Τα αδιέξοδα στον πατριωτικό χώρο... Ένα νέο ‘79 θα είναι ολέθριο

Πενήντα τέσσερις μήνες Μνημονίων είναι πολλοί. Πάρα πολλοί. 
Και κανείς δεν ξέρει πόσοι ακόμη θα ακολουθήσουν, αφού οι νέες ορολογίες που σκαρφίζονται οι εμπνευστές του προδιαθέτουν για μακροχρόνιο ακόμη δέσιμο στην προκρούστεια κλίνη των δανειστών μας. 
Οι πενήντα τέσσερις αυτοί μήνες δεν ήταν πολλοί μόνο διότι συσσώρευσαν πολλά βάρη και δυστυχία στην πλάτη του ελληνικού λαού, αλλά κυρίως διότι όλο αυτό το διάστημα δεν υπήρξε καμία σοβαρή αντίδραση στο ξεπούλημα της εθνικής μας κυριαρχίας, στην εξάλειψη κάθε έννοιας κοινωνικής πρόνοιας και στην καταρράκωση της αξιοπρέπειας των πολιτών. Οι διέξοδοι για την ανατροπή αυτής της καταστάσεως, όπως ισχύει πάντα εξάλλου, ανιχνεύονται μέσω θεσμικών ή μέσω εξωθεσμικών τρόπων. Οι θεσμικοί έχουν να κάνουν με τα όπλα του πολιτικού συστήματος, δηλαδή με την δύναμη της ψήφου, και οι εξωθεσμικοί με το επαναστατικό δίκαιο. Και τα δύο, όμως, απαιτούν κοινωνίες ώριμες και αποφασισμένες.

Η επαναστατικότητα εξωθεσμικού τύπου δεν μπορεί φυσικά να αποτυπωθεί σε περιθωριακές εγκληματικές ενέργειες και συμπεριφορές τύπου Μαζιώτη, ούτε βεβαίως να πηγάσει από τα φυτώριά τους, δηλαδή τους «αυτόνομους κοινωνικούς χώρους», που στην ουσία παραχωρεί η ίδια η εξουσία στους λεγόμενους «αντιεξουσιαστές». Από την άλλη μεριά, η θεσμική ανατροπή δεν είναι δυνατόν να επέλθει από απονευρωμένους πολίτες, που δεν πιστεύουν πια ότι έχουν τη δυνατότητα να επηρεάσουν αποτελεσματικά τις εξελίξεις.

Επιβραβεύεται ο παλαιοκομματισμός

Περιοριζόμενος στο θεσμικό πλαίσιο πολιτικής συμπεριφοράς, ως προσωπική επιλογή ετών, δεν μπορώ παρά να νοιώθω απογοήτευση και θλίψη για το επίπεδο της αντιστάσεως των πολιτών ενός έθνους, που η συμμετοχή στα κοινά αποτελούσε πάντοτε κριτήριο υπευθυνότητας και χρέος. Τη στιγμή που θα έπρεπε μέσα στο πολιτικό σκηνικό να αναπτύσσονται δυνάμεις αναγεννητικές και ριζοσπαστικές, που θα δίνουν ελπίδα και διέξοδο, επιβραβεύονται εκλογικά αφενός παλαιοκομματικά σχήματα στελεχωμένα με φθαρμένα υλικά του παρελθόντος, πρόσωπα δηλαδή που έχουν συνδέσει το όνομά τους, είτε ως κυβερνητικά στελέχη είτε ως μέλη της αντιπολιτευόμενης συμπαιγνίας, με την διάλυση της χώρας, και αφετέρου πολιτικοί φορείς που συσπειρώνουν μία σημαντική μερίδα της δυσαρέσκειας των πολιτών, αλλά οι πρακτικές τους οδηγούν σε αδιέξοδα οδυνηρά.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, βεβαίως, είναι η περίπτωση της Χρυσής Αυγής, που ξαφνικά κλήθηκε να διαχειριστεί το πιο υγιές τμήμα των πολιτών, αυτών δηλαδή που οι πατριωτικές τους ευαισθησίες είναι υψηλότερα στο αξιακό τους σύστημα από τις προσωπικές τους επιδιώξεις. Οι πολίτες αυτοί, βιώνοντας την απογοήτευση από τις επιλογές του ΛΑΟΣ, στις τάξεις του οποίου βρίσκονταν συσπειρωμένοι οι περισσότεροι, αναζήτησαν ελπίδα ψηφίζοντας τη Χρυσή Αυγή. Από την άλλη, ένας μεγάλος αριθμός από το πιο δυναμικό και συνειδητοποιημένο τμήμα τους, οι Έλληνες εθνικιστές δηλαδή, παραβλέποντας τις σημαντικές ιδεολογικές και αισθητικές ενστάσεις τους, αλλά και αγανακτισμένοι από την προδοσία τού μέχρι εκείνη τη στιγμή κοινοβουλευτικού εκπροσώπου των ιδεών τους, Μάκη Βορίδη, έκανε την ίδια επιλογή.

Και το εκλογικό αποτέλεσμα ήρθε. 18 βουλευτές που δήλωναν εθνικιστές βρίσκονταν για πρώτη φορά μέσα στο ελληνικό κοινοβούλιο! Όπως ήταν φυσικό, όλοι περίμεναν πια το πολιτικό αποτέλεσμα. Το οποίο, όμως, δεν ήρθε ποτέ...

30 μήνες κοινοβουλευτικής παρουσίας, δεκάδες ερωτήσεις και επερωτήσεις, όλα τα ΜΜΕ να εξυπηρετούν άθελά τους (;) τα συμφέροντα της νέας πολιτικής δυνάμεως, το πολιτικό σύστημα σε πλήρη κατάρρευση και απαξίωση, οι εκπρόσωποί του να εξοβελίζονται από κάθε δημόσια παρουσία τους, να δέρνονται, να υβρίζονται και να πτύονται, και παρά ταύτα, πολιτικό αποτέλεσμα ΜΗΔΕΝ! Οι προσπάθειες για δικαιολόγηση αυτής της καταστάσεως, λόγω των διώξεων και των φυλακίσεων, δεν πείθουν. Αυτό ήταν κάτι που ήταν αναμενόμενο, ειδικά όταν έχεις δώσει το δικαίωμα σε φαύλους και απατεώνες να έχουν το θράσος να σε αντιμετωπίζουν με τον τρόπο αυτό επί σειρά ετών.

Δυστυχώς, οι πρακτικές της Χρυσής Αυγής δικαίωσαν τον Γιώργο Καρατζαφέρη που έλεγε πριν μερικά χρόνια ότι προτιμούσε να έχει ένα 5% και να είναι μέσα στο πολιτικό παιχνίδι, παρά να έχει 15% και να είναι στο περιθώριο. Δεν ξέρουμε τί θα έκανε αν είχε 15%, αλλά δυστυχώς μάθαμε τί έκανε όταν είχε 5% και αυτό πληρώνουμε σήμερα, με την αδιέξοδη εκπροσώπηση του πατριωτικού χώρου, που ταυτίστηκε ξανά από τους κλέφτες και τους προδότες της πατρίδας, με το έγκλημα και τη βία. Αν τα λάθη είναι συγχωρητέα όταν υπάρχει μεταμέλεια, η ηλιθιότητα δεν είναι. Το ίδιο και η ανευθυνότητα.

1Η Χρυσή Αυγή έχει πια έναν και μόνο δρόμο. Να πολεμήσει μέχρι το τέλος για τις ιδέες της και για να αποδείξει ότι το «δεν θα σας προδώσουμε ποτέ» θα το υπερασπιστεί με συνέπεια, διότι «η φρουρά δεν παραδίδεται, αλλά πίπτει» κ.λπ. Ηρωικό και άξιο θαυμασμού αν το κάνει, αλλά αυτό θα είναι απλώς η ηθική επιβράβευσή της. Η πολιτική της παρουσία τελείωσε κάπου εδώ. Και το χειρότερο είναι ότι οι Έλληνες πατριώτες θα σύρουν τα επόμενα χρόνια έναν σταυρό που σμιλεύθηκε από προδοσία και ανοησία.

Ας ελπίσουμε ότι η προδοσία των πατριωτικών ιδεών θα σταματήσει εδώ. Θα είναι ολέθριο λ.χ. το να βιώσουμε ένα νέο 79. Ακούγεται κι αυτό! Κι αν τότε χρειάστηκαν 23 χρόνια για να σηκώσει και πάλι κεφάλι ο πατριωτικός χώρος, σε κάτι αντίστοιχο θα χρειαστούν πολύ – πολύ περισσότερα...

Γιάννης Χ. Κουριαννίδης