ,της εποχής του εμφυλίου, που αναπαρήγαγε το ΠΑΣΟΚ του 1975-1985.

Ατάκες (μόνο για ζουλού) για το μισητό ιδιωτικό κεφάλαιο, τους αιμοδιψείς ιδιώτες εργοδότες και επενδυτές και τους κεφαλαιούχους-δουλέμπορους που «συνωστίζονται» δήθεν στα σύνορα της Ελλάδας γιατί μυρίστηκαν «ψητό» εργατών ανάμεσα στους Έλληνες ιθαγενείς.

Η πραγματική ντροπή μας και το αίσχος είναι η αγνωμοσύνη στους 1.500.000 άνεργους τους ιδιωτικού τομέα και τους 250.000 (μέχρι σήμερα) νέους μετανάστες που πληρώνουν (μαζί με μικρομεσαίους και μεσαία τάξη) την κρίση που προκάλεσαν το κράτος και οι κρατιστές πολιτικοί της μεταπολίτευσης καθυστερώντας και εμποδίζοντας υπαρκτές δυνατότητες ανάπτυξης.

Αυτούς και όλους τους απασχολούμενους στον ιδιωτικό τομέα αγνοούμε όταν στην όποια, (φυσιολογική κόντρα εργοδοτών και εργαζομένων) όπως αυτή (η σχεδόν ασήμαντη) με την Cosco σπεύδουν, αστραπιαία, πολιτικοί και κόμματα να βγάλουν «μεροκάματο» σε ψήφους με δηλώσεις και ανακοινώσεις ταξικού μίσους. Επειδή οι ίδιοι μόνο έτσι ξέρουν να βολεύονται.

capital