Ι. Υποκριτική (και άκριτη) υπήρξε η κατά Junker επίθεση. Το Λουξεμβούργο είναι κράτος χαμηλού κόστους. Άρα δεν έχει ανάγκη μεγάλης φορολογίας. Προσελκύει, τεράστια κεφάλαια παγκοσμίως.
Παρ΄ ότι μικροσκοπικό με εξακόσιες, περίπου, χιλιάδες πολίτες, είναι ο μεγαλύτερος δέκτης επενδυτικών κεφαλαίων μετά τις ΗΠΑ (!!!).
Έχει (λέγεται) κατοίκους λιγώτερους από εταιρείες. Όμως το City του Λονδίνου φιλοξενεί ακόμη περισσότερες εταιρείες (!!!). Ανθούν εκεί οι εξωχώριες (offshore) κατασκευές.
Ανάλογο πλαίσιο δράσης, η Ελλάς, κατοχύρωσε και κατ΄ άρθρ. 112 του Συντάγματος – ήδη – του 1952. Κατ΄ εξουσιοδότηση ψηφίσθηκε ο ν. 2687/53. Προβλέφθηκε, καταστατικά προνομιούχος υποδοχή επενδυτικών κεφαλαίων, με δυνατότητα εξατομικευμένης συμφωνίας κατά περίπτωση. Αντιστοίχως το Λουξεμβούργο παρέχει “rulings”.
Δηλαδή συμφωνημένους κανόνες χαμηλής φορολογίας. Τα περί αποκρύφων ρυθμίσεων αποτελούν μυθεύματα.
Είναι ατύχημα πως η Ελλάς δεν πέτυχε ό,τι κατάφερε το Λουξεμβούργο. Με λιγώτερο κράτος, άρα και καλύτερη οργάνωση, (και) η Ελλάς θα είχε πετύχει (!!!).
ΙΙ. Ναρκοθετείται ο ελεύθερος ανταγωνισμός, θεμέλιο εν τούτοις της ευρωπαϊκής ενοποίησης. Μέτρα περιορισμού φορολογικών απαλλαγών απευθυνόμενα σε κράτηως: Ιρλανδία, Λουξεμβούργο, κλπ. είναι η μία όψη. Η άλλη, όμως, είναι – ex re – κρατική ενίσχυση προς τους βαριά φορολογούντες. Έτσι, τα κράτη αυτά, δεν θα εξορθολογίζονται. Καταργείται ο μεταξύ κρατών ανταγωνισμός. Επιστρέφουμε σε κρατικές ενισχύσεις. Μοιραίως και σε επιβάρυνση του ευρωπαϊκού κόστους. Αυτό μάλιστα ενώ τελούμε σε ύφεση (!!!).
ΙΙΙ. Η οικονομική κρίση (του 2008) μας αποσαρθρώνει. Πρόσφατη απόφαση του Δικαστηρίου το επιβεβαιώνει. Η κοινωνική περιήγηση προς αναζήτηση εργασίας και προνιακού καθεστώτος αναχαιτίζεται. Οι πλούσιες χώρες δικαιούνται να θέτουν φραγμούς στην έλευση ανέργων, φτωχών και ανασφάλιστων. Τα σύνορα επανέρχονται. Ξαναδιακρίνονται οι Ευρωπαίοι σε φτωχούς και πλουσίους (!!!).
Ο κ. Katainen σε από 17.9.14 απάντησή του ως εκπρόσωπος της Commission εξηγεί: …«… τα προγραμματικά έγγραφα (μνημόνια) δεν (συνιστούν) ενωσιακό δίκαιο (άρα οι Έλληνες) αδυνατούν να επικαλεσθούν τον Χάρτη Δικαιωμάτων …»… Έτσι, λοιπόν, η Ελλάςτίθεται εκτός ευρωπαϊκού πολιτισμικού πλαισίου.
Έγινε επιβεβλημένη η ρύθμιση κατανομής του κοινού νομίσματος (€). Αυξάνουν οι χώρες όπου οι ανάγκες είναι μεγαλύτερες από τα ευρώ (€) που αντιστοιχούν στην παραγωγική τους συμβολή. Η θεωρία της οικονομικής σύγκλησης μέχρι ταύτισης (Maastricht), τσαλακώθηκε από την πραγματικότητα.
O Valéry Giscard d’Estaing μαζί με τον Helmut Schmidt θεμελίωσαν την έλευση του ευρώ. Ίδρυσαν, δηλαδή, το 1979, τον μηχανισμό των σταθμισμένων ισοτιμιών (S.M.E.). Αυτός μετουσιώθηκε σε κοινό νόμισμα. Σήμερα, ο d’ Estaing, σε πρόσφατο βιβλίο, διαπιστώνει αδιέξοδο. Ως τελευταία ευκαιρία για την Ευρώπη, προτείνει δραστικό περιορισμό σε ένδεκα μέλη. Πράγματι: το ευρωπαϊκό πείραμα, ως επιχειρείται, δεν βγαίνει (!!!).
ΙV. Η Δύση πιέζεται γενικώτερα. Η Κίνα ανταγωνίζεται με σθένος τις ΗΠΑ, για την πρωτιά στην οικονομία. Κινέζοι δισεκατομμυριούχοι είναι οι προνομιούχοι των ελβετικών τραπεζών. Οι Κινέζοι δεν λογοδοτούν για ό,τι έχουν (!). Στην ασιατική αγορά αποβλέπει η γερμανική βιομηχανία.
Οι πρόσφατες εκλογές στις ΗΠΑ επιβεβαίωσαν ό,τι ψιθυρίζονταν. Ότι, δηλαδή, και εκεί η στατιστικά διαπιστούμενη οικονομική ανάπτυξη, συνοδεύεται, εν τούτοις, από φθίνουσα κοινωνική ευημερία (!). Λιγώτεροι είναι, πράγματι, οι άνεργοι. Περισσότερες όμως είναι και οι θέσεις απασχόλησης περιορισμένου χρόνου. Άρα η συνολική αμοιβή της εργασίας πέφτει. Και στις ΗΠΑ οι πιστώσεις των νοικοκυριών προς την αγορά μειώνονται έναντι των αντιστοίχων μεγεθών προ του 2008. Άρα λιγοστεύει η αγοραστική ισχύς. Αντιστοίχως, η ζήτηση. Και τελικά η παραγωγή. Αν εξαιρέσουμε συνοικίες σπουδαίων πρωτευουσών (συγκέντρωσης διεθνούς πλούτου), φερ΄ ειπείν Λονδίνου, ή (και) Ν. Υόρκης, τ΄ ακίνητα είναι, γενικώς, σε πτωτική πορεία. Άλλη σαφής ένδειξη περιορισμού του διαθεσίμου εισοδήματος, συνολικά στην Δύση.
Η Ιαπωνία (17 τρεχ.) ξανακύλησε σε ύφεση. Ούτε ο υπερδανεισμός ούτε η υποτίμηση του γεν έφεραν ακμή.
Εν συνόψει: Οι δυτικοί οφείλουν να εναρμονίσουν το επίπεδο ζωής στις παραγωγικές τους επιδόσεις. Οι υπερβολικές πιστώσεις προοιωνίζονται κατάρρευση. Ουδείς δύναται να ζει σε βάρος του άλλου. Οι Ασιάτες καραδοκούν ώστε να επιβάλλουν δική τους τάξη πραγμάτων.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου