Η απόφαση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, να διαθέσει ποσό της τάξης των δύο δισεκατομμυρίων ευρώ για την αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης στην Ελλάδα, αποτελεί μια αδιαμφισβήτητη επιτυχία της ελληνικής κυβέρνησης και προσωπικά, αν θέλετε, του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.
Πέρα και πάνω από αυτό, όμως, είναι μια εξέλιξη που «δικαιώνει» το ελληνικό DNA και επιβεβαιώνει ότι, παρόλο που οι Ευρωπαίοι εταίροι μας είναι πια «ψυλλιασμένοι» με την περίπτωσή μας, εξακολουθούν, από καιρού εις καιρόν, να... αγοράζουν τον «κοπανιστό αέρα» που τους «πουλάμε».
Γιατί, τι είναι η ανθρωπιστική κρίση που επικαλείται η ελληνική κυβέρνηση, για να αποσπάσει περισσότερα κονδύλια από τους εταίρους της, αν όχι... αέρας κοπανιστός; Ας είμαστε ειλικρινείς, τουλάχιστον μεταξύ μας. Μπορεί τα εισοδήματα των Ελλήνων να μειώθηκαν δραματικά στα χρόνια των Μνημονίων, μπορεί η φορολογία να αυξήθηκε κατακόρυφα (337%, σύμφωνα με σχετική έρευνα, για τα μεσαία και χαμηλά στρώματα της κοινωνίας), μπορεί οι στατιστικοί δείκτες της ανεργίας και των αυτοκτονιών να κατέγραψαν κατακόρυφη άνοδο, όμως ακόμα και αυτά τα δεινά, δεν συνιστούν ανθρωπιστική κρίση.
«Και οι άνθρωποι που έχασαν τις περιουσίες τους και έμειναν στο δρόμο; Εκείνοι που πέρασαν μια θηλιά στο λαιμό και έβαλαν τέλος στη ζωή τους, γιατί τους έπνιξαν τα χρέη;» θα μου πείτε. Δεν είναι περιπτώσεις που επιβεβαιώνουν κραυγαλέα την ύπαρξη ανθρωπιστικής κρίσης; «Πάταξον μεν, άκουσον δε» θα σας απαντήσω: σύμφωνα με τον ορισμό που δίνει ο Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ), ανθρωπιστική κρίση είναι η κατάσταση εκείνη, κατά την οποία η ανθρώπινη ζωή, η υγεία, ακόμα και η ίδια η ύπαρξη των ανθρώπων, τίθενται υπό κάποια εξαιρετική και γενικευμένη απειλή. Επισήμως, οι καταστάσεις αυτές περιγράφονται ως «complex political emergencies» -θα μπορούσαμε, σε μια σχετικά ελεύθερη μετάφραση, να τις αποδώσουμε ως «επείγουσες συνθήκες περίπλοκης πολιτικής φύσης». Επί της ουσίας, πρόκειται για κρίσεις, τις οποίες προκαλούν οι ανθρώπινες ενέργειες, για καταστάσεις όπου η βία φέρνει θανάτους, εκτοπισμούς πληθυσμών, επιδημίες και λιμούς. Οι καταστάσεις αυτές συνδέονται, όπως έχει πολλάκις δείξει η παγκόσμια ιστορία, με την αποδυνάμωση ή την πλήρη κατάρρευση των οικονομικών και πολιτικών δομών -ενίοτε, δε, και με φυσικές καταστροφές. Κατ' αυτόν τον τρόπο, διαφέρουν από τις κοινές κρίσεις, καθώς διαρκούν περισσότερο και επιδρούν καταστροφικά σε όλο το φάσμα της ανθρώπινης ζωής.
Ανθρωπιστική κρίση, για παράδειγμα, με την ακριβή έννοια της λέξης, είναι αυτή που σοβεί στο διαφιλονικούμενο Νταρφούρ του Σουδάν ή στη Σομαλία, στην Αιθιοπία, την Παλαιστίνη των ένοπλων συγκρούσεων ή το Νίγηρα, στη μαστιζόμενη από τον Έμπολα Σιέρα Λεόνε. Περιοχές, δηλαδή, από τις οποίες αρκεί να δει κανείς μια εικόνα στα μέσα ενημέρωσης ή κοινωνικής δικτύωσης, για να καταλάβει ακριβώς, δίχως την παραμικρή αμφιβολία, τι σημαίνει «ανθρωπιστική κρίση».
Θέλετε να γυρίσουμε και στα του οίκου μας; Αρκεί να δει κανείς τα αυτοκίνητα που «πλημμυρίζουν» κάθε μέρα την Κηφισίας, ακόμα κι αν είναι να διανύσουν την απόσταση Ψυχικό-Μαρούσι. Το «λουλουδοπόλεμο» στον Βέρτη και τον Παντελίδη τις νύχτες της Παρασκευής... Τα συνοικιακά μπαράκια που παίζουν ελληνικά και γεμίζουν τα Σαββατόβραδα από αγόρια και κορίτσια το πολύ 18-22 χρονών, που ανεβαίνουν στην μπάρα και λικνίζουν τα κορμιά τους, ακούγοντας κάποιον... TUS να τραγουδάει -Θεός φυλάξοι- για «υποβρύχιες καταστροφές». Θα καταλάβει εύκολα ότι αυτό που συμβαίνει στη χώρα μας, μόνο τα χαρακτηριστικά ανθρωπιστικής κρίσης δεν έχει -περισσότερο με πολιτιστική και ηθική παρακμή μοιάζει.
Όσο θα έχουμε ένα πιάτο φαΐ να βάλουμε στο τραπέζι για μας και για τα παιδιά μας, μην μου μιλάτε για ανθρωπιστική κρίση..
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου