Ι. Φοβερή (καί) γιά τήν Ἑλλάδα ὑπῆρξε ἡ δεκαετία 1940-50. Ἡ χώρα κατακρεουργήθηκε ἀπό τέσσερεις εἰσβολεῖς. Τήν 28η Ὀκτωβρίου ’40 ὁ ἰταλικός φασισμός προσέβαλε τήν ἐπικράτεια, πρίν –κάν– παρέλθει ἡ προθεσμία τοῦ σχετικοῦ τελεσιγράφου. Ἀκολούθησαν βομβαρδισμοί ἀμάχων στήν Ἀχαΐα. Ὁ ὕπουλος ἐχθρός εἶχε τήν 15.8. καταβυθίσει τήν «Ἕλλη» στήν Τῆνο. Τήν 6η Ἀπριλίου ’41 ἀκολούθησε ὁ γερμανικός ναζισμός στήν μακεδονική μεθόριο. Ἴσχυε τό Γερμανο-Σοβιετικό Σύμφωνο. Ἔτσι βρεθήκαμε (καί) ἀντίπαλοι τῶν Σοβιετικῶν (!). Οἱ Γερμανοί συνοδεύονταν (καί) ἀπό Βουλγάρους. Αὐτοί ἦταν –φύσει– οἱ ἐπικινδυνότεροι. Γείτονες, ἐποφθαλμιοῦσαν διεύρυνση κυριαρχίας μέ ἀκρωτηριασμό τοῦ Ἑλληνισμοῦ. Εἰδεχθεῖς ὑπῆρξαν οἱ σφαγές στήν Δράμα, τό Δοξᾶτο, τό Κάτω Νευροκόπι καί ἀλλοῦ. Οἱ Σοβιετικοί ἀπό 21.6.41 κατέστησαν ἐχθροί (καί ἐνταφιαστές) τοῦ ναζισμοῦ.
Ὁ λεγόμενος «Δημοκρατικός Στρατός» μεταξύ 1946-9 λεηλάτησε τήν ὕπαιθρο καί τίς ὑποδομές της. Ἀπελευθέρωνε «ὑποχρεωτικῶς» χωριά ἀντιφρονούν- των (!). Χωρίς τήν ὑλική στήριξη τοῦ Stalin τό ἐγχείρημα ἦταν ἀδιανόητο.
ΙΙ. Κάθε αἴτημα ἀποζημίωσης πρέπει νά εἶναι και «συμπαθές». Καί πρός τοῦτο δέον ν΄ ἀσκεῖται (καί) συμμέτρως. Κατά ὅλων, ἄρα τῶν βλαψάντων. Ἐπιθυμητή εἶναι ἡ ἀποζημιωτική αὔξηση τοῦ ἐθνικοῦ πλούτου.
Ἐρευνᾶται μόνο τό ἐφικτό (καί) τό κόστος.
Μετωπική ἀντιπαράθεση μέ τήν Γερμανία ἀντενδείκνυται. Ὑπονομεύει πάγια συμφέροντά μας. Οὔτε το φρικτό χιτλερικό παρελθόν, οὔτε ἡ διαίρεση τῆς χώρας μέχρι Νοεμβρίου ’89, ἐμπόδισαν τήν Γερμανία νά κυριαρχήσει τῆς Εὐρώπης (!).
Κερδοσκοπήσαμε στήν ἀγορά τῶν ὁμολόγων. Ἔτσι – οὐσιαστικά– μεταξύ 1997 καί 2007 ἡ κατά κεφαλήν δαπάνη μας αὐξήθηκε κατά 43% (!!!). Αὐτή ἡ εἰκονική εὐημερία διαλύθηκε ὅταν μᾶς ἀπέβαλαν οἱ ἀγορές. Τότε, γιά νά μήν βρεθοῦμε στό μηδέν, πλήρωσαν –κυρίως– οἱ Γερμανοί.
Ἐάν εἴχαμε λαμβάνειν θ΄ ἀπαιτούσαμε τό λαβεῖν μας. Δέν θά ζητούσαμε δανεικά. Εἶναι, λοιπόν, στοιχειῶδες νά μή συμπλέκουμε τήν ἐπιστροφή δανεικῶν πρός οἱαδήποτε ἄλλη ἀπαίτησή μας.
ΙΙΙ. Ἡ Ἑλλάς, ὡς κράτος, μέχρι σήμερα, οὐδεμία ἔχει κινήσει δικαστική διαδικασία ἔναντι τῆς Γερμανίας. Τόσο γιά καταστροφές προσγενόμενες ἀπό τά στρατεύματα κατοχῆς, ὅσο καί ἀπό τό κατοχικό δάνειο.
Ἐναντίον τῆς Γερμανίας ἔχουν ἀσκηθεῖ ἀγωγές ἰδιωτῶν. Μάλιστα καί γιά τίς εἰδεχθεῖς σφαγές τοῦ Διστόμου. Τέτοια ἀγωγή ἔγινε δεκτή μέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. 137/97 ἀπόφαση τοῦ Πολυμελοῦς Πρωτοδικείου Λιβαδειᾶς. Τό γερμανικό δημόσιο ἄσκησε ἀναίρεση. Πρόβαλε ὅτι δικάζεται, ἐγκύρως, μόνον ἐνώπιον γερμανικῶν δικαστηρίων.
Ὁ Ἄρειος Πάγος ἀπέρριψε τήν γερμανική ἀναίρεση (Α.Π.- Ὁλομ.-11/2000). Πρίν ἐκτελεσθεῖ ἡ ἀπόφαση τοῦ Πρωτοδικείου Λιβαδειᾶς, τέθηκε τό ζήτημα καί ἐνώπιον τοῦ Ἀνωτάτου Εἰδικοῦ Δικαστηρίου (ΑΕΔ). Τό ΑΕΔ μέ τήν ὑπ’ ἀριθμ. 6/2002 ἀπόφασή του δέχθηκε ὅτι «...ἕνα κράτος δέν δύναται νά ἐναχθεῖ (-) ἐνώπιον δικαστηρίου ἄλλου κράτους γιά ἀποζημίωση ἀπό κάθε εἴδους ἀδικοπραξία πού ἔλαβε χώρα στό ἔδαφος (τοῦ ἄλλου κράτους) καί στήν ὁποία ἐμπλέκονται μέ οἱοδήποτε τρόπο ἔνοπλες δυνάμεις τοῦ ἐναγομένου κράτους, εἴτε σέ καιρό πολέμου εἴτε σέ καιρό εἰρήνης…».
Μετά ταῦτα ἐπιχειρήθηκε ν΄ ἀσκηθοῦν ἑλληνικές ἀπαιτήσεις στήν Ἰταλία κατά τῆς Γερμανίας. Τελικῶς τό ζήτημα ἤχθη στό δικαστήριο τῆς Χάγης. Ἐκδόθηκε ἡ ἀπό 3 Φεβρουαρίου 2012 ἀπόφαση ὅπου ἔγινε (σκέψη ὑπ’ ἀριθμ. 133) δεκτή παραβίαση τῆς ἀσυλίας τῆς Γερμανίας. Δηλαδή τοῦ δικαιώματός της νά δικάζεται στήν ἐπικράτειά της (Γερμανία).
IV. Ἐξακολουθεῖ ἀκόμη ἰσχύουσα ἡ διάταξη τῆς 2ας § τοῦ ἄρθρ. 5 ν. 18/44. Δι΄ αὐτῆς μηδενίσθησαν τά κατοχικά χρέη. «…Ἐξαιροῦνται τῆς διατάξεως ταύτης αἱ πρός τό Δημόσιον, τούς Δήμους καί τάς Κοινότητας ὀφειλαί ἐκ φόρων ἐν γένει, ὡς καί αἱ εἰσφοραί πρός ἀσφαλιστικά ἱδρύματα δημοσίου δικαίου, αἵτινες θέλουν ρυθμισθῆ ὑπό εἰδικοῦ νόμου …». (Ἡ ἠλεκρονική ἐκτύπωση τοῦ νομοθετικοῦ κειμένου εἶναι τῆς 16.3.2015).
V. Ἡ ἐπιχειρηθεῖσα «χαρτογράφηση» ἕνα ὑπογραμμίζει. Ὅτι ἡ ἀντιμετώπιση τῶν ἐν γένει γερμανικῶν ἐπανορθώσεων ἀπαιτεῖ ἰδιαίτερη περίσκεψη. Τόν φοβερότερο ἐχθρό τοῦ Ἑλληνισμοῦ ἔχουν ἀποτελέσει ἀστοχίες Ἑλλήνων.
Γ. Κ. Στεφανάκης / Εφημ."Εστία" στις 19.03.2015
Για την αντιγραφή: Ιάσων
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου