Στο δημοψήφισμα της Κυριακής θα ψηφίσουν για πρώτη φορά 108.000 νέοι ψηφοφόροι. Παιδιά 18 χρονών, που έζησαν όλα τα χρόνια της εφηβείας τους μέσα στην κρίση και καλούνται τώρα να πάρουν θέση σε ένα δίλημμα παράδοξο κι ανήθικα παράλογο.
Αυτοί οι δεκαοχτάρηδες (μαζί με τους δεκαεννιάρηδες και τους εικοσάρηδες που ήδη έχουν ασκήσει τα εκλογικά τους δικαιώματα ως ενήλικοι σε προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις) έχουν αναπότρεπτα συνδέσει τη βιογραφία τους με μια δραματική επταετία.
Ιδρυτική εμπειρία ενηλικίωσης, η δολοφονία Γρηγορόπουλου. Το 2008, τα παιδιά αυτά ήταν έντεκα χρονών. Έμαθαν, άκουσαν και είδαν ένα παιδί να σκοτώνεται αναίτια και άδικα στο κέντρο της Αθήνας, Σαββατόβραδο, μέρα εξόδου, σε μία από τις πρώτες ανέμελες βόλτες με τους φίλους του. Στη συνέχεια, έμαθαν, άκουσαν και είδαν την Αθήνα να καίγεται, να βανδαλίζεται, να λαβώνεται. Κατέβηκαν νωρίς στην πρώτη τους πορεία διαμαρτυρίας, με τους γονείς και τους δασκάλους τους. Θέλησαν να κατανοήσουν τι συνέβη. Διερωτήθηκαν γιατί οι αστυνομικοί συμπεριφέρθηκαν έτσι. Συγκράτησαν ότι «το κράτος σκοτώνει παιδιά». Σκέφτηκαν ότι καθένας και καθεμιά τους θα μπορούσε να είναι στη θέση του Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Ένα χρόνο μετά, εκλογές. Εναλλαγή προσώπων. Η πολιτική είναι ακόμα κάτι άπιαστο και μακρινό. Τελειώνουν το δημοτικό. Διάχυτη ανησυχία, αλλά όλα μοιάζουν να βαίνουν καλώς. Ένα χρόνο μετά εισέρχονται επίσημα στη σκοτεινή περίοδο της «κρίσης». Μνημόνια, μέτρα, περικοπές μισθών, τρόικα, δανειστές. Και μεγαλειώδεις πορείες διαμαρτυρίας. Τα παιδιά βρίσκονται πια στο γυμνάσιο. Γνώρισμα της ηλικίας τους: η μίμηση. Θέλουν να μοιάσουν στους μεγάλους. Η ενηλικίωση ισοδυναμεί με την ελευθερία. Αναζητούν στους γύρω τους ένα πρότυπο. Αντ’ αυτού, βρίσκουν απογοήτευση και απόγνωση.
Βλέπουν τους γονείς τους να αλλάζουν, να πιέζονται, να πέφτουν, να καταρρέουν. Στην ουσία, βλέπουν τους προστάτες τους αδύναμους και τα θεμέλιά τους να ραγίζουν. Δεύτερη ιδρυτική εμπειρία ενηλικίωσης: να βλέπεις τους γονείς σου αδύναμους και ανήμπορους, τη στιγμή που τους θεωρούσες παντοδύναμους. Τους ακούν να κατηγορούν το πολιτικό σύστημα, τα μνημόνια, τους «Σαμαροβενιζέλους». Μαθαίνουν ότι οι πολιτικοί κατέστρεψαν τη χώρα. Είπαν ψέματα, ισχυρίστηκαν ότι λεφτά υπάρχουν και μετά τους κατηγόρησαν ότι τα έφαγαν μαζί. Η καθημερινότητα διανθίζεται από «κακούς ξένους» με τους οποίους πρέπει να ζήσουμε. Η κακόηχη τρόικα επιβάλλει στους γονείς τους άδικα μέτρα, χωρίς λόγο.
Ακούν τους δασκάλους τους να τους καλούν σε αγώνα και συσπείρωση. Μέσα στις τάξεις, τους μιλούν για τα κεκτημένα τους που χάνουν. Καταλήψεις, πορείες, συγκεντρώσεις. Οι μαθητές στηρίζουν το δίκαιο αγώνα των καθηγητών. Και των γονέων. Η καθημερινότητα αλλάζει σταδιακά, μέρα με τη μέρα. Το χαρτζιλίκι περιορίζεται. Οι γονείς δυσκολεύονται να είναι εντάξει στις οικονομικές τους υποχρεώσεις.
Αγανακτισμένοι. Ένα μήνα στο Σύνταγμα. Ένας ανοιχτός, φιλόξενος δημόσιος χώρος. Δεν είναι μόνοι. Νιώθουν ωραία, εκεί, καθισμένοι στο μάρμαρο σε μια μεγάλη κοινότητα. Νιώθουν την ιστορία να τους καλεί. Ακόμα περισσότερο, νιώθουν την ιστορία να τους ξεπερνά. Πού μυαλό για μαθήματα; Όλα περνούν σε δεύτερη μοίρα. Έτσι κι αλλιώς, έχουν μάθει από τους γονείς ότι η δουλειά δεν αποδίδει. Χίλιες φορές καλύτερα ο αγώνας.
Μετά, πάλι μνημόνιο. Νέο μνημόνιο, νέα μέτρα, νέες περικοπές. Στο Λύκειο βρίσκονται πια σε μία ευρύτερη κουλτούρα απαξίωσης του πολιτικού συστήματος. Οι γονείς, εκ νέου ανήμποροι, εξαπολύουν κατηγορίες προς πάσα κατεύθυνση. Τα πιο ζόρικα χρόνια της ύστερης εφηβείας συμπίπτουν με τα πιο ζόρικα χρόνια των σωρευτικών επιπτώσεων μια μακρόχρονης κρίσης. Βία, τραμπουκισμοί, εκφοβισμός. Είναι κι αυτά μία διέξοδος. Η κρίση είναι το ελαφρυντικό. Το μνημόνιο ο αυτουργός. Η άγνοια το μέσο.
Εκλογές χωρίς εκλογικά δικαιώματα για λίγες μέρες. Θα ψήφιζαν ΣΥΡΙΖΑ. Είναι ο μόνος που μιλάει για ελπίδα και όχι για μέτρα. Και αυτά τα παιδιά έχουν τόση μεγάλη ανάγκη να ακούσουν κάτι καλό, κάτι θετικό, και κάπου να ελπίσουν. Γονείς και δάσκαλοι τους νουθετούν. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι με μας, οι άλλοι είναι με τους εχθρούς μας. Και η Ευρώπη είναι εχθρός μας. Τους πιστεύουν. Μήπως την έχουν δει; Δεν είχαν την τύχη των προηγούμενων γενιών να πηγαίνουν τα καλοκαίρια στη Eurodisney. Κι ας αγόραζαν από έξι χρονών κουλούρι από το κυλικείο του σχολείου τους σε ευρώ.
Τα παιδιά αυτά έχουν ενσωματωθεί πια στους εκλογικούς καταλόγους. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία θα ψηφίσουν ΟΧΙ στο δημοψήφισμα της Κυριακής. Η δημοκρατία μας τους δίνει αυτό το δικαίωμα. Και κανείς δεν μπορεί μέσα σε πέντε μέρες να τους εξηγήσει.
Για αυτά, τα, τόσο άδικα, κακοποιημένα παιδιά, πρέπει όλοι εμείς να ψηφίσουμε ΝΑΙ και να ισοφαρίσουμε τη δική τους απογοήτευση με δική μας ευθύνη. Να σταθούμε πρότυπα, να τους δείξουμε το δρόμο και έστω την τελευταία στιγμή να τα σώσουμε από την ύστατη καταστροφή.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου