Είναι φορές που η φαντασία, όσο δυνατή κι αν είναι, δε μπορεί να φτάσει την πραγματικότητα. Μία από αυτές τις περιπτώσεις είναι κι η Ζωή Κωνσταντοπούλου. Όσο κι αν οι εμφανίσεις της στα τηλεπαράθυρα μας είχαν αποδείξει πως η γυναίκα, εκτός του ό,τι δεν ελέγχει τον εαυτό της, αρέσκεται και στο να λειτουργεί ως δικτάτορας. Όσο κι αν το σκαρφάλωμα στα κάγκελα της ΕΡΤ (με την έταιρη τρελοκαμπέρα, τη Ραχήλ) μας έδειξε πως δε στέκει και πολύ στα καλά της. Όσο κι αν η επεισοδιακή της είσοδος (με εκείνο το συγκλονιστικό συνολάκι) και το στήσιμο ως τσολιά στ' ανάκτορα στην ορκομωσία της σημερινής κυβέρνησης, καταγράφονται στις πιο γελοίες σελίδες της πολιτικής μας ιστορίας...
Όσο κι αν όλα αυτά και χίλια άλλα ακόμα μας προϊδέαζαν για το τι έχουν ακόμα να δουν τα μάτια μας, όσο κι αν η φαντασία μας προσπαθήσει να γίνει νοσηρή και σεναριακού τύπου, δυστυχώς δεν αγγίζει την πραγματικότητα που ξεπερνά ακόμα και τους πιο ευφάνταστους από εμάς. Γιατί το φαινόμενο Ζωή Κωνσταντοπούλου δεν έχει προηγούμενο και ας ελπίσουμε πως δε θα έχει ούτε συνέχεια ούτε επόμενο στην πολιτική ζωή του τόπου μας. Κι είναι ένα από τα θέματα που πρέπει άμεσα να κληθεί να αντιμετωπίσει σύσσωμη η ελληνική Βουλή, αμέσως μόλις οριστικοποιηθεί η όποια συμφωνία (ελπίζω) με τους εταίρους. Γιατί δεν είναι μόνο πως δεν προάγει την όποια διαδικασία. Αυτό θα μπορούσε να της το συγχωρήσει κανείς, ακόμα κι αν η θέση του ΠτΒ έχει κάποια υψηλά στάνταρντς. Το κυριότερο είναι πως ντροπιάζει κάθε θεσμό, κάθε κοινοβουλευτική διαδικασία, κάθε σελίδα που γράφει με την παρουσία της σ' αυτό το υψηλό αξίωμα. Το αν χρήζει ψυχιατρικής ή όχι μελέτης και παρακολούθησης είναι αλλουνού παπά ευαγγέλιο, που λένε και στο νησί μου. Το βασικό είναι πως ένας ΠτΒ οφείλει να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων, να σέβεται ο ίδιος πρώτος και καλύτερος τους θεσμούς, τους νόμους και τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, να ξεχωρίζει με το ήθος και τη γενικότερη συμπεριφορά του και να αποτελεί καταλύτη για μια ομαλή λειτουργία της Βουλής. Κι η Ζωή, δε μπορεί να βρει πια συμμάχους ούτε μέσα στο ίδιο της το κόμμα. Αυτό λέει πολλά.
Ας χάσουμε το άφθονο γέλιο που μας προκαλεί. Είναι προτιμότερο από το να την αφήσουμε να ξεφτυλίζει κάθε μέρα και περισσότερο την ίδια την έννοια της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού. Η γυναίκα είναι ιδανική για καρικατούρα ή για ταινία του Χόλλυγουντ. Ας την παραδώσουμε στην επιστήμη ή στον κόσμο του θεάματος. Γιατί τη Βουλή δεν πρέπει να τη βλέπει ούτε ως επισκέπτης, πόσο μάλλον ως ο ανώτατός της άρχοντας...
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου