Σε τούτες τις κρισιμότερες (αν και ο όρος από την συχνή, στερεοτυπική και πολιτικο-δημοσιογραφικά αλόγιστη χρήση του, φοβάμαι ότι έχει χάσει τους χυμούς του…) εκλογές από την αντιπολίτευση, ο κατακερματισμός των πολιτικών δυνάμεων και η απαξίωση του συστήματος, σε συνδυασμό με τα τρομακτικά προβλήματα που αντιμετωπίζει η χώρα και τον πρωτοφανή αποπροσανατολισμό της κοινωνίας, το πιθανότερο είναι να οδηγηθούμε σε χαοτικές καταστάσεις. Που, θεωρητικά, οι πάντες απεύχονται αλλά στην πράξη όλοι σπρώχνουμε για να προκύψουν…
Με τις κάλπες γκαστρωμένες, κατά τον αφορισμό του Φλωράκη, η σύνεση συνιστά να μην προδικάζει κανείς το τι θα βγάλουν. Ειδικά με τέτοιο ρευστό, σχεδόν παθολογικό υπόστρωμα. Στις εκλογές του Γενάρη, τα λάθη των προηγούμενων και η ατολμία τους να προχωρήσουν, αδιαφορώντας για το πολιτικό κόστος, στις επί δεκαετίες αναγκαίες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, οδήγησαν σε αδιέξοδα την κοινωνία. Η απελπισία και οργή της οποίας, βρήκε διέξοδο στον υποσχόμενο (τα πάντα, στους πάντες!) ΣΥΡΙΖΑ, του επικοινωνιακά ταλαντούχου Τσίπρα. Είτε γιατί κάποιοι πίστευαν ότι θα κάνει όσα υποσχόταν, με όποιο κόστος, είτε επειδή οι (περισσότεροι) προσδοκούσαν στην εξουσία να… αποδειχθεί «άλλος», ένας πιο άπειρος και με λιγότερη ουσιαστική πολιτική συγκρότηση «Αντρέας». Και δεν ήταν μόνο το πελατειακό και συντεχνιακό ΠΑΣΟΚ που έσπευσε στο «λιμάνι» του ΣΥΡΙΖΑ, που απαρτίζει αυτή την δεύτερη κατηγορία…
Και οι δυό αυτές κατηγορίες ψηφοφόρων του ΣΥΡΙΖΑ, από διαφορετικές αφετηρίες η καθεμιά, κατέληξαν στην ίδια απογοήτευση. Ο Τσίπρας δεν αποδείχθηκε (μέχρι τέλους…) αρκετά «αριστερός», για την πρώτη, και αποτελεσματικά και εύστροφα καπάτσος για την δεύτερη. Αν συνυπολογίστε και την μεγάλη πλειονότητα των ψηφοφόρων των άλλων κομμάτων (πλην ΚΚΕ), που θα ψηφίσουν τα κόμματά «τους» με βαριά καρδιά και την καταφυγή στο «μη χείρον», έχετε μπροστά σας την ακτινογραφία μιας (ήδη πληγωμένης, σε απόγνωση…) κοινωνίας, που σε κάθε περίπτωση δεν θα εκτιμά την πολιτική της ηγεσία που θα προκύψει από τις εκλογές. Θα την θεωρεί «αναγκαίο κακό», στην καλύτερη περίπτωση. Και φυσικά μια τέτοια «σχέση» πολιτικής τάξης και εκλογικού σώματος, κάθε άλλο παρά συνιστά προωθητικό παράγοντα για τις τεράστιες προσπάθειες (και θυσίες…) που ως λαός είμαστε υποχρεωμένος να κάνουμε…
Οι κάλπες, είναι γκαστρωμένες. Αλλά οι πιθανότητες να βγάλουν μονοκομματική αυτοδυναμία, είναι απειροελάχιστες-για να μην πούμε μηδενικές. Θα προκύψει η ανάγκη κυβερνήσεως συνεργασίας. Που αλαζονικά ο κ. Τσίπρας απέκλεισε σε αρχικό στάδιο (μετά τα… μισογύρισε ο μπάρμπα Φλαμπουράρης, αποτιμώντας ψυχραιμότερο το «ξεφύλλισμα» του ΣΥΡΙΖΑ…), αλλά θεωρούν αντικείμενο προεκλογικού ήδη προβληματισμού τα άλλα πιο ρεαλιστικά κόμματα. Αλλά, αν οι εκλογές οδηγήσουν σε σχήματα συνεργατικά (εδώ συνέβη στις εκλογές της 25 Γενάρη, που ο ΣΥΡΙΖΑ κάλπαζε, όχι τώρα…), τότε προς τι η προσφυγή σ’ αυτές, ενώ η στήριξη του μνημονίου απέδειξε πως τούτη η Βουλή μπορούσε να δώσει άλλη κυβερνητική σύνθεση και ν’ αποφευχθεί η νέα αυτή περιπέτεια;
Ακόμη κι’ αν εκτιμήσει κανείς ότι μετά τις αλλεπάλληλες ( κοστοβόρες αλλά και χρονοβόρες -90 δισ. πρόσθετο χρέος, το ένα τρίτο του ΑΕΠ της χώρας, δηλαδή και 7 κρίσιμοι μήνες που μας γύρισαν πέντε χρόνια πριν!) παιδαριώδεις μεθοδεύσεις, παλινωδίες και τα ομολογημένα λάθη του, ο κ. Τσίπρας, με τον τελευταίο αυτό «ελιγμό» (τρομάρα μας…) θέλει ν’ απαλλαγεί από τους ακραίους παλαιοκομμουνιστές του κόμματός του, οι τρομακτικές παράπλευρες απώλειες που προκαλεί, είναι με γεωμετρική πρόοδο μεγαλύτερες από το όποιο (και αβέβαιο…) κέρδος φαντάζεται στο θολωμένο μυαλό του…
Και ποιοι (και πόσοι…) είναι τελικά αυτοί οι ακραίοι (από την μήτρα των οποίων, πάντως, προέρχεται και ο ίδιος…); Δεν είναι μόνο οι της «Πλατφόρμας» που λάκισαν, δεν είναι μόνο κάποιοι γραφικοί η ημίτρελλοι αλαζόνες και επίδοξοι αρχηγοί. Μετά την ανακοίνωση της προσφυγής στις κάλπες, σε καθημερινή βάση φυλλοροούν από τον ΣΥΡΙΖΑ μεγαλοστελέχη, ακόμη και υπουργοί που εκτέθηκαν υπερψηφίζοντας το μνημόνιο! Ποιος τελικά εκφράζει το σχήμα αλλά και το όραμα του ΣΥΡΙΖΑ;
Και για εμάς, τους ψηφοφόρους, ποιόν να επιλέξουμε (αν υποτεθεί ότι φθάσαμε σ’ αυτό το σημείο απελπισίας και αποστροφής προς το προφανές!) από αυτόν τον… πολύχρωμο «αριστερό» σχηματισμό; Τους «σκληρούς» που αναπολούν την Αλβανία του Χότζα και εμπνέονται από την Βόρεια Κορέα; Η τους «ανανήψαντες» που είδαν επιτέλους την πραγματικότητα –όπως θέλουν να δείχνουν- αλλά την ίδια στιγμή μας καλούν, ό ίδιος ο Τσίπρας, να τους ξαναεμπιστευθούμε για να… ακυρώσουν το μνημόνιο που συμφώνησαν, αλλά δεν το πιστεύουν;
Και ποια η υπευθυνότητα και σοβαρότητά τους, όταν για προεκλογικούς και μικροπολιτικούς λόγους λένε κατάμουτρα στους εταίρους μας, ότι τους… κορόιδεψαν με την συμφωνία, κι’ αν ξαναβγούν (που πολύ αμφιβάλω αν το θέλει η καρδούλα τους, αναπολούν ήδη την ανεμελιά της ανεύθυνης αντιπολίτευσης!), αφού έχουν πάρει κάποια δισ. θα το… ξαναγυρίσουν στα νταούλια; Γιατί, τι άλλο σηματοδοτεί η αποστροφή Φίλη (πολύ μιλάει, πολύ…) ότι «η συμφωνία, δεν μπορεί να εφαρμοσθεί ως έχει, ήταν (ένας απλός…) ελιγμός για να μην συντριβεί η χώρα…»;
Μπας και θέλουν να αποδράσουν; Είδαν πως είναι «βαρύ το ποτό της εξουσίας», και «αριστεροί» της αραχτής, που έχουν ανδρωθεί πολιτικά με ακατάσχετη φλυαρία, λόγια- λόγια και δουλειά μηδέν, ειδήμονες στο σπορ του «όχι σε όλα», αποφάσισαν να… ξαναγυρίσουν στην ασφάλεια των αιώνιων διακοπών τους;
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου