Μιλάνε όλοι για ύφεση. Ανησυχούν για τις αγορές, επιβάλλουν λιτότητες, φτωχοποιούν κόσμο, ενώ το αντίτιμο των δημοσιονομικών εξυγιάνσεων που έχει πληρώσει η μεσαία τάξη πολλών ευρωπαϊκών χωρών, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ισπανία, η Γαλλία, η Ιταλία, η Ιρλανδία και βάλτε, είναι μεγάλο.
Την ίδια ώρα που στη Δύση λοιπόν εμμένουν στο όνομα...
του κοινού καλού και του καλύτερου μέλλοντος σε σκληρές για τον μέσο πολίτη πολιτικές, ενισχύουν τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, υπόθεση που δημιουργεί όμως πρόβλημα σε γερμανικές και βρετανικές (κυρίως, αλλά όχι μόνο) επιχειρήσεις, στήνουν πολέμους. Και τώρα είμαστε στα πρόθυρα ενός Ψυχρού Πολέμου, που μπορεί οι Ευρωπαίοι να μην θέλουν και τόσο, αλλά δεν το δείχνουν κιόλας.
του κοινού καλού και του καλύτερου μέλλοντος σε σκληρές για τον μέσο πολίτη πολιτικές, ενισχύουν τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας, υπόθεση που δημιουργεί όμως πρόβλημα σε γερμανικές και βρετανικές (κυρίως, αλλά όχι μόνο) επιχειρήσεις, στήνουν πολέμους. Και τώρα είμαστε στα πρόθυρα ενός Ψυχρού Πολέμου, που μπορεί οι Ευρωπαίοι να μην θέλουν και τόσο, αλλά δεν το δείχνουν κιόλας.
Την κρίση στην Ουκρανία, μια κρίση με τραγικές για όλη την ανθρωπότητα εξελίξεις, την ξεκίνησε η Δύση με τη γεωπολιτική της μηχανική. Η αιματηρή απόπειρά της να ρίξει την εκλεγμένη φιλορωσική κυβέρνηση και να την αντικαταστήσει με μια φιλοδυτική, με τη βοήθεια μάλιστα ύποπτων στοιχείων & εξτρεμιστών, έφερε αλυσιδωτές εξελίξεις, που πλέον κοστίζουν πολύ ακριβά σε ανθρώπινες ζωές και θέτουν σε κίνδυνο την παγκόσμια ειρήνη.
Και όλα αυτά, για να προσδεθεί η Ουκρανία στο άρμα της Δύσης. Φυσικά, ο υπαρκτός διαχωρισμός μεταξύ Ουκρανών και ρωσόφωνων, βγήκε στο προσκήνιο. Και ήταν λογικό οι δεύτεροι να μην αποδεχθούν τετελεσμένα και την κατάλυση της συνταγματικής τάξης από τη δράση εξτρεμιστών και φιλοναζιστικών οργανώσεων.
Βασική επιδίωξη της πολιτικής και της διεθνούς διπλωματίας, θα έπρεπε να είναι η διατήρηση της παγκόσμιας ειρήνης. Κι όμως, λες και όλοι είναι βαλτοί να την υπονομεύσουν. Μια χούφτα πολιτικοί από ισχυρές οικονομικά & στρατιωτικά χώρες, έχουν βαλθεί να αιματοκυλήσουν τον πλανήτη. Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, υπάρχουν εστίες πολέμου στο «εκδημοκρατισμένο» Ιράκ, στη Συρία, στη Γάζα, στο Αφγανιστάν, ενώ μικρότερες εστίες έντασης υπάρχουν και αλλού, όπως στη «εκδημοκρατισμένη» Λιβύη. Επίσης, είναι παραπάνω από εμφανές ότι στη Δύση υπάρχει μια μονοδιάστατη και δογματική (και δήθεν ορθολογιστική) αντίληψη για το πώς πρέπει να κυβερνώνται τα κράτη, αντίληψη που δεν λαμβάνει καθόλου υπόψη της τις τοπικές πολιτισμικές ιδιαιτερότητες, την τοπική ιστορία, τη θρησκεία και άλλα πολλά, που θα έπρεπε να συνυπολογίζονται.
Είναι φυσικά παραπάνω από φανερό ότι η Δύση απέτυχε παταγωδώς στο Ιράκ, αποτυγχάνει στη Λιβύη όπου δολοφονήθηκαν και Αμερικανοί και όπου οι συγκρούσεις μαίνονται εκ νέου, αλλά και στη Συρία (όπου ο Άσαντ αντέχει και ο πληθυσμός, ανεξαρτήτως θρησκεύματος συσπειρώνεται γύρω του, φοβούμενος τις σφαγές των ισλαμιστών). Μετά, δε, από τη χρόνια δυτική παρουσία στο Αφγανιστάν, ουδείς μπορεί να είναι ευχαριστημένος από τα αποτελέσματα. Όλα στην ασιατική χώρα, παραμένουν έκρυθμα.
Η ασκούμενη πολιτική, έχει ήδη αρχίσει να προβληματίζει τους ψηφοφόρους στις χώρες της Δύσης. Οι πανάκριβες εκστρατείες που χρηματοδοτούνται μέσω πολύτιμων πόρων, που θα μπορούσαν να έχουν διατεθεί για άλλα πράγματα και μάλιστα σε εποχές ισχνών αγελάδων, προκαλούν αντιδράσεις.
Οι αγορές αντιδρούν «νευρικά» και η τιμή του πετρελαίου εκτοξεύεται και αυτό σημαίνει πληθωρισμό και ακρίβεια. Επίσης, πολλοί αναρωτιούνται πως είναι δυνατόν να διώκεται το ριζοσπαστικό Ισλάμ στο εξωτερικό και να ενθαρρύνεται στο εσωτερικό, μέσω πολιτικών «ενσωμάτωσης» των - μουσουλμάνων στη συντριπτική τους πλειοψηφία – μεταναστών. Δεν είναι οι πόλεμοι, όπως αυτός στη Συρία, που δημιούργησαν το τελευταίο κύμα προσφύγων προς την Ευρώπη;
Με λίγα λόγια: πέφτει πολύ δούλεμα. Οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, αντί να πάρουν το μήνυμα της τελευταίας κάλπης, συνεχίζουν με το ίδιο τροπάριο. Ένα τροπάριο, που υπονομεύει όμως την ειρήνη, την ασφάλεια όλων μας, όπως και την ποιότητα ζωής μας.
Οι εξελίξεις στην Ουκρανία, έφεραν την καταστροφή με το μαλαισιανό Boeing 777 και σχεδόν 300 αθώοι έχασαν τη ζωή τους, μεταξύ τους και 80 παιδιά. Η βία φέρνει βία, αυτό είναι πλέον το μόνο σίγουρο, ενώ και η δολοφονία των τριών Ισραηλινών στη Δυτική Όχθη, άνοιξε κι εκεί τον ασκό του Αιόλου. Τι κόσμος! Κι όπως θα έλεγε κι ένας φίλος, «όμορφος κόσμος ηθικός, αγγελικά πλασμένος».
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου