Κυρίαρχος ο λαϊκισμός

Ρίχνει κυβερνήσεις, διαλύει την χώρα
Ο απόλυτος κυρίαρχος στην πολιτική ζωή της χώρας μας είναι ο λαϊκισμός. Τα τελευταία χρόνια έχει λάβει τέτοιες διαστάσεις, ώστε κανένας δεν μπορεί να του αντισταθεί. Κυβερνήσεις πέφτουν διότι αδυνατούν να λάβουν οποιοδήποτε μέτρο προσκρούει στον λαϊκισμό. Μόλις το επιχειρήσουν, εγείρεται σάλος εναντίον τους. Έτσι καθίσταται αδύνατη η άσκηση ορθολογικής πολιτικής και τελικά οι κυβερνήσεις αποτυγχάνουν και πέφτουν. Το ίδιο ισχύει και για την εκάστοτε αντιπολίτευση. Γνωρίζει ότι το όχημα που θα την οδηγήσει στην εξουσία είναι ο λαϊκισμός. Εξ ου και τον ασκεί στο έπακρον.

Τον βασικό ρόλο στην επικράτηση του λαϊκισμού παίζει η τηλεόραση. Αυτό που συμβαίνει τα τελευταία χρόνια στην χώρα μας δεν συναντάται σε κανένα πολιτισμένο κράτος του κόσμου. Από το πρωί έως το βράδυ, οι περισσότερες τηλεοπτικές εκπομπές λειτουργούν εν είδει πολιτικού καφενείου. Το έργο του Κοινοβουλίου, τουλάχιστον ως προς τον έλεγχο της Κυβέρνησης, έχει μεταφερθεί στην τηλεόραση. Πολλοί βουλευτές προτού μεταβούν στην Βουλή περνούν από ένα τηλεοπτικό κανάλι για να προαναγγείλουν τι θα πάνε να πουν στην Βουλή! Ή, φεύγοντας από την Βουλή, πηγαίνουν από κατ’ ευθείαν στα κανάλια για να ανακοινώσουν τι είπαν στην Βουλή. Έτσι ο κοινοβουλευτικός διάλογος έχει μεταφερθεί στα τηλεοπτικά studio και παράθυρα, όπου κυριαρχεί απολύτως ο λαϊκισμός.

Τον τόνο δίνουν οι τηλεπαρουσιαστές. Ανταγωνίζονται στο ποιός θα κατηγορήσει περισσότερο την Κυβέρνηση, τους υπουργούς και τις αποφάσεις τους, με ύφος συνήθως εισαγγελικό. Μόλις τολμήσει κάποιος ομιλητής να υποστηρίξει ένα κυβερνητικό μέτρο, πέφτει επάνω του και τον διακόπτει ένας ορυμαγδός λαϊκισμού. Οι «συνομιλητές» δεν του επιτρέπουν καν να εξηγήσει την θέση του. Οι δε τηλεπαρουσιαστές, που θεωρούν ότι καθήκον τους είναι να αφορίζουν τους πάντες, συνδράμουν πλήρως στην απαξίωση οιουδήποτε προσπαθεί να πει κάτι σωστό. Στην πραγματικότητα δεν αφήνουν κανέναν να αναπτύξει κάτι μέχρι τέλους. Τον διακόπτουν, είτε οι ίδιοι, είτε οι άλλοι συνομιλητές, με φωνές και κραυγές. Δηλαδή όπως γίνεται στο γήπεδο και στα συνοικιακά καφενεία.

Έτσι διαμορφώνεται όχι μόνον η κοινή γνώμη, αλλά και η ασκούμενη πολιτική. Διότι όταν η κοινή γνώμη έχει παρασυρθεί να πιστεύει ότι κάποιο μέτρο δεν είναι σωστό, επειδή αυτός που προσπάθησε να το υποστηρίξει δεν αφέθηκε να το πράξει και όλοι έπεσαν επάνω του να τον κατασπαράξουν, πως να τολμήσει να το εφαρμόσει ο υπουργός ή η Κυβέρνηση. Και αντίστροφα. Αν μέσα από τα τηλεοπτικά κανάλια περάσει η άποψη ότι η Κυβέρνηση πρέπει οπωσδήποτε να λάβει κάποια απόφαση, έστω και αν αυτή είναι εξοφθάλμως εσφαλμένη και απλώς εξυπηρετεί εντυπώσεις, τελικώς η Κυβέρνηση ενδίδει και την λαμβάνει. Η πίεση που ασκείται είναι αφόρητη και έτσι ολόκληρο το πολιτικό σύστημα καθίσταται δέσμιο του λαϊκισμού. Όποιος ανθίσταται, κατά κανόνα αφανίζεται.

Την Κυριακή κινδυνεύουμε να επικρατήσει στις εκλογές ένα κόμμα της μαρξιστικής Αριστεράς, που πριν από λίγα χρόνια συγκέντρωνε μόλις το 4% του εκλογικού σώματος. Άραγε έγιναν ξαφνικά οι Έλληνες μαρξιστές-λενινιστές; Προδήλως όχι. Κάθε άλλο. Πιστεύουν στην ατομική ιδιοκτησία όσο κανένας ίσως άλλος λαός. Πως λοιπόν έφθασαν να αναδεικνύουν ως πρώτη πολιτική δύναμη ένα κόμμα που ασπάζεται τις αρχές του μαρξισμού; Η απάντηση είναι μία και μόνη: Ο λαϊκισμός. Είναι τέτοια η δύναμη του, ώστε πέτυχε ακόμη και να στρέψει την κοινή γνώμη υπέρ ενός μαρξιστικού κόμματος, διότι απλούστατα πλειοδοτεί σε λαϊκισμό. Σύριζα και τηλεοπτικός λαϊκισμός λειτούργησαν από κοινού. Όπως έγινε στο παρελθόν με άλλα κόμματα που έφεραν την καταστροφή.

Αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι ότι με τέτοιο λαϊκισμό είναι αδύνατον να κυβερνηθεί ο τόπος. Η Κυβέρνηση Καραμανλή έπεσε πρόωρα το 2009, διότι ο τηλεοπτικός λαϊκισμός την έφθειρε τόσο πολύ, ώστε δεν της επέτρεψε κατ’ ουσίαν να συνεχίσει να κυβερνά. Έτσι η σκυτάλη δόθηκε στην Κυβέρνηση Παπανδρέου, που μέσα σε λίγους μήνες έφερε την καταστροφή. Αλλά ούτε εκείνη αφέθηκε να κυβερνήσει. Μόλις πήγε να λάβει κάποια μέτρα, βρέθηκε απέναντι σε έναν απίστευτο λαϊκισμό που μιλούσε διαρκώς για «κατάπτυστο» μνημόνιο, το οποίο όμως δεν είχε διαβάσει σχεδόν κανένας. Διότι τα περισσότερα μέτρα του, πέραν από τα περιοριστικά και τα επώδυνα, ήταν μέτρα εξορθολογισμού. Αλλά μέσα στο κλίμα γενικού λαϊκισμού, δεν εφαρμόσθηκαν.

Το ίδιο επανελήφθη τώρα με την Κυβέρνηση Σαμαρά. Η κατιούσα άρχισε με τις ευρωεκλογές του Μαΐου. Ο λαϊκισμός εκτίναξε τον Σύριζα στην πρώτη θέση. Και από την ημέρα εκείνη, η Κυβέρνηση διαπράττει το ένα λάθος μετά το άλλο. Υπό την πίεση του λαϊκισμού έγινε ένας ατυχής ανασχηματισμός και στροφή πολιτικής, με κυβερνητικές δηλώσεις του τύπου «σκίζουμε τα μνημόνια». Έτσι η Κυβέρνηση οδηγήθηκε μόνη της σε πολιτικό αδιέξοδο. Στην πραγματικότητα την αποσταθεροποίησε ο λαϊκισμός στον οποίο ενέδωσε. Και τώρα η χώρα οδεύει προς την επόμενη Κυβέρνηση, με ακόμη πιο ακραίο λαϊκισμό. Ο λαϊκισμός κυριαρχεί πλήρως και έρχεται να διαλύσει ότι απέμεινε.

Κύριο άρθρο εφημ."Εστία" στις 19.01.2015 / via