 |
| Απαγχονισμός Ελλήνων προκρίτων από τους Τούρκους. |
Τον Απρίλιο του 2015 οι Αρμένιοι τίμησαν σε ολόκληρο τον κόσμο, αλλά κυρίως με μεγαλειώδεις εκδηλώσεις στην πατρίδα τους, την μνήμη των εκατοντάδων χιλιάδων θυμάτων της Γενοκτονίας τους από τους Τούρκους. Ήταν η πρώτη γενοκτονία του 20ού αιώνα, που απετέλεσε και τον πιλότο για τις υπόλοιπες που ακολούθησαν.
Αυτό που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, για άλλη μια φορά, είναι το ότι όταν οι Αρμένιοι αναφέρονται στα δεινά τους, για να κατονομάσουν τους φυσικούς αυτουργούς των εγκλημάτων δεν χρησιμοποιούν όρους που τους προσδιορίζουν με συγκεκριμένα πολιτικά ή επιμέρους εθνολογικά χαρακτηριστικά. Για τους Αρμενίους, τα πράγματα είναι ξεκάθαρα: Την γενοκτονία τους την πραγματοποίησαν οι Τούρκοι. Χωρίς εξαιρέσεις και διαφοροποιήσεις. Ολόκληρος ο τουρκικός λαός συμμετείχε σε αυτήν.
Στις 19 Μαΐου ο Ποντιακός Ελληνισμός τιμά, όπως κάθε χρόνο, την δική του γενοκτονία. Έστω και διασπασμένο σε κομματικές φατρίες, που υπηρετούν συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες, το ποντιακό κίνημα τιμά την μνήμη των νεκρών του και την Ιστορία του. Τιμά την μνήμη των 358.000 νεκρών του, που τα κόκκαλά τους είναι σπαρμένα σε ολόκληρη την μικρασιατική γη, σε κείνη την γενοκτονία «εν ροή», όπως την χαρακτήρισε πολύ εύστοχα ο αλησμόνητος Πολυχρόνης Ενεπεκίδης.
Η Γενοκτονία των Ποντίων εντάσσεται στην συνολική γενοκτονία του Ελληνισμού της Ανατολής (Μικρασιατών, Θρακών και Ποντίων), που υλοποιήθηκε, όπως και αυτή των Αρμενίων, αλλά και των Ασσυρίων, από τους Τούρκους κατακτητές της Μικρασιατικής γης. Αυτό είναι κάτι που δείχνουν να το ξεχνούν, όμως, οι περισσότεροι ιστορικοί και μελετητές των γεγονότων αυτών, αφού όταν αναφέρονται σε αυτά, κατονομάζουν ως γενοκτόνους τους Νεοτούρκους. Απενοχοποιούν, δηλαδή, το σύνολο του τουρκικού λαού και εξειδικεύουν ως εγκληματίες μόνον ένα συγκεκριμένο τμήμα του, αυτό που εκφραζόταν μέσα από τις αρχές του νεωτερίστικου εθνικιστικού κινήματος του Μουσταφά Κεμάλ.
Αυτό είναι λάθος. Εκτός του ότι καταδεικνύει μία προσπάθεια εξωραΐσεως της καταστάσεως, βλέποντας τα πράγματα όπως θα θέλανε κάποιοι να είναι και όχι όπως πραγματικά ήταν, διαστρεβλώνει ουσιαστικά την πραγματικότητα, προσεγγίζοντάς την μέσα από μία οπτική που είναι πολύ πιθανόν να οδηγήσει στο να ξαναζήσουμε την Ιστορία σε μία τραγικότερη έκφανσή της. Οι διαστάσεις των γενοκτονικών εγκλημάτων, σε βάρος όλων των λαών της Μικράς Ασίας, ήταν τόσο μεγάλες, που αλλοίωσαν καθοριστικά την δημογραφία της περιοχής, είτε με την θανάτωση εκατομμυρίων ανθρώπων, είτε με την βίαιη φυγή τους από τις πατρογονικές εστίες τους, είτε με την διά του φόβου αφομοίωσή τους στο τουρκικό «έθνος» προκειμένου να καταφέρουν να επιβιώσουν.
Τέτοιων διαστάσεων εγκλήματα ήταν αδύνατον να τα υλοποιήσει μία μικρή μερίδα εθνικιστών. Οι Νεότουρκοι ήταν μία θύελλα που σάρωσε την συρρικνούμενη τότε οθωμανική αυτοκρατορία, συσπείρωσε το σύνολο των Τούρκων που απειλούνταν με εξαφάνιση, οι οποίοι και ξέσπασαν το μίσος τους εναντίον όλων των εθνοτήτων της μικρασιατικής γης, που διεκδικούσαν την απελευθέρωση της γης τους και την ανάδειξη της πολιτισιμικής κληρονομιάς τους. Η συνέχεια είναι γνωστή...
Εδώ και 41 έτη, στο κατεχόμενο κομμάτι της Κύπρου μας, συντελούνται γεγονότα που αποτελούν ψηφίδες γενοκτονικών πρακτικών. Ο ξεριζωμός των Ελλήνων από τα κατεχόμενα, η αλλαγή της φυσιογνωμίας στην περιοχή, η καταστροφή της πολιτισμικής κληρονομιάς, η αλλοίωση του πληθυσμού με την εισαγωγή εκατοντάδων χιλιάδων εποίκων, ανήκουν σε αυτά. Την εισβολή, όμως στο νησί δεν την πραγματοποίησαν οι σοσιαλιστές της κυβερνήσεως Ετσεβίτ, το 1974, και όλα τα υπόλοιπα δεν τα υλοποίησαν οι δημοκρατικά εκλεγμένες «κυβερνήσεις» των κατεχομένων. Όλα αυτά τα έκαναν, απλώς, οι Τούρκοι.
Όπως ακριβώς έκαναν οι Τούρκοι τις γενοκτονίες, τόσο των Ποντίων όσο και των λοιπών Ελλήνων, αλλά και εναντίον των Αρμενίων και των Ασσυρίων. Οι Τούρκοι είναι που τόσους αιώνες αφανίζουν βιολογικά και πολιτισμικά τους λαούς της Μικράς Ασίας, οι Τούρκοι είναι που απειλούν και διεκδικούν, από όλους τους γείτονές τους, εδάφη και πλουτοπαραγωγικές πηγές, οι Τούρκοι είναι ο διαρκής ταραξίας της περιοχής, ασχέτως κυβερνήσεων, ηγεσιών και πολιτευμάτων.
Όταν δούμε την πραγματικότητα, με αυτήν την οπτική και όχι με ιδεοληψίες και πολιτικές σκοπιμότητες, τότε ίσως θα περάσουμε από τους θρήνους και τα μνημόσυνα στην ανάκτηση της εθνικής μας αξιοπρέπειας και της ιστορικής δικαίωσης. Και αυτό είναι κάτι που πρέπει να το κερδίσουμε εμείς, ως έθνος, στην συνείδηση και στην καρδιά μας. Οι αναγνωρίσεις της Γενοκτονίας από τα κοινοβούλια κρατών, πολιτειών και διεθνών φορέων είναι χρήσιμες, αλλά η αναγνώριση και ο προσδιορισμός του εχθρού είναι αυτά που θα λειτουργήσουν αποτρεπτικά στο να σε ξαναβλάψει.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου