Γελοίος Μιχελογιαννάκης το πρωί στον Αυτιά. Με ένα ύφος ωσάν τροπαιούχος που κάνει το γύρο του θριάμβου, πανηγύριζε για τη μεγάλη μαγκιά της κυβέρνησης που δε λύγισε στους αιμοσταγείς δολοφόνους της ΕΕ που θέλουν τον Ελληνικό λαό υποταγμένο και πεινασμένο.
Τραγικός Παπαχριστόπουλος (ΑΝΕΛ), που χωρίς να απαντάει στο βασικό ερώτημα "κι αν όχι, μετά πού θα βρούμε τα λεφτά;", σήκωνε κι αυτός το αντάρτικο λάβαρο και, στολίζοντας τους κακούς ξένους, ένιωθε μια εθνική περηφάνεια που για πρώτη φορά αντισταθήκαμε και πήραμε εμείς τα ηνία στο παιχνίδι της διαπραγμάτευσης.
Και οι δύο μαζί, κατάφεραν το απίστευτο. Εκνεύρισαν τον Αυτιά. Ποιον, τον Αυτιά. Που τους κουβαλούσε νερό τόσους μήνες πριν τις εκλογές και όλο αυτό το διάστημα, που λυσσομανούσε υπέρ του συριζαϊκού μπλοκ και που ωρυόταν για τις αδικίες όλων των προηγούμενων. Μέχρι κι ο Αυτιάς σήμερα, που είχε καταντήσει η αμέσως μετά το Λαζόπουλο τηλεοπτική αηδία, ήρθε στα λογικά του. Φώναξε, θύμωσε, τους αποστόμωσε, τους επανέφερε στην τάξη, τους πρόγκιξε για τα καλά και τους κόλλησε στον τοίχο. Γιατί έφτασε, μέχρι κι ο Αυτιάς, να αντιληφθεί το προφανές. Χωρίς συμφωνία με τους έξω, λεφτά γιοκ. Και χωρίς λεφτά, βράσε την αξιοπρέπεια και φάτη με γαρνιτούρα εθνικής υπερηφάνειας.
...κι αυτό είναι ό,τι πιο πολιτισμένο σε στάτους μπορώ να γράψω σήμερα. Το πάλεψα πολύ να μην αρχίσω να διαολοστέλνω γενικώς και ειδικώς. Γιατί πλέον δε μιλάμε για γίδια. Μιλάμε για μαλάκες ολκής. Τόσο απλά.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου