Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;*

Κοντέψαμε να διαλύσουμε τον κόσμο και ξεκινήσαμε νομικές διαδικασίες, εδώ και λίγα χρόνια, όταν το γερμανικό περιοδικό Focus "τόλμησε" να κυκλοφορήσει με την Αφροδίτη της Μήλου να κάνει τη γνωστή άσεμνη χειρονομία. Ένας ολόκληρος λαός ξεσηκώθηκε, φώναζε για εθνικό διασυρμό, για προσβολή της ιστορίας και του πολιτισμού μας κι άλλα τέτοια συναφή. Φτάσαμε, μάλιστα στο σημείο να ζητάμε να γίνει παρατήρηση στη Γερμανική Πρεσβεία για να επιληφθεί του θέματος. (For the record, τόσο ο εκδότης όσο και οι δημοσιογράφοι που έγραψαν το σχετικό άρθρο, αθωώθηκαν πανηγυρικά καθώς ακόμα κι οι Ελληνικές Δικαστικές αρχές έκριναν πως ουδεμία προσβολή εθνικού συμβόλου είχε διαπραχθεί)

Ο ίδιος λαός που θεώρησε το συγκεκριμένο πρωτοσέλιδο απαράδεκτο, που θίχτηκε από το άρθρο κάποιων ξένων δημοσιογράφων που έκριναν αρνητικά ορισμένους Έλληνες πολιτικούς (κι όχι όλο τον ελληνικό λαό), θεωρεί πως έχει το δικαίωμα να λεηλατεί ο ίδιος και να βανδαλίζει όποια δημόσια (ή ιδιωτική) περιουσία βρίσκει μπροστά του. Μπορεί να καίει τη σημαία του στο γήπεδο, γιατί εκνευρίστηκε με το διαιτητή ή τον προπονητή ή την ομάδα του. Μπορεί να σπάει μάρμαρα κατά τη διάρκεια μιας διαδήλωσής του. Μπορεί να κάνει παρανάλωμα του πυρός έναν ιστορικό κινηματογράφο για να δώσει το επαναστατικό του στίγμα και να περάσει τα μηνύματά του. Και μπορεί, ακόμα και σήμερα, που απαιτεί να σεβαστεί τον πολιτισμό του ολόκληρη η υφήλιος (και να του εξαργυρώσει την αναγνώριση αυτή), να καταστρέφει το άγαλμα του Κωστή Παλαμά, ενός ποιητή συμβόλου της χώρας. Γιατί μια ομάδα αναρχικών έκρινε πως πρέπει να βάψει με μαύρο σπρέι το πρόσωπό του, να σπάσει λίγο τη μύτη και το στόμα του, να κοτσάρει και το σήμα της αναρχίας, έτσι για γούστο.

Το να πούμε πως είναι απλά ντροπή μας είναι ελάχιστο. Κανένας λαός που δε σέβεται την ιστορία του, την περιουσία του, τις παρακαταθήκες του και τον πολιτισμό του δεν αξίζει κανενός σεβασμού και καμιάς αναγνώρισης και εκτίμησης από τους υπόλοιπους λαούς. Δεν έχει δικαίωμα να κρίνει κανέναν ούτε να ζητάει αποζημιώσεις για πολεμικές καταστροφές. Δεν του επιτρέπεται να έχει άποψη για ξένους πολιτισμούς. Και, φυσικά, δεν τον περιμένει τίποτα καλύτερο από το απόλυτο χάος.

Σκληρά λόγια; Σαφώς. Μεμονωμένα γεγονότα, από πολύ συγκεκριμένες ομάδες, που δε θα έπρεπε να στιγματίζουν όλο τον ελληνικό λαό; Σαφέστατα. Στην τελική, όμως, κάτι αντίστοιχο ζητάμε κι εμείς από τους υπόλοιπους λαούς ή πιο συγκεκριμένα τους Γερμανούς. Να μας αποζημιώσουν για καταστροφές που έγιναν σε καιρό πολέμου, από συγκεκριμένους στρατιώτες, σε πολύ συγκεκριμένες συνθήκες και τόσα χρόνια πίσω. Ή να δεχτούν πως ένα πρωτοσέλιδο ενός περιοδικού τους προκαλεί βλάβη στην ιστορία του τόπου μας. Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη, ας συνειδητοποιήσουμε τη σκληρή αλήθεια, που καθόλου κολακευτική δεν είναι για μας, και ας περιθωριοποιήσουμε όσους θεωρούμε πως μας ντροπιάζουν ΕΝΤΟΣ της χώρας. Γιατί μόνο αυτούς έχουμε το δικαίωμα να στοχοποιούμε. Η αποδοχή τους είναι συναίνεση και συνευθύνη. Μετά, ας κοιτάξουμε και τους έξω...

Ειρήνη Συνοδινού
__________________________

* Διαβάστε παρακάτω το ποίημα του Σουρή, που γράφτηκε τον περασμένο αιώνα και μη μου πείτε ότι δεν είναι επίκαιρο, ή ότι η κακοδαιμονία της πολιτικής ζωής της Ελλάδας μας συνεχίζεται μέχρι σήμερα...

Ποιος είδε κράτος λιγοστό

σ' όλη τη γη μοναδικό,

εκατό να εξοδεύει

και πενήντα να μαζεύει;

Να τρέφει όλους τους αργούς,

νά 'χει επτά Πρωθυπουργούς,

ταμείο δίχως χρήματα

και δόξης τόσα μνήματα;

Νά 'χει κλητήρες για φρουρά

και να σε κλέβουν φανερά,

κι ενώ αυτοί σε κλέβουνε

τον κλέφτη να γυρεύουνε;

Όλα σ' αυτή τη γη μασκαρευτήκαν

ονείρατα, ελπίδες και σκοποί,

οι μούρες μας μουτσούνες εγινήκαν

δεν ξέρομε τί λέγεται ντροπή.

Σπαθί αντίληψη, μυαλό ξεφτέρι,

κάτι μισόμαθε κι όλα τα ξέρει.

Κι από προσπάππου κι από παππού

συγχρόνως μπούφος και αλεπού.

Θέλει ακόμα -κι αυτό είναι ωραίο-

να παριστάνει τον ευρωπαίο.

Στα δυό φορώντας τα πόδια που 'χει

στο 'να λουστρίνι, στ' άλλο τσαρούχι.

Σουλούπι, μπόϊ, μικρομεσαίο,

ύφος του γόη, ψευτομοιραίο.

Λίγο κατσούφης, λίγο γκρινιάρης,

λίγο μαγκούφης, λίγο μουρντάρης.

Και ψωμοτύρι και για καφέ

το «δε βαρυέσαι» κι «ωχ αδερφέ».

Ωσάν πολίτης, σκυφτός ραγιάς

σαν πιάσει πόστο: δερβέναγάς.

Δυστυχία σου, Ελλάς,

με τα τέκνα που γεννάς!

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα,

τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;

Ώ Ελλάς, ηρώων χώρα, τί γαϊδάρους βγάζεις τώρα;
Γεώργιος Σουρής (1853-1919)