Samaras: "I'm truly sorry Dora, but what you ask from me cannot be done. It's impossible. You do understand. Some other time, perhaps...."

Περίπτωση να προταθεί η Ντόρα Μπακογιάννη για Επίτροπος δεν υπήρχε. 
Όσοι γνωρίζουν καλά τον Σαμαρά ήταν πεπεισμένοι γι' αυτό. Γελούσαν μάλιστα με τα σχετικά δημοσιεύματα, τα οποία είχαν ως αποκλειστική πηγή την ίδια την θυγατέρα του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Και η ίδια η Ντόρα το γνώριζε. Γι' αυτό και εφήρμοσε μαοϊκή τακτική (από την περιφέρεια στο κέντρο) για να προωθήσει την υποψηφιότητά της.

Όποια επαφή και διασύνδεση είχε στο εξωτερικό την ενεργοποίησε υπέρ της. Το ίδιο...
έκανε και με τους εγχώριους "βαρόνους" του δημοσίου βίου. Αφού είδε, συζήτησε και εξασφάλισε την υποστήριξη όσων πίστευε ότι θα μπορούσαν να επηρεάσουν τον Αντ. Σαμαρά συναντήθηκε, πριν τις ευρωεκλογές, και με τον πρωθυπουργό και του εξεδήλωσε το ενδιαφέρον της να γίνει Επίτροπος μεταφέροντας του ταυτόχρονα και την στήριξη που θα έχει ώστε να καταλάβει ένα καλό χαρτοφυλάκιο.

Ο Σαμαράς δεν δεσμεύθηκε, τις είπε πως δεν τον έχει απασχολήσει ακόμη το θέμα, θα το δει μετά τις ευρωεκλογές και θα ρωτήσει και τον Βενιζέλο. Μετά τον Σαμαρά η Ντόρα είδε και τον, παλαιόθεν (πολιτικά) "αυτοκόλλητό" της, Βενιζέλο και του ζήτησε να να την βοηθήσει, με την ιδιότητα του αντιπροέδρου της συγκυβερνήσεως, προκειμένου να πειστεί ο πρωθυπουργός να είναι αυτή η επιλογή του για την Κομισιόν. Ο Βενιζέλος της είπε περίπου τα ίδια με τον Σαμαρά υπογραμμίζοντάς της όμως πως η απόφαση για το πρόσωπο που θα διαδεχθεί τη Δαμανάκη θα είναι πρωτίστως του πρωθυπουργού.

Να σημειώσουμε εδώ πως η Ντόρα πριν συναντηθεί με τους δύο άνδρες, σε συζητήσεις με δικούς της ανθρώπους, εμφανίζονταν σίγουρη πως θα λάβει το χρίσμα, αφού οι συζητήσεις με την "περιφέρεια" ήταν αποδοτικές, και το μόνο που ήθελε να διερευνήσει, όπως τους έλεγε, είναι αν το "κέντρο", δηλαδή ο Σαμαράς, θεωρεί πως για να γίνει κάποιος επίτροπος πρέπει να έχει και την ιδιότητα του ευρωβουλευτή. "Αν το θεωρεί προϋπόθεση, θα πάω στην ευρωβουλή" ήταν η επωδός της.

Τελικά ούτε στην ευρωβουλή πήγε ούτε στην Επιτροπή. Και οι λόγοι που δεν πήγε είναι πολλοί και απλοί.

Πρώτον, ποτέ ο Σαμαράς, όταν η Ντόρα επέστρεψε τον Ιούνιο του 2012 στη Ν.Δ. μετά το αποτυχημένο εγχείρημα της Δημοκρατικής Συμμαχίας, δεν έκανε συμφωνία μαζί της για κάποια μελλοντική θέση π.χ. υπουργός, επίτροπος ή κάτι άλλο.

Δεύτερον, δεδομένου ότι ο αδελφός της Κυριάκος είναι υπουργός και ο γιος της Κώστας Μπακογιάννης περιφερειάρχης δεν υπήρχε περίπτωση ο Σαμαράς να δώσει και τρίτη θέση αξιωματούχου σε κάποιον της οικογενείας Μητσοτάκη.

Τρίτον, οι "σχέσεις οργής" ανάμεσα σε Σαμαρά και Μητσοτάκη - Ντόρα παραμένουν. Μπορεί δημοσίως να μην εκδηλώνονται όμως παραμένουν άσβεστες.

Τέταρτον, η προ καιρού δήλωση της Ντόρας: "ή Ν.Δ. είναι μικρό κόμμα" θεωρήθηκε εχθρική πράξη προς την ηγεσία της Ν.Δ. και, για ορισμένους, ήταν και αυτή που ενταφίασε και την τελευταία της ελπίδα, εάν υπήρχε, να την προτείνει ο Σαμαράς για τη θέση της επιτρόπου. Για κάποιους άλλους η Ντόρα έπαψε οριστικά να υπάρχει για τον Σαμαρά τη στιγμή που αποχώρησε από τη Ν.Δ. και ίδρυσε δικό της κόμμα.

Πέμπτον, η "μαοϊκή τακτική" όχι μόνον δεν άρεσε στον Σαμαρά, αλλά και τον εξόργισε. Όχι τόσο για τις οχλήσεις που είχε από κοινοτικούς και εξωπολιτικούς παράγοντες, αλλά επειδή του αφαιρούσε τη δυνατότητα να διαπραγματευθεί ο ίδιος τη θέση του Έλληνα Επιτρόπου με τον Γιούκνερ και το Συμβούλιο Κορυφής. Το γεγονός ότι η Ντόρα διαπραγματεύθηκε μόνη της τον εαυτό της για μια θέση την οποίαν έπρεπε να διαπραγματευθεί ο πρωθυπουργός για τα συμφέροντα της χώρας ήταν και το μοιραίο λάθος της Ντόρας που πρόσφερε και το άλλοθι στον Σαμαρά για να της πει το "όχι".

Έκτον, ο Επίτροπος θα πρέπει στην Κομισιόν να εκφράζει τη χώρα και να είναι ενταγμένος στην στρατηγική της κυβερνήσεως και να μην έχει δική του ατζέντα. Ούτε θα πρέπει η θέση στην κυβέρνηση της Ε.Ε. να χρησιμοποιείται για να προωθηθούν εθνικές προσωπικές φιλοδοξίες. Με τον τρόπο που οργάνωσε η Ντόρα την προώθηση της υποψηφιότητάς της αντιστρατεύτηκε αυτή τη βασική αρχή. Και εκ των πραγμάτων δεν μπορούσε να ευδοκιμήσει.

Έβδομον, όλη η φιλολογία για την "σίγουρη Επίτροπο Ντόρα" δεν ηταν απλώς ενοχλητική για τον Σαμαρά, αλλά τον έκανε και έξαλλο επειδή τον ενεφάνιζε σε κατάσταση αδυναμίας να αποδέχεται μια απόφαση που πήραν άλλοι γι' αυτόν και για κάτι που δεν ήθελε. Αν ο Σαμαράς όριζε την Ντόρα Επίτροπο θα ήταν σα να καταργούσε τον εαυτό του από πρωθυπουργό. Κι αυτό, ο Καλαματιανός, σε καμμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να το δεχθεί. Και δεν το δέχθηκε.

Όγδοον, απορρίπτοντας τη Ντόρα και ορίζοντας τον Αβραμόπουλο στην Κομισιόν ο Σαμαράς, σε περίπτωση που γίνουν εκλογές και τις χάσει, έχει δύο πλεονεκτήματα για να παραμείνει στην ηγεσία της Ν.Δ., εφόσον φυσικά το θέλει ή δεν την διεκδικήσει ο Κ. Καραμανλής. Αφενός θα έχει την υποστήριξη του Αβραμόπουλου και αφετέρου θα έχει αντίπαλο την αποδυναμωμένη και κυρίως οργισμένη Ντόρα Μπακογιάννη. Και η οργή δεν είναι καλός σύμβουλος ούτε προσόν για να διεκδικήσεις την ηγεσία ενός κόμματος. Μάλλον λειτουργεί απωθητικά αφού εισάγει το διχασμό στο κόμμα.

Φυσικά, οι διαιρετικές καταστάσεις εγκυμονούν κινδύνους πολυδιάσπασης που ενδεχομένως όμως να αποδειχθούν και ευκαιρίες για επανενώσεις. Αυτή όμως είναι μια άλλη ιστορία, που σε καιρό μέλλοντα και πρέποντα θα την αφηγηθούμε. Υποθέτω πάντως πως αν κάποιος είχε την ευχέρεια ή τη δυνατότητα να ρωτήσει τον πρωθυπουργό "γιατί το έκανε αυτό στη Ντόρα" η εύλογη απάντηση του Σαμαρά θα ήταν "έτσι έπρεπε".
Και, αναλογιζόμενοι όλα τα παραπάνω, θα είχε δίκαιο...

matrix24