Μία τραγωδία για τον Ελληνισμό του 20ου αιώνα, που σημάδεψε βαθειά την πορεία του, επαναλαμβάνεται όπως θα έλεγε και ο Κάρλ Μαρξ σαν φάρσα.
Το όραμα η Ελλάδα να γίνει Βενεζουέλα ή Κούβα των Βαλκανίων δεν απέχει από την πραγματικότητα.
Επαναλαμβάνουμε για πολλοστή φορά ότι ο ΣΥΡΙΖΑ ανήλθε στην εξουσία όχι για να κυβερνήσει την χώρα, αλλά για να την καταλάβει. Η διαφορά είναι μεγάλη.
Πολύ γνωστός υπουργός της κυβερνήσεως, σε δύο-τρεις επαφές που είχαμε μαζί του, δεν έπαυε να μάς υπογραμμίζει ότι «ήλθαμε στην εξουσία για να παραμείνουμε σε αυτήν». Και στο ερώτημα πώς γίνεται αυτή η παραμονή, η απάντηση ήταν ένα αινιγματικό χαμόγελο που έλεγε πολλά…
Με βάση, λοιπόν, την παραδοχή αυτή είναι βέβαιον ότι ο κ. Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του ούτε διαπραγμάτευση είχαν σκοπό να κάνουν, ούτε συμφωνία να υπογράψουν, ούτε την οικονομία να συνεφέρουν. Βασικές προτεραιότητες ήσαν η κατάληψη των αρθρώσεων της εξουσίας, η επικοινωνιακή εξαπάτηση των πολλών και η εξόντωση των ισχυρών αρμών της ιδιωτικής οικονομίας προς όφελος διαπλεκόμενων επιχειρηματιών που στήριξαν την άνοδό τους στην εξουσία.
Προς την κατεύθυνση της επιτεύξεως του στόχου αυτού και με πρόθεση την υπονόμευση της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, επιχείρησαν να προσελκύσουν συμμάχους και εκτός Ευρώπης, αλλά τελικά σε αυτό το παίγνιο δέχθηκαν να συμπράξουν μόνον κάποιοι Αμερικανοί «αριστεροί» οικονομολόγοι –δύο από τους οποίους είναι σύμβουλοι σε επενδυτικά ταμεία τα οποία από τον περασμένο Μάρτιο «παίζουν» την πτώση του Χρηματιστηρίου Αξιών Αθηνών (ΧΑΑ) και ιδιαιτέρως των τραπεζών μας.
Εχθροί, επίσης, του ευρώ και της ευρωζώνης, οι παραπάνω οικονομολόγοι στήριξαν ποικιλοτρόπως τις θεατρικές παραστάσεις του Έλληνα υπουργού Οικονομικών και στην ουσία επιδιώκουν ακόμα και σήμερα, για ποικίλους λόγους, να υπονομεύσουν το άγνωστο στην Ελλάδα «Σχέδιο Γιουνκέρ», το οποίο φιλοδοξεί το 2025 να υπάρχει μία πολιτικά και οικονομικά ισχυρή ευρωζώνη.
Έτσι, επί ένα πεντάμηνο, αντί η κυβέρνηση να ασχολείται με τα καυτά θέματα της οικονομίας και της κοινωνικής συνοχής, στην πράξη προετοίμαζε ψυχολογικά τον κόσμο για κάτι που θεωρούσε αναπόφευκτο, ήτοι το δημοψήφισμα. Γι αυτό και καλλιεργούσε τον διχασμό.
Σε αρκετές off the record συνομιλίες του, ο υπουργός Επικρατείας κ. Αλ. Φλαμπουράρης είχε υπαινιχθεί το ενδεχόμενο αυτό και δεν μπορούσε να κρύψει ότι τον απασχολούσε ο τρόπος με τον οποίο η χώρα θα οδηγείτο σε δημοψήφισμα. Στο επίπεδο δε αυτό, το σχέδιο είναι μακιαβελικής υφής και ξεπερασμένης λενινιστικής τακτικής, πλην όμως επιπόλαιο. Ιδού πώς έχουν τα πράγματα.
Όπως υπογραμμίσαμε, επί ένα πεντάμηνο κάποιοι υπουργοί έδιναν κακόγουστες θεατρικές παραστάσεις, οι οποίες όμως στο εσωτερικό «πουλούσαν», σε έναν λαό αποχαυνωμένο. Σε κάποια φάση, ωστόσο, μετά την συμφωνία της 20ης Φεβρουαρίου 2015, η κυβέρνηση ήταν υποχρεωμένη να παρουσιάσει προτάσεις για την διαχείριση μίας οικονομίας που είχε ήδη υποστεί νέα σοβαρή βλάβη και άρα το κόστος διαχειρίσεώς της είχε πάει σε νέα ύψη. Έτσι, με βάση το σχέδιό της και με παράπλευρο πλάνο αυτό του καθηγητού και βουλευτού κ. Κ.Λαπαβίτσα –που προβλέπει έξοδο από την ευρωζώνη, υιοθέτηση της δραχμής και προσωρινή αναστολή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, αν χρειαστεί– η κυβέρνηση κατέθεσε προς τους θεσμούς πρόταση που γνώριζε εκ των προτέρων ότι θα απορριφθεί.
Γιατί; Διότι, με την πρότασή της κατά κύριο λόγο η κυβέρνηση έβαζε στο στόχαστρο τον ιδιωτικό παραγωγικό ιστό της χώρας, τον οποίο και θέλει να διαλύσει ώστε να μπορέσει έτσι να τον υποκαταστήσει, στο πλαίσιο ενός ευρύτερου μακιαβελικού σχεδίου συριζοποίησης της οικονομίας.
Κατά τους εγκεφάλους του σχεδίου αυτού, μία Ελλάδα που θα υιοθετήσει το κουβανικό μοντέλο με ευρω-βαλκανικές παραλλαγές και με νόμισμα την δραχμή, θα μπορεί να εξασφαλίσει στο φαιοκόκκινο μέτωπο μακροημέρευση στην εξουσία, δεδομένου ότι σε κάποια φάση, όταν η χώρα θα αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση, στο μέτωπο αυτό θα προσχωρήσει και το ΚΚΕ.
Οι εμπνευστές του σχεδίου αυτού εκτιμούν δε ότι, σε μία γηράσκουσα Ελλάδα, έως το 2025 τα πιο δυναμικά και δημιουργικά στοιχεία της θα έχουν μεταναστεύσει –όπως θα συμβεί και με μεγάλες επιχειρήσεις της. Στην χώρα θα υπάρχουν έτσι μόνον μικρομεσαίες οικογενειακές επιχειρήσεις, που θα συντηρούνται από τον τουρισμό και την περιορισμένη εσωτερική κατανάλωση, με το εισαγωγικό εμπόριο να βρίσκεται στα χέρια του κράτους. Στο τελευταίο, όμως, μία νέα νομενκλατούρα θα συνεργάζεται με τους σημερινούς χρηματοδότες της επιστροφής στην δραχμή, που ευελπιστούν ότι θα συμμετέχουν και σε κρατικές εταιρείες.
Με απλά λόγια, την εποχή της ψηφιακής οικονομίας, της αναγωγής των γνώσεων σε κορυφαίο συντελεστή προστιθέμενης αξίας και της παγκοσμιοποίησης, κάποιοι φιλοδοξούν να πάνε την Ελλάδα χρόνια πίσω, έχοντας επικεφαλής τους έναν ηγέτη με γερασμένο μυαλό σε νεανικό κορμί.
Ενώ λοιπόν κλείνουν τα 15 πρώτα έτη του 21ου αιώνα, η Ελλάδα, σχεδόν εκατό χρόνια μετά την Μικρασιατική Καταστροφή, βρίσκεται μπροστά σε μια νέα συντριβή. Με ευθύνη (όπως θα μπορούσε να είχε συμβεί και το 1945) της πιο πωρωμένης και ως εκ τούτου ανεγκέφαλης νεοκομμουνιστικής αριστεράς. Η οποία, βεβαίως, λόγω βαθύτατης αγραμματοσύνης, πολύ δύσκολα θα μπορεί να διαβάζει Ιστορία. Και, ως συνήθως, η εξαπάτηση είναι πάντα το μη ορατό όπλο της. Συμφωνούμε λοιπόν με την πρόεδρο του ελληνικού Κοινοβουλίου όταν δηλώνει ότι στον ηρωισμό των Ελλήνων εναπόκειται να πουν όχι. Σε αυτούς που απεργάζονται την μετατροπή της χώρας σε βαλκανικού τύπου φαιοκόκκινη μπανανία.
Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου